Zweinstein Hoge School voor Hekserij en Hokus Pokus

De strijdbijl begraven en hij zal me met rust laten? Hoe aanlokkelijk dat voorstel ook klinkt, heb ik er toch mijn twijfels over. Nu we hier oog in oog met elkaar staan begin ik dieper na te denken over mijn daden. Mijn gedrag tegenover Sev zelf. Misschien deed ik het wel allemaal omdat het zo de enige manier was om nog contact te hebben. Om een ijzersterke band niet weg te smijten, zelfs als het op de slechte manier moet.
En wat dan nog?
Wat winnen we er bij? Het enige wat er uit komt is een hoop scheldwoorden en vuist slagen, dat ook de reden is waarom we hier zijn beland. De tweestrijd die ik met mezelf heb is ontzettend moeilijk en misschien is het wel tijd om het allemaal los te laten.
Sev los te laten.
"Goed."
Mijn stem klinkt schor door de opgekropte emoties die ik weer naar binnen probeer te slikken. Misschien doe ik dit wel eerder voor hem dan voor mij. Misschien is hij het allemaal beu en is hij al langer klaar om het achter te laten en moet ik gewoon toe geven in zijn wensen.
"We doen het. Ik val je niet meer lastig."
Een seconde lang kijken we elkaar zwijgend aan, net of we beiden weten wat dit te betekenen heeft.
Het einde.
"Nog ehm... veel succes met je neus, Wolfswater."
Langer kan ik hier nu niet meer blijven. Het is werkelijk tijd om te gaan en de deur dicht te slaan. En dan niet alleen de deur van de ziekenboeg.
Want voornamen zijn voor sukkels.
Door dit alles ben ik de realiteit kwijt. Misschien waren het alleen maar mijn gedachten, al was ik er haast zeker van dat ik het hem werkelijk nog heb horen na fluisteren voor ik me de gang op begeef.

Ik hoor Hermelien wat tegen me zeggen. Niet alles kwam tot me door, maar toch hoorde ik dat ze vroeg waar de anderen waren. ''Ik heb geen idee, ik denk in The Great Hall''. Ik kijk even naar haar op. ''Zal ik met je mee lopen?'' Vraag ik aan haar. Ik ben dat getreuzel wel even zat.. IK kan hier blijven zitten en kijkend naar de openhaard blijven treuzelen... Of ik kies er nu voor om mezelf te herpakken en te laten zien dat ik sterk ben, welke tegenslagen ik ook heb gehad. En voor die laatste keuze ga ik

i richt me weer op mijn huiswerk en hoopte eigenlijk dat Zed toch nog mee zou helpen want ik kwam er maar niet uit.
ik zuchtte en keek rond
iedereen was druk en ik zat hier ook maar te leren.een beetje saai zo in mijn uppie.
nou ja uppie, Lucy was er gelukkig maar zij was nu ook aan het leren.
ik keek weer naar het vel papier en begon weer met volle moed aan het huiswerk

Ik kijk naar ginny, ze lijkt mw niet te willen zeggen wat er is. Maar ze stelt wel voor om met me mee te lopen. 'ja is goed! Gezellig' en ik haakte mijn arm in de hare en gezamelijk liepen we naar de great hall.
In de great hall ga ik aan de griffoendor tafel zitten en wacht tot ginny ook zit. Ik kijk naar al het eten wat op tafel komt en neem eem broodje ennwat te drinken. 'ben je al begonnen aam je huiswerk?' vraag ik aan ginny wanneer ik charlotte en luthien eraan bezig zie en ik zwaai even maar beide en glimlach waarna ik me terug richt tot ginny.

ik zie Hermelien kijken en zwaai terug en richt me dan op mijn huiswerk alweer.
ik sluit mijn boek en sluit mijn ogen even.
ik heb het gevoel dat ik even niet lekker word.
misschien moest ik was eten en pak een broodje wat voor me ligt.
ik begin maar te eten en pak een ander boek en begin te lezen.
hopelijk voelde ik me zo iets beter

