Zweinstein Hoge School voor Hekserij en Hokus Pokus

"helemaal niks mis mee, je bent beeldschoon" zei ik met een glimlach.
het was zeker waar. het was een compliment, want ik viel gewoon op jongens.
ieder meisje hield van complimentjes.
ik hoorde wat ze zei en knikte.
"moet ik nog wat voor je mee brengen" vroeg ik. misschien wou ze wat lezen of eten of iets anders en ik zou het graag mee nemen naar boven voor haar.
ik schreef de laatste dingen op en gaf de spullen weer terug.
ik was nu weer redelijk bij met het huiswerk.

Luthien keek even naar Charlotte en haalde haar schouders op. Luthien wist het gewoon niet. "Wie weet...ik lijk heel erg op mijn moeder maar ook erg op mijn vader. zelfde ogen. Ariana is erger die is echt précies haar moeder, gewoon 100%"lachte ze, en ze plaagde haar zus, haar zus was hartstikke knap. Maar ze doelde erop dat Severus juist nu nog erger Lily in haar zus moest zien en dat hij dat zeker moeilijk vond. Lily had praktisch haar vader en Ariana gewoon in de steek gelaten voor James Potter waardoor Ariana nog een half broer had. "Helaas moeten we het er maar mee doen, onze moeders komen nooit meer terug. "zei ze toen droevig. "jou common room? Onze bedoel je."lachte ze en ze gebaarde naar het hele groepje meiden, ze zaten toch met ze alle in Griffoendorn? Ze keek weer naar Charlotte. "Onze vader zie je snel genoeg en ik gok dat je niet bepaalt blij bent als je hem leert kennen. Ik hou van hem, heel veel maar het is vaak erg onrechtvaardig. Ik weet dat ie diep van binnen anders is, maar helaas laat ie dat weinig merken. "Even slaakte ze een diepe zucht. "Misschien moeten we vaker bij hem langs Ariana?"

"nou ik ben benieuwd ik zie jullie straks wel" zei ik en stopte nu al mijn spullen in mijn tas.
ergens was ik opgelucht dat ik een beetje vrienden begon te krijgen
ik moest namelijk alles achter laten en hier opnieuw beginnen.
ik keek naar de andere dames.
"oke, moet ik nog meer dingen weten?" vroeg ik
het was wel handig om iets te weten. kon ik daar rekening mee houden.
ik begon me al meer thuis te voelen.
iets wat goed was

Een stuk perkament, een veer en voldoende lesboeken. Dat zou moeten volstaan om je schooltijd door te komen. Maar buiten het geniale brein dat je ook nog nodig had verbleek dat allemaal in het niets.
Status.
Naam.
Genialiteit.
En een goed staaltje toverkracht.
Dat was waar het hier om ging. Had je dat niet was je zo goed als verdoemd. En bij de meeste hier zag je dat het geniale brein ontbrak. Bij de anderen helft wel meer dan alleen maar dat.
Zo zie ik steeds opnieuw en opnieuw leerlingen regels overtreden alsof ze niet slimmer zijn. Misschien is het mijn taak als klassenoudste hun er op te wijzen maar de gedachten aan het plezier dat het me zou geven wanneer ze werden betrapt op een fout was me te leuk.
Ik snap niet waarom ze me zo een eervolle taak hebben gegeven. Ik breek de regels niet, ik kom niet te laat, mijn punten zijn goed en ik zorg dat de taken op tijd worden ingediend. Maar daar blijft het ook bij. De verantwoordelijkheid over een ander persoon? Dat is me een stap te ver. Ik kijk liever van op een afstand toe hoe ze hun eigen in de nesten werken en hopen strafwerk krijgen toe gediend.
Maar één ding was er wel wat ik moest doen en dan had ik het niet over stiekem blikken werpen op de meiden die het verdienen die vervolgens blozend weg rennen. Maar over het stuk perkament in mijn handen.
Ik heb nieuwe spelers nodig voor het team van Slytherin. Vooral als we dit jaar kans willen maken op de cup. En zo word de boodschap verspreid vanaf het moment dat ik het aan de muur vast kleef.