Ginny komt samen met Hermelien de Great Hall binnen, waar ik nog steeds zit. Alleen nu zit ik een verslag voor Charms te schrijven, die morgen af moet zijn en waar ik nog niet aan begonnen was. Als ik huiswerk maak, dwalen mijn gedachten ten minste niet zo ver af. Normaal heb ik een hekel aan huiswerk maken, maar nu is het prettiger zo.
Ginny en Hermelien gaan een eindje verderop zitten. Volgens mij hebben ze me niet gezien. Is het de bedoeling dat ik bij ze ga zitten? Ik besluit het niet te doen. Ik ben moe en ik wil vandaag het liefst niets meer horen wat ook maar een beetje te maken heeft met de gebeurtenissen van deze dag. Dan weet ik niet wat ik ermee aan moet en word ik toch alleen maar chagrijnig. Daarom werk ik in alle rust verder aan mijn verslag.
Toch heb ik het idee alsof deze dag nog meer in petto heeft, alsof er nog meer te gebeuren staat, maar ik schud het gevoel gelijk weer van me af. Vandaag was al vermoeiend genoeg, ik kan er niet nog meer bij hebben. Ik zal zo, als ik klaar ben, maar eens naar de ziekenboeg gaan om Ariana te bezoeken... als dat mag tenminste. Haar verwondingen waren best ernstig, maar ik geloof dat ze er wel weer bovenop komt. Dat moet, want een plek in het Quidditch team van Gryffindor heeft ze wat mij betreft nu wel verdiend.
Maar dan moet ze nog wel even laten zien hoe goed ze is, uiteraard.

Ik had de strijdbijl begraven, ik had het gedaan voor Sev maar ik zou liegen als ik zeg dat het me niets deed. Volgens mij was de meerderheid van de school bezig met het avondeten, huiswerk of in Camille haar geval; strafwerk. En dat is wat ik besloot te doen. De persoon die het liefst van al alleen was, kon nu toch wat gezelschap gebruiken van de enige persoon die hij in de buurt kan verdragen. Zelfs als ik haar gezelschap moet houden met een minder leuk klusje, wat dat ook zijn mag.
Op de tweede verdieping kwam ik haar tegen. Nonchalant leun ik tegen de muur aan en zet een grijns op bij wat ik aan tref. En ik mag van geluk spreken dat ik dit niet in mijn schoenen geschoven heb gekregen.
Jongedame, laat me eens hangen. Ik probeer te eten!
"Als je niet je bek houdt scheur ik je kapot."
Een luide lach kwam er uit mijn mond.
"Ruzie met een schilderij, prinses?"
Ik stap uit de schaduw zodat ze me kan zien en nors kijkt ze me aan.
"Ik moet als straf al deze schilderijen recht hangen."
Door haar irritatie aan de nors uitziende man in het schilderij schud ze er hevig mee waardoor hij begint te proesten en Camille een hele hoop scheldwoorden op haar af krijgt.
"Houd toch je kop!"
Om van zijn geklaag af te zijn draait ze het schilderij op zijn kop en komt naar me toe, terwijl ik me al op de trap heb neer gezet.
"Ik ben bij je broer geweest."
Flap ik er meteen uit. Haar ogen worden groot van verbazing als ze vervolgens har hoofd schud.
"Zed, je hebt toch niet-"
"We hebben het opgelost, soort van."
Ik staar naar de lege diepte en de bewegende trappen voor me. Nog steeds niet wetend hoe ik me moet voelen.

Het was de leegte die ik voelde toen Zed zich omdraaide en de deur achter zich toe trok. Hoofdstuk afgesloten... voorgoed. De herrinringen zullen slechts herrinringen blijven, onaangeroerd, nooit uitgebreden maar gewoon afgesloten. Een verhaal dat afgelopen was van een oorlog, zonder winnaars, zonder verliezers gewoon halfdoor gesneden en een slot opgestoken.
Mijn rechterhand wreef over de huid van mijn nek en draaide me half om. Wat kon ik hier liggen doen, buiten mijn uren te verslijten door doelloos naar het plafond te staren? Ik ben hier weg.
Mevrouw Pleister kon op haar hoofd staan maar ik bleef hier geen seconden langer. Ik moest mijn gedachten verzetten en ik besloot om naar The Great hall te gaan. Het witte verband op mijn neus, dat verdacht veel leek op een maandverband, zat nog steeds op gezicht waardoor ik ging twijfelen. Wellicht waren de geruchten toch de school al rond gegaan dat Zed er voor gezorgd heeft om twee mensen in de ziekenboeg te krijgen, dus om iets te verbergen was het allang te laat voor.
Onbewust trok ik mijn schoenen aan, die netjes naast mijn bed stonden en trok mijn uniform aan. Alleen bij het aantrekken van mijn trui moest ik extra voorzichtig zijn voor mijn neus, die nog steeds pijn deed. Verdomme Zed. Kon je mijn geen blauw oog geven?
Bij het verlaten van de ziekenboeg viel me nu pas op hoe één bed was afgeschermd van alle andere, door een gordijn dat rondom hangde. Door de tussenopening van het gordijn kon ik het levenloze lichaam van het meisje zien waarop een vloek rustte. Ik wiste dat het meisje Ariana heette, en zij was diegene die Lucy mee hielp met het Team. Maar nu lag ze hier. Verwikkeld in een strijd om zichzelf. De ene oorlog was in vrede begraven en voor haar begon het nog maar. Ergens kon ik het wel niet plaatsen waarom haar vriendinnen haar niet bezocht? Dat had ze toch wel?
Uiteindelijk verliet ik de ruimte, op weg naar The Great Hall. Ruw duwde ik tegen de dubbele deuren, die met een zwaai open gingen. Ik moest terug denken aan mijn eerste dag... wat kon alles zo snel veranderen.