Nadat ik gegeten heb, loop ik terug naar de Leerlingenkamer van Griffyndor. Ik ga vanavond nog maar even wat van dat rot huiswerk maken. Het is zo ongelooflijk veel, nu al! En wat huiswerk betreft, ben ik niet zo'n harde werker. Wat Quidditch betreft dan wel weer. En over Quidditch gesproken! Ik herinner me opeens weer wat ik nog moet doen. Ik loop naar het prikbord toe en hang het papiertje eraan, dat ik al geschreven in mijn tas had zitten. Hopelijk komen er veel mensen op af, maar ook niet te veel, want dan is het lastiger kiezen. Al ben ik best goed in de goede spelers eruit pikken.
Ik ben dit jaar gekozen als aanvoerster van het team. Eind vorig jaar waren er selecties en ik slaagde met vlag en wimpel. Niet gek ook, ik doe al sinds mijn tweede jaar aan Quidditch. Ik hoop dat Ginny weer in het team wil. En Ariana zou ook wel eens leuk zijn. Of misschien haar zusje... Ik loop weer naar een fauteuil bij de haard en pak zuchtend mijn schoolboeken erbij.

Ik vond er mijn plezier in terug. De angstige gezichten en dan vooral van de eerste jaars toen ik naar hun snauwde of ze niets beters te doen hadden dan rond te hangen staan nog steeds op mijn netvliezen gebrand. Ze zijn dan ook nog eens zo stom naar me te luisteren. Ik snauw, maar ik bijt niet. Maar als hun het niet weten, te langer ik er mijn plezier aan had.
Mijn blik gaat over het prikbord als ik weer bij mijn vertrekpunt ben aan gekomen. Dus Gryffindor zoekt ook mensen voor het team? Allemaal wel mooi maar het is een hoop minder mooi om te zien hoe het perkament half over het mijn heen is geplakt.
Het kost me helemaal geen moeite. Het perkament ligt nu als verkruimelde broodstukjes op de grond en het mijn is weer helemaal leesbaar.
Of het me iets kan schelen dat het nu niet meer bekend was dat het team met de rode outfits spelers zoekt? Neen.

Ik bevind me in de Leerlingenkamer van Slytherin samen met wat vriendinnen. We zijn huiswerk aan het maken, althans, dat waren we aan het doen. Nu zijn we gewoon aan het kletsen. Ik luister niet helemaal mee, want ik kijk naar het perkament op het prikbord en de jongen die daar bij staat. Hij is klassenoudste en aanvoerder van het Quidditch team. Het team heeft nieuwe spelers nodig, heb ik gehoord, dus op dat stukje papier zal vast een oproepje zijn.
Ik sta zonder wat te zeggen op uit mijn stoel en loop naar het bord. Ik krabbel mijn naam op het perkament en loop weer richting mijn groepje. Ik kijk achterom en tover een wijde glimlach op mijn gezicht, bedoelt voor de jongen, Zed. Hierna ga ik zitten en richt ik me weer op mijn huiswerk.

Ik was Lucy achterna gelopen naar de leerlingenkamer en loop naar haar toe. ''Hee, jij had toch een perkament voor Quidditch opgehangen? Dat je nog mensen zocht?? Die Zed heeft de onze zojuist verscheurd''. Zulke jongens vind ik zo leuk om in de maling te nemen. Een koekje van eigen deeg noemen we dat dan. ''Maar over Quidditch.. Ik wil best joinen! Lijkt me leuk!'' zeg ik glimlachend tegen haar. Rustig ga ik in de stoel bij de openhaard zitten. Gelukkig is het nu rustig, nou ik geen brulbrieven meer van mama heb gehad. Ik wenk Lucy. ''Een ding moeten we zeker doen. En dan is zwadderich verslaan!''

'Hij heeft wat?' roep ik uit. 'Waarom nou weer? Die wraakzuchtige, gemene Slytherins ook altijd. Gewoon omdat wij Griffyndors zijn, zeker,' mompel ik en ik begin kwaad te ijsberen. 'En natuurlijk moeten we Slytherin verslaan! En dat gaan we doen ook. Én jij gaat me helpen met spelers zoeken. We moeten de besten van de besten hebben! Als jij nog eens zo'n papiertje ophangt, dan zal ik wat rond vragen. En o wee, als hij denkt dat hij dat nog een keer kan maken.' Ik stop met ijsberen en ga zitten. Sinds wanneer word ik zo boos? Ik moet lachen. 'Sorry, Ginny, voor mijn uitbarsting. Maar laten we aan de slag gaan,' zeg ik glimlachend.

Lucretia Cinderford schreef:

'Hij heeft wat?' roep ik uit. 'Waarom nou weer? Die wraakzuchtige, gemene Slytherins ook altijd. Gewoon omdat wij Griffyndors zijn, zeker,' mompel ik en ik begin kwaad te ijsberen. 'En natuurlijk moeten we Slytherin verslaan! En dat gaan we doen ook. Én jij gaat me helpen met spelers zoeken. We moeten de besten van de besten hebben! Als jij nog eens zo'n papiertje ophangt, dan zal ik wat rond vragen. En o wee, als hij denkt dat hij dat nog een keer kan maken.' Ik stop met ijsberen en ga zitten. Sinds wanneer word ik zo boos? Ik moet lachen. 'Sorry, Ginny, voor mijn uitbarsting. Maar laten we aan de slag gaan,' zeg ik glimlachend.

Ik kijk haar een beetje lachend toe. ''Rustig maar Lucy, het maakt niks uit.. Ik zal morgenochtend gelijk een nieuwe perkament met de oproep ophangen, en samen gaan we opzoek naar nieuwe spelers. En tussendoor? Gaan we die zwadderaars eens goed in de maling nemen..'' Ik dacht even na. Mijn broers willen vast wel helpen. Die zijn altijd wel in voor een goede grap, en helemaal als het voor een zwadderaar is. ''Ik wed.. Dat Fred en George wel willen helpen daarmee''. Ik keek haar glimlachend aan. ''Het komt allemaal goed!''

Ik zat al een tijdje in de common room om voor te werken op mijn Potions huiswerk, toen het eindelijk wat drukker werd. Lucy kwam binnen en ik werd op de hoogte gebracht van het Quidditch team, waar ze nog mensen voor zochten. Een stemmetje in mij zei dat ik het niet moest doen. Mijn vader zou dan enkel bozer op me zijn als we een keer wonnen, maar aan de andere kant wilde ik mijn plezier niet laten bederven door hem. Misschien werd ik wel helemaal niet uitgekozen. Ik had per slot van rekening niet de allerbeste vliegtechnieken van de school, maar alles kon je leren. Zo ook Quidditch. Ik besloot me aan te sluiten bij het gesprek van Lucy en Ginny.
'Ik meld me ook aan!' zei ik vrolijk terwijl ik mijn inktpotje sloot. 'En trek je niets aan van die Zed. Hij is toch alleen maar uit op aandacht.'

Met een krachtige duw vlogen de deuren van The Great Hall open. Net zoals ik verwacht had, was alles nog in zijn oude, vertrouwde positie zoals ik het vorige jaar achter gelaten had. De tafels waren zoals gewoonlijk overstelpt met leerlingen van Hogwarts en duizende stemmen vermengde zich in elkaar, en weerklonk als herrie in mijn oren. Gefrustreerd draaide ik met ogen als ik er aan dacht hoe ik het komende jaar me over een stel kinderen moest ontfermen nu ik klasoudste was van Gryffendor.
Met stevige passen liep ik door, met mijn mantel achter me aan. Mijn duimen haakte ik in de lussen van mijn broek en scheve lach verscheen op mijn gezicht. Ik zag hoe verschillende blikken mijn intreden in de hall volgden, wat natuurlijk wel te denken was toen ik de deuren naar mijn mening iets te krachtig had opengeduwd.
Nochalant zakte ik neer op de bank waar nog een plekje vrij was en zwaaide mijn benen over de bank, duwde mijn mantel netjes achter me en keek de aanzittende aan.