Ik berg mijn inktpot, ganzenveer en perkament op en sta op om vervolgens richting de grote deuren van de Great Hall te lopen. Bij Ginny en Hermelien blijf ik staan. 'Komen jullie mee om Ariana te bezoeken?' vraag ik zachtjes. Ze knikken en lopen met me mee.
Als we bij de ingang van de Great Hall zijn, komt Severide de zaal net binnen. Hij ziet er belabberd uit, met een groot verband op zijn neus. Hoort hij niet in de ziekenzaal te zijn? Ik haal mijn schouders op en kijk zijdelings naar Ginny. Wat zou er op dit moment door haar heen gaan? Maar ze blijkt recht voor zich uit te kijken. Verstandig. Die jongen heeft haar hart gebroken. Ik zou bijna Severides neus opnieuw breken, was het niet dat Ginny's gebroken hart misschien wel het beste is op dit moment.
Ik wend mijn blik af en in stilte lopen we naar de ziekenzaal. Daar vertelt madam Pomfrey over Ariana's toestand. Ze is nog buiten bewustzijn, maar haar wonden zijn langzaamaan aan het genezen. Ik bal mijn handen tot vuisten, wanneer ik dit hoor en Ariana in haar huidige toestand zie. Dit is Zeds schuld. We moeten hem dit betaald zetten. Ik wist niet eens dat het me zo veel zou doen, maar Ariana kwam voor het Team op en we zijn haar dit verschuldigd. Vanavond zullen Ginny en ik iets bedenken. Misschien helpt dit haar ook om haar gedachten even ergens anders te laten zijn dan bij dat gedoe met Severide.
Laat ik het hopen.

'Heb je het goedgemaakt?' fluisterde ik. 'Heb je dat echt?'
'Ja,' zei Zed schor. 'We gaan het weer proberen.'
Ik perste mijn lippen op elkaar en pakte zijn hand vast.
'Ik had niet verwacht dat je -'
' - Niemand komt dit te weten, Camille!'
Hij trok zijn hand uit de mijne en keek me fel aan.
'Als ik merk dat jij iets hebt doorverteld aan iemand anders heb je echt een probleem met me.'
Ik keek naar mijn schoenen en knikte.
'Ik zal nooit iemand vertellen wat voor persoon jij eigenlijk bent. Ik zal nooit iemand laten indenken dat jij anders bent dan het vreselijke personage dat je nadoet.'
'Jij hebt anders ook geen geweldige persoonlijkheid,' snauwde Zed. 'Dat je deze straf gekregen hebt, is niet zomaar gebeurd. Wel?'
'Mijn leven was ook niet altijd rozengeur en maneschijn,' mompelde ik. 'Dat heb jij van dichtbij meegemaakt, Zed!'
Ik keerde hem de rug toe en ging weer verder met de boze schilderijen. Ik moest de schilderijen waar ik bij kon allemaal recht hangen. De meest nutteloze straf ooit.
'Camille,' zei Zed zacht. Hij kwam achter me staan en pakte met zijn handen mijn heup vast. Teder gaf hij een zoentje in mijn nek. 'Het spijt me.'
Ik slaakte een zucht en draaide me naar hem om.
'Mij ook.'
Ik gaf hem snel een kus op zijn mond en ging verder met mijn straf. Ik moest zo ver mogelijk geraken tot middernacht en Lupin zou alle schilderijen gaan controleren waar ik geweest was. Als er eentje niet recht hing, moest ik alsnog naar Dumbledore, dus ik besloot deze straf goed uit te voeren.
'Moet ik je helpen?' vroeg Zed.
'Nee,' zei ik. 'Je mag wel iets anders voor me doen. Is Sev al uit de ziekenzaal?'
'Weet ik niet,' gaf Zed toe.
'Als dat wel zo is, zou je hem dan naar me toe kunnen brengen? Ik wil even met hem praten.'
Zed knikte en verliet de gang.
Ik bleef achter. Het was een vreselijk werkje, maar aan de andere kant wist ik dat ik het wel verdiend had. Het had erger kunnen aflopen, dat zeker. Mijn gedachten gingen af naar vroeger. Papa en mama. Morsdood. We hadden het met eigen ogen gezien en het had mijn leven drastisch veranderd. Ons leven. Sev en ik. We waren onafscheidelijk en nu... nu hadden we het verkloot. Ik hoopte zo dat het goed zou komen tussen ons. Een nieuwe start. Een nieuw begin. Dat zou ik willen.

Afgezonderd van iedereen nam ik ergens plaats op de bank aan tafel. Iedereen was druk in de weer met het vertellen van verhalen dat tijdens één of andere les was gebeurt terwijl andere studenten hun gezicht diep in de boeken had verscholen. Meegetrokken in een wereld dat slechts maar een sprookje was maar zo aangrijpend om er in te geloven.
Ik wenste dat ook ooit eens in een sprookje kon geloven zonder wakker geschud te worden door de harde realiteit. Soms had ik wel gedacht dat ik een persoon was dat enkel maar ongelukken kon aantrekken waardoor mensen maar bleven komen en maar bleven gaan. Nooit gestopt. Zoveel gezien. Ik gaf mezelf dan ook de schuld van zoveel dingen, dat in werkelijkheid misschien helemaal mijn fout niet was. Dat gewoon het lot me haatte en alle geluk die ik had, op twee seconden had afgenomen.
Net zoals het geluk twaalf jaar geleden plots in een nachtmerrie veranderden. Ik snoof toen ik het geluid diep in mijn gehoor kon horen, van de kermis molletjes in het dorp.  Om de half jaar kwam de kermis ons dorp bezoeken. Elk kind was dol enthousiast en sprong een gat in de lucht wanneer de grote wagens ons bouwvallig schooltje passeerde. Op mysterieuze wijze trilde de grond altijd wanneer da vrachtwagens voorbij reden en twaalf jaar geleden was het die ene keer dat ik wenste dat die vrachtwagens nooit voorbij had gedaverd. Dat ze nooit het dorp gehaald hadden. Dan zouden nu mijn ouders nog leven...
Toen ik en mijn zus voor de laatste keer op de paardenmolens zaten keken mam en pap ons glimlachend aan. Vader omhuld in kostuum en moeder in één van haar fleurige zomeroutfits. Ik zag hoe pap, mam stevig beet hield aan haar heup toen hij een zachte kus op de huid onder haar oor plante... en dat was het laatste wat ik gezien had van hen...
Net toen Pap hem omdraaide om terug naar ons te kijken, zag ik hoe een auto frontaal het publiek rond de draaimolen mee greep.
Zomaar... uit het niets... was de auto daar.
Was mam en pap verdwenen van waar ze stonden...
Het enige wat ik nog hoorde waren schreeuwende kinderen. Ik voelde hoe een stevig hand rond mijn middel was geklemd en me ruw mijn paard had genomen. Spartelend tegen de arm van de onbekende, schreeuwde ik de lucht uit mijn long. Mijn armen stak ik zo ver als ik kon voor me uit, in de hoop dat pap toch nog zou verschijnen. Maar uiteindelijk verscheen niemand op het toneel. Camille zat huilend in een hoekje van de grote zaal waar de onbekende me binnenloodste. Met mijn kleine beentje rende ik op haar af terwijl ik, toen al, beschermend mijn armen om haar heen sloot.
"Niet huilen, zus." Had ik gezegd. "Papa en mama komen zo. Beloofd. Eerst moeten ze mensen helpen."  
Maar uiteindelijk bleven we helemaal alleen achter. Verschuild in een hoekje. Wachtend op onze ouders... die nooit meer afkwamen.

Ik slikte en keek opnieuw rondom me heen. Voor even bleef ik hier nog zitten. Het was allesinds beter dan daar alleen in de ziekenboeg te liggen en niks te doen.

Severide Wolfswater schreef:

Afgezonderd van iedereen nam ik ergens plaats op de bank aan tafel. Iedereen was druk in de weer met het vertellen van verhalen dat tijdens één of andere les was gebeurt terwijl andere studenten hun gezicht diep in de boeken had verscholen. Meegetrokken in een wereld dat slechts maar een sprookje was maar zo aangrijpend om er in te geloven.
Ik wenste dat ook ooit eens in een sprookje kon geloven zonder wakker geschud te worden door de harde realiteit. Soms had ik wel gedacht dat ik een persoon was dat enkel maar ongelukken kon aantrekken waardoor mensen maar bleven komen en maar bleven gaan. Nooit gestopt. Zoveel gezien. Ik gaf mezelf dan ook de schuld van zoveel dingen, dat in werkelijkheid misschien helemaal mijn fout niet was. Dat gewoon het lot me haatte en alle geluk die ik had, op twee seconden had afgenomen.
Net zoals het geluk twaalf jaar geleden plots in een nachtmerrie veranderden. Ik snoof toen ik het geluid diep in mijn gehoor kon horen, van de kermis molletjes in het dorp.  Om de half jaar kwam de kermis ons dorp bezoeken. Elk kind was dol enthousiast en sprong een gat in de lucht wanneer de grote wagens ons bouwvallig schooltje passeerde. Op mysterieuze wijze trilde de grond altijd wanneer da vrachtwagens voorbij reden en twaalf jaar geleden was het die ene keer dat ik wenste dat die vrachtwagens nooit voorbij had gedaverd. Dat ze nooit het dorp gehaald hadden. Dan zouden nu mijn ouders nog leven...
Toen ik en mijn zus voor de laatste keer op de paardenmolens zaten keken mam en pap ons glimlachend aan. Vader omhuld in kostuum en moeder in één van haar fleurige zomeroutfits. Ik zag hoe pap, mam stevig beet hield aan haar heup toen hij een zachte kus op de huid onder haar oor plante... en dat was het laatste wat ik gezien had van hen...
Net toen Pap hem omdraaide om terug naar ons te kijken, zag ik hoe een auto frontaal het publiek rond de draaimolen mee greep.
Zomaar... uit het niets... was de auto daar.
Was mam en pap verdwenen van waar ze stonden...
Het enige wat ik nog hoorde waren schreeuwende kinderen. Ik voelde hoe een stevig hand rond mijn middel was geklemd en me ruw mijn paard had genomen. Spartelend tegen de arm van de onbekende, schreeuwde ik de lucht uit mijn long. Mijn armen stak ik zo ver als ik kon voor me uit, in de hoop dat pap toch nog zou verschijnen. Maar uiteindelijk verscheen niemand op het toneel. Camille zat huilend in een hoekje van de grote zaal waar de onbekende me binnenloodste. Met mijn kleine beentje rende ik op haar af terwijl ik, toen al, beschermend mijn armen om haar heen sloot.
"Niet huilen, zus." Had ik gezegd. "Papa en mama komen zo. Beloofd. Eerst moeten ze mensen helpen."  
Maar uiteindelijk bleven we helemaal alleen achter. Verschuild in een hoekje. Wachtend op onze ouders... die nooit meer afkwamen.

Ik slikte en keek opnieuw rondom me heen. Voor even bleef ik hier nog zitten. Het was allesinds beter dan daar alleen in de ziekenboeg te liggen en niks te doen.

ik keek op en zag de jongen binnen wandelen.
ik schrok even, stond op en liep naar hem.
"hulp nodig" vroeg ik beleeft. het zat in mijn aard om iedereen te willen helpen.
iedereen kon weleens hulp gebruiken. als hij nee zei zou ik dat ook goed vinden.
ik keek hem aan en wachhte op antwoord

Ik was oprecht verbaasd door Camille. Misschien zelfs een beetje in shock als ze me laat weten dat ze naar haar broer toe wilt. Ik bijt op de binnenkant van mijn kaak waardoor ik bloed begin te proeven. Ik weet niet of ik dit echt wel wou.
Camille was de enige persoon die ik had. Wat we met elkaar hadden was onduidelijk en dat telt ook voor haar. Maar ik kan alleen maar denken aan wat er kan gebeuren als ze weer zal spreken met haar broer. Zal alles tussen hun twee weer koek en ei worden en zal ik alleen achter blijven in deze zwarte diepte?
Zo moest Sev zich hebben gevoeld.
Het gevoel, de angst om haar verder en verder te zien wegdrijven begrijp ik plotseling beter dan ik ooit had gedaan.
Ik had willen doen of ik haar niet had gehoord, maar ik had sneller kunnen knikken dan mijn hersens konden denken en deze knoop konden door hakken. Ik had de gang verlaten, een keer diep ingeademd om de lucht weer uit te blazen, mijn gedachten op een rij gezet, tot tien getelt en weer naar haar toe gegaan. Opnieuw was ze druk bezig en ik kon zien hoe ze net het laatste schilderij weer mooi had recht gehangen.
"Zullen we gaan?"
Vroeg ik. Door mijn handen in mijn zakken liet ik merken dat ik hier niet zoveel zin in had. Maar misschien moest ik het gewoon wel doen voor haar.
"Nu?"
Ik knik en ze komt naar me toe met nog een laatste blik op de muur, om te controleren of alles wel goed was recht gehangen.
"Het zal ook maar eens niet."
Mijn gemompel was ook eerder voor mezeld bedoeld. We hadden Sev gevonden in de grote zaal. Ongelukkig genoeg stond die meid die er van uit ging samen huiswerk te maken bij hem aan tafel.
"Jij kan het wel alleen af. Ik ga."
En snel draai ik me om. Ik had geen zin in dit, geen zin in die vreemde meid die me overal leek te volgen en al zeker geen zin in huiswerk.

ik zag Zed in de mijn ooghoeken.
ik wist even niet of ik naar hem toe moest gaan, maar besloot het voor nu maar te laten gaan.
ik richtte me weer op de jongen en niemand anders. ik kreeg Zed later wel te pakken.
"ga even zitten" zei ik tegen de jongen.
ik ook met mijn bezorge houding

Verwarrend keek ik het meisje met de bruine haren aan. Het was niet de eerste keer dat ik haar hier in The Great Hall zag zitten en de omstandiger beschreven haar vaak als lieve meid.
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, ik heb geen hulp nodig. Bedankt."
Even keek ze om haar heen, en ik zag hoe haar ogen iemand volgde. Dan draaide ze terug naar me om.
"Ga even zitten." zei ze luchtig.
Kort fronste ik mijn blik, liet mijn ogen over mijn zittende lichaam glijden en keek haar dan terug aan.
"Maar ik zit neer?" Oké, dit was een beetje vreemd.

"sorry, was even in de war" bekende ik en ging zelf weer naast hem zitten.
waarom wist ik niet, maar het ging al weer.
ik keek of ik iets te drinken kon aanbieden maar dat was volgens mij niet nodig.
ik hoopte dat de jongen in orde was.
"oke, aanbod geldt als je iets nodig hebt" zei ik met een glimlach

Het heeft geholpen. Ginny heeft haar gedachten over Severide van zich af gezet. Zij en ik hebben een paar uurtjes in de Common Room gezeten om na te denken over iets waarmee we Zed betaald kunnen zetten. We waren het erover eens dat het niet iets gevaarlijks moet zijn, of iets waardoor we zelf in de problemen zouden kunnen komen. Ginny heeft genoeg opgepikt van haar broers qua grappen dus we hebben in die hoek moeten zoeken.
Uiteindelijk zijn we tot een plan gekomen. Niet helemaal zonder risico, maar dat hebben we maar voor lief moeten nemen. Dus, voordat het te laat zou zijn en we dus niet meer door de gangen mogen dwalen, zijn we op weg gegaan naar de voorraadkamer van Professor Snape.
Daar staan we nu, aarzelend voor de deur. 'Hoe weten we of Snape niet daar binnen is?' vraagt Ginny.
'Er is helaas maar één manier om daar achter te komen,' zeg ik met enige vastberadenheid.
'Ja, dat is waar. Maar wees snel. Je gaat regelrecht naar de tweede plank van boven, recht tegenover de deur,' zegt ze. Dat weet ze door haar broers, die vaker naar de explosieve vloeistof uit de hoorn van de Erumpent hebben gezocht.
Ik knik en trek mijn toverstok. 'Alohomora.' Het slot laat een zachte klik horen. Hij was dus op slot... maar dat zegt nog niets. Ik kijk Ginny aan en ze knikt aanmoedigend. Daar gaat hij dan. Ik pak de deurknop vast en draai die om. De deur gaat met een luid gekraak open en ik krimp ineen. Alsjeblieft, laat Snape hier niet zijn!
Ik laat mijn adem, waarvan ik niet wist dat ik die in heb gehouden, ontsnappen. Hij is er niet. Ik doe de deur weer dicht en ren haast naar de plank toe die ik moet hebben. De plank hangt erg hoog, dus ik zal op mijn tenen moeten staan om een flesje te pakken. Ik heb geen tijd om de ladder te gebruiken. Speurend laat ik mijn blik over de flesjes en potjes gaan, allemaal met verschillende poeders en vloeistoffen. Maar Ginny heeft precies omschreven hoe het eruitziet. Eigenlijk had zij hem beter kunnen halen, maar ik wil niet dat zij in de problemen komt door iets wat in de eerste instantie mijn idee is geweest.
Donkergroen met zwarte bubbels... Ha! Hebbes! Ik ga op mijn tenen staan, maar terwijl ik met mijn hand het kleine flesje probeer beet te pakken, stoot ik andere flesjes omver. Ik veroorzaak een hoop gestommel, maar zet ze allemaal weer zorgvuldig op hun plek. Net als ik, met het flesje in mijn handen, me omdraai, gaat de deur open. Nee!
Het blijkt Ginny maar te zijn. Met enige paniek in haar ogen, gebaart ze wild met haar armen en ik haast me vliegensvlug het kamertje uit. De gang is uitgestorven. 'Wat was er nou?' sis ik.
'Er kwam een Professor langs lopen en die keek me zo doordringend aan! Ik zou durven zweren dat hij doorhad dat ik iets in mijn schild voerde, dus misschien komt hij nog wel terug,' zegt Ginny.
Ik trek een wenkbrauw op. 'Vals alarm dus,' zeg ik op droge toon. 'Maar ik heb het flesje gevonden. Snape zal dit niet gaan missen. Het is zo klein!'
Dan maken we dat we wegkomen. We gebruiken de vloeistof samen met een paar andere ingrediënten die we zelf hebben, voor een toverdrank die we klaarmaken in de meisjestoiletten op de eerste verdieping. Daar is namelijk nooit iemand, behalve Moaning Myrtle. Die deze dag nog eens tien keer zo veel jammert als anders.
'Houd je kop!' snauw ik haar toe als ze voor de zoveelste keer een luid gejammer laat horen. De toverdrank is bijna klaar, maar dan moet ik me nog wel even concentreren. Ginny voegt het laatste ingrediënt toe en we zien de vloeistof donkergroen worden. Ik roer nog drie keer in de ketel en... Klaar is kees!
'Kom op,' zegt Ginny als we de drank in een flacon gieten. De spullen ruimen we morgen op. 'Het wordt al laat.'
Vervolgens gaan we op weg naar de keukens, waar de huiselfen zich bevinden. Ginny weet hoe we er moeten komen en zij wijst de weg. Ik ben er nog nooit geweest. De keuken is een enorme ruimte. Overal staan potten en pannen in allemaal verschillende maten.
'Wat doen jullie hier?' vraagt een van de huiselfen.
Ik glimlach. 'Zouden jullie iets voor ons willen doen?' begin ik. De huiself kijkt me met haar grote ogen afwachtend aan. 'Waarschijnlijk hebben jullie het niet gehoord, maar een vriendin van ons ligt met hevige verwondingen in de ziekenzaal. De Sectumsempra-vloek heeft ze te verduren gehad. Dit komt door een Slytherin, genaamd Zed Skylar.' Als ik eraan denk, kan ik zo weer boos worden, maar ik probeer mezelf onder controle te houden.
'We willen hem een koekje van eigen deeg geven,' zegt Ginny en ze laat de toverdrank zien. 'Dit is een onschuldig, maar effectief drankje. Als Zed het binnenkrijgt, zal zijn huid donkergroen worden, met nog donkerdere bulten en zijn haar zal kanariegeel worden.'
De elf kijkt ons met samengeknepen ogen aan.
'Het zal met een dag uitgewerkt zijn,' stel ik de elf gerust. Er zijn geen spreuken voor om het ongedaan te maken en morgen hebben we weer de hele dag les, dus alle zevendejaars kunnen het zien. 'Kunnen jullie ervoor zorgen dat dit in het eten van morgenochtend terecht komt? Maar wel op zo'n manier dat het alleen in het eten dat Zed aanraakt, zal zitten.' Hij zal niet eens merken dat het drankje erin zit. Ik kijk de huiself smekend aan.
Het duurt even, maar uiteindelijk knikt ze en neemt ze het flesje zonder wat te zeggen aan en loopt ze weer naar de rest van de elfen, zonder nog naar ons om te kijken. Ik kijk Ginny triomfantelijk aan en geef haar een high five. We zullen het zien morgen, maar eerst is het tijd om naar de Common Room terug te keren.

Ooc: Het is misschien een beetje te lang geworden, maar ik vond het leuk om te doen. Ik mocht Ginny trouwens godmodden, aangezien ze morgen pas zal kunnen schrijven.

Camille was met Sev gaan praten, of in ieder geval, dat dacht ik toch. Om aan de klauwen van dat meisje Charlottw te ontsnappen was ik naar buiten gevlucht en had ik me neer gezet in het gras.
Het zachte avondbriesje streelt mijn gelaat, op zo een manier dat ik nog maar één keer eerder had ervaren. Toen die nacht met Camille, de nacht dat alles fout ging. Het was niet alleen volle maan maar ook de sterren deden hun best. Ze fonkellen harder als ooit tevoren en het liet niet alleen een schittering achter op het meer of liet mijn huid bijna schitteren, het deed me er ook aan herinneren dat het tijd was om weer naar binnen te gaan en te genieten van een nachtje rust. Al was rust in dit geval 'veel' gezegd. Er zouden tig gedachten mijn hoofd in dringen als een draaikolk waar ik in zou verzuipen, waar geen ontsnapping in mogelijk was en ik zou uiteindelijk terecht komen in een gevangenis van al mijn slechte daden en het opnieuw beleven. Alleen zou ik dit keer het slachtoffer worden. Wanneer ik opsta en me uitrek dringt het tot me door hoe vermoeid mijn lichaam er werkelijk aan toe is. De uren die ik dan nog zou wakker liggen van levende nachtmerries zou het er niet beter op maken.
Ik had, nu ik het meer voor mezelf heb gehad kunnen nadenken en ik ben maar tot één conclussie gekomen. Ik ben niet verbitterd. Het is alles van de afgelopen tien jaar dat mijn ziel heeft overgenomen en zo ook mijn laten en doen. Niet alleeb de dood van mijn ouders hadden daar een grote rol in gehad. Maar ook de jaren daar voor, toen mijn vader wel nog in leven was.
Mijn vader.
Ik moest niet aan zijn naam denken om rillingen te krijgen. Gewoon de gedachten over hoe die man de naam 'vader' had gedragen was daar al genoeg voor. Ik verdring de gedachten en stap het nog steeds verlichte kasteel binnen. De warmte omhelst me als een mantel alsof ik meer dan welkom ben, zelfs al was ik alles behalve dat en was ik deze mantel niet waardig. Maar niemand zou deze gekwelde ziel te zien krijgen en zodra mijn eerste stap binnen was gezet kwam Zed Skylar weer te boven.
Dé Zed Skylar.
In de verte zag ik een witte en rode streep de hoek om slaan. Een belletje in mijn hoofd sloeg alarm en ik besloot meteen achter hun aan te gaan. Tot mijn weten waren ze geen klassenoudste en dan zou je al lang in je common room moeten zijn. Of in ieder geval, niet meer door het kasteel hoeven te sluipen als boeven in de nacht. Ik nam me een kortere weg en kwam eerder dan hun aan in de gang waar ze moesten zijn.
"Dus, plannen damens?"
Ik buig me leunend tegen de muur aan. Mijn armen over mijn borst gekruist. Het is altijd wel wat met die Gryffindors en dan al zeker als er een Weasley bij betrokken is. Als het dan ook nog eens zo laat is, kan het meestal niet veel meer betekenen dan problemen die op de loer liggen.

Ik en Ginny zijn net onderweg naar de Common Room als we een stem door de uitgestorven gang horen galmen.
'Dus, plannen, dames?'
Ik sta meteen stil, maar al te bewust van het feit dat we nu al wel in de Common Room zouden moeten zijn én dat mijn minst favoriete persoon van dit moment dat weet. Natuurlijk, de klassenoudste van Slytherin. Waarom is hij nou weer klassenoudste? Beter gezegd: hoe?
Ik draai me langzaam om, terwijl ik mijn gezicht in de plooi probeer te houden. Daar staat hij, leunend tegen de muur. De arrogantie zelve. Hij straalt het gewoon uit. 'Jazeker. We zijn onderweg naar de Common Room,' zeg ik onschuldig. Daar laat ik het bij. Mensen die liegen maken vaak de fout om te gelijk te veel te vertellen, waardoor het ongeloofwaardig wordt. En ik ben een meester in liegen. Tenminste, dat hoop ik. Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan, hem uitdagend om vraagtekens bij mijn uitspraak te zetten.

Het was net omdat ze zeiden dat ze alleen maar op weg waren naar de common room mijn innerlijk belletje begon te rinkellen. Dat er een alarm binnen in me af aan het gaan was. Ze hadden beter de waarheid gezegd, dan zou ik hun vreemd genoeg op hun woord geloofd hebben. Want wees nu eerlijk, wanneer liegt een Gryffindor niet als ze zich in een situatie bevinden waarvan ze weten dat het hun ofwel puntenaftrek kan opleveren of strafwerk.
Maar ik zucht. Het was vooral vermoeiend om deze mist van een vreemde persoon in te hebben dat ik ze voor dit keer maar gewoon besloot te geloven op hun woord. Waarschijnlijk was dat een domme keus, wat ze ook aan het voorbereiden waren, het zou me later alleen nog maar eens duidelijk worden dat mijn instinct me niet in de steek laat als het gaat over het doen van hun soort.
"Goed, oké."
De woorden klinken schors en hees, dat doen ze altijd wanneer ik moeite heb om toe te geven terwijl ik het niet wil.
"Laat me jullie niet nog eens betrappen."
Nu ik voor even de rol als klassenoudste op me neem hoe het eigenlijk zou moeten lijkt het me er beter van af te gaan dan ik ooit had gedacht. De gang waar ik in vertrok toen ik hun mijn rug had toe gekeerd was donker, alleen verlicht door ds schijn van de maan en zijn sterren. Zelfs als wij ze niet konden zien, zijn ze er. En al is dit een vreemde gedachten, het is wel een gedachte die me rust bezorgd in deze duisternis.

Ik slikte. Severide zat daar. Alleen. Hij staarde verdrietig voor zich uit. Wat had ik gedaan? Sev en ik. Ooit waren we onafscheidelijk en zie ons nu. We spraken amper met elkaar en als we spraken, deden we het fel en dreigend. Het moest opgelost worden en dit was het moment.
Helaas was het niets voor mij. Excuses aanbieden deed ik nooit. Ik was geen voorstander van het kwetsbaar opstellen van mezelf, aangezien ik bang was dat mensen me dan zouden zien als een zwak iemand. Een makkelijke prooi. Ik wist dat dit de eerste keer sinds jaren werd dat ik richting de tafel