Luthien zat nog steeds in de grote zaal en was verbouwereerd over haar oudere zus die haar midden in een gesprek had laten zitten en niet eens antwoord had gegeven op haar vraag. Luthien zat nu alleen en overwoog langs haar vader te gaan. Tot er plots een jongen op de plek van haar zus kwam zitten die Luthien wel knap vond opzich. Interessant dacht ze bij zichzelf in ieder geval een stuk interessanter dan zielig naar haar vader gaan omdat ze weer eens niet beters te doen had. Ze moest zich nog opgeven als drijver voor het zwerkbal team gezien Luthien erg goed was met een knuppel. "Heey."Zei ze droogjes tegen Severide, ze moest even denken wie hij ook alweer was maar kwam er niet zo snel op. Ergens had ze het donker bruine vermoeden dat hij haar wel zou kennen. Als dochter van Severus Sneep was daar bijna niet aan te ontkomen.

De meiden waren druk aan het kibbelen terwijl ik even de dagelijkse berichten van Hogwarts door keek. Helemaal bovenaan. Dik gedrukt: Severide nieuwe klassenoudste van Gryffoendor. Ik ken hem niet zo heel goed, maar wat ik gehoord heb.. is niet altijd alles positief. Maarja, niks aan te doen hea. Nadat ik de berichten door heb gelezen pak ik een boek uit mijn tas. Lezen, iets wat je hier heerlijk in rust en stilte kan doen.. Als niemand je stoort tenminste

"En jij bent?" vroeg ik verbaasd. Een fijn meisje met bruine haren zat op enkele meters van me vandaan en vond het zo nodig om tegen me te praten. Mijn blik gleed over het meisje, maar ze bleef een onbekende figuur in mijn geheugen. Ik kende veel mensen op Hogwarts dus als ik verplicht was om elk gezicht dat ik in de gangen of in de klas tegen kwam, was ik genoodzaakt om een jaar langer te blijven voor elke naam van buiten te studeren.
Al was er iets dat verbazingwekkend was in de schaduwen van haar gezicht. Iets bekend maar toch zijn best deed om het schuil te houden. Iets duister.

Luthien lachten luid, het was geen vervelende lach, eerder een aangename. "Jij bent geloof ik de enige op heel Zweinstein die niet weet dat ik Luthien Sneep ben de jongste dochter van de meest gehaatte docent Severus Sneep."Zei ze toen, ze keek hem aan alsof het echt ernstig was, maar eigenlijk vond ze het erg grappig. Het kon haar ook niet schele dat hij redeljk bot deed. Ze was haar vader gewend. Die was wel even een stukje erger dan dit. Luthien zou dan ook niet bepaalt snel voor iemand terug deinsden. Haar vader was misschien niet bepaalt aardig tegen haar maar je moest niet aan zijn dochters komen anders was je nog heel lang niet jarig. Buiten dat kon Luthien genoeg duisteren vloeken. "Tututut en dat is nog wel klasse oudste."zei ze plagend. Ze keek hem vrolijk aan.

Ik klap mijn boek even dicht. ''Hee meiden, hadden jullie al meegekregen dat we een nieuwe klassenoudste krijgen?'' Ik zag ze neeschuddend naar me kijken.''Severide kennen jullie toch wel?'' Maar toen kreeg ik geen reactie.. Ik doe me boek weer open en begin te lezen.. Maar het lukt me niet om te concentreren. Is Severide niet een klasgenoot van Fred & George? Ik weet het niet meer, zal het ze wel vragen als ik ze tegen kom.. Eindelijk kon ik me weer verdiepen in mijn boek. heerlijk was dat

"Nou schat, zolang je mijn naam maar weet ondervind ik geen problemen," zei ik met een knipoog. "Maar zo, dochter van Snape," Langzaam boog ik me naar haar toe. Mijn gezicht op enkele centimeters van haar verwijderd terwijl ik haar blik vasthield met mijn ogen. "Ben je nu klaar met zo een grote mond op te zetten zodat je nu een normaal gesprek kan voeren?" zei ik dreigend. Ik trok mijn gezicht weg van het meisje. In afwachting wat ze nu zou doen.

Geamuseerd keek Luthien hem aan totaal niet onder de indruk. Ze glimlachte alleen maar liefjes, haast schattig naar hem. Bijna was het schattig. Ieder ander was nu al lang doodsbang naar een hoekje gekrompen. "Aan hoe je doet gok ik dat je Severide Wolfswater heet, niet omdat ik je eerder hebt ontmoet of heb gezien, maar omdat ik regelmatig geklaag van mijn vader over je hoor."Zei ze toen droogjes. Ze keek hem poeslief aan. "Ik ben prima instaat voor een normaal gesprek ik laat me alleen door niemand dreigen en sorry maar als je vader Severus Snape is ben je voor bijna niemand meer bang gezien hij al een van de engste personen is die er is." zei ze liefjes. "Maar inderdaad genoeg is genoeg" gaf ze hem gelijk."Jij bent klassenoudste toch?"vroeg ze toen normaal.

Ik klap mijn boek dicht en loop richting The Great Hall om daar verder te lezen en ook even iets lekkers te kunnen eten. Nog een jaartje, en dan ben ik al weer klaar hier op zweinstein.. Tenminste als het goed gaat. Ik loop The Great Hall binnen, pak wat eten van onze tafelschaal en gaat op een van de banken zitten aan de Gryffoendor tafel. Eventjes keek ik om me heen. Nog geen bekende mensen te bekennen.. De meiden zijn in de leerlingenkamer, en waar mijn broers zijn geen idee... Langzaam vang ik wat gesprekken op, maar ik besluit om me er maar niet in te mengen. In de verte zie ik het zusje van Ariana staan, met volgens mij ook een jongen.. maar dat kan ik vanaf hier niet zo heel goed zien. Ik sla me boek weer open.. Misschien lukt het hier wel, en zoniet? Dan kan het hier nog altijd gezellig worden

Een scheve glimlach sierde mijn mond toen ze vroeg of ik de klasoudste was. Ze mocht dan wel blijken dat ze niet onder de indruk was van mijn dreigement, maar zonet had ze het tegendeel ervan bewezen. Ook al mocht ze zoveel laten merken dat ze de dochter was van Snape, het was slechts maar de naam die ze gebruikte om haar sterk te voelen. Om recht in haar schoenen te staan en aan te tonen dat ze heel wat lef had.
"Weet je, ik vind het best wel zielig voor je dat Snape je vader is. Ik zou al het geld van de wereld op tafel willen gooien om dat geen vader van me te laten worden. Ik zou medelijden hebben met mezelf, Princess." zei ik spontaan. "En op je vraag van klassenoudste: Ja dat ben ik."

Luthien glimlachte eventjes, ze had er niets op tegen dat Sneep haar vader was, ja de laatste jaren sinds haar moeder dood was was het niet super gezellig ofsow maar ze hield wel van hem. "Ach het kan erger."Zei ze luchtig. "Buiten dat weet ik ook hoe hij veder is, een kant die de leerlingen nooit zullen zien. Maar we moeten het doen met wat we hebben en het kan altijd veel erger."Zei ze toen en ze meende dit oprecht. "Ik doe alleen niet aan zelfmedelijden...dat is zo...sneu."Zei ze toen droogjes en dat meende ze ook wel ze was meestal positief. "Niemand is perfect en wie heeft er nu wel de perfecte familie? tuurlijk zijn er mensen die dat hebben maar de meeste families hebben wel iets."zei ze toen naar waarheid. Ze glimlachte op het antwoord dat hij klasse oudste was. "Leuk, mensen punten aftrekken enzo. Wat doe je veder? Ik neem aan dat je meer doet dan alleen klassenoudste zijn?"zei ze toen. Ze wist dat er sneu klassenoudstes waren die niets anders deden, maar ze gokte dat Severide niet zo een type was die ervoor leefden om klassenoudste te zijn.

ik luisterde naar het gesprek dat Luthien voerde met een jongen.
blijkbaar was hij klassenoudste. hij mocht er wezen maar dat zei ik niet hardop.
ik keek naar hun terwijl ik mijn laatste kop thee dronk.
"ja, we zijn gewoon benieuwd wat je nog meer doet" zei ik en keek Luthien aan.
hopelijk was ze niet boos dat ik ermee bemoeide met hun gesprek.
had gewoon een beetje hulp nodig nu,

Een zucht verliet mijn lippen wanneer Snape's dochter aan één stuk doorratelde over het rijlen en zeilen van verschillende gezinssituaties. Families was een zwakke punt in mijn levensjaren geweest aangezien ik beide mijn ouders verloren had. Ondertussen probeerde mijn tante, die eigenlijk een wizard was maar druk in de weer was om een echte dreuzel te worden, me optevoeden. Het was zowel voor haar dan voor mij een hele aanpassing omdat we op gebied van leeftijd zeer weinig schelen. Soms durfde ze ook wel eens te zeggen dat we zus en broer zijn omdat ze "Tante" te oud vond en dan ook verplicht was om haar gewoon bij naam te doen. Ja, mijn leven was gecompliceerd, maar het was uiteindelijk dat heen wat me sterk maakte.
"Leuk, mensen punten aftrekken enzo. Wat doe je verder? Ik neem aan dat je meer doet dan alleen klassenoudste zijn?" vroeg ze uiteindelijk. Ik keek haar, scharpte mijn keel en wende mijn blik af. Was zij echt de dochter van Snape? Want in zoverre ik me kon herrineren was die knorrige vent niet echt spraakzaam en als hij sprak scholde hij ons de huid vol of dreigde ons met van alles en nog wat.
"Ja, we zijn gewoon erg benieuwd naar wat je doet?" Vermengde zich iemand zonder genade in het gesprek. Haar wangen kleurde rood wanneer ik haar aankeek. In haar ooghoeken hield ze Snape's dochter goed in het oog, in de hoop dat ze niet aan de stook kreeg met haar van wege het verstoren van ons gesprek.
"Dit jaar zal ik waarschijnlijk wel mee doen in het zwerkbalteam en verder kleine ettertjes pesten. En het leven van Snape zuur maken. Ja, het wordt een intressant jaar."

Ik ben blij om te horen dat Ariana het een kans wil geven. 'Leuk! We hebben nu alleen nog maar een Wachter, een Zoeker en twee Jagers nodig! Ik neem aan dat Fred en George weer Drijvers zijn,' zeg ik en ik leg mijn ganzenveer neer. Ik zelf ben altijd Jager geweest in het team, maar ik ben altijd wel in staat het spel en diens spelers te overzien, dus dat is waarschijnlijk waarom ik als aanvoerster ben gekozen.
'Skylar uit op aandacht? Wat mij betreft krijgt hij wel genoeg aandacht...' ...Van meisjes, denk ik erbij, maar dat zeg ik niet hardop. 'Maar goed, ik ga even naar de Great Hall om te vragen of er nog mensen geïnteresseerd zijn in het team. Kom je mee of...?' Ik gebaar naar haar huiswerk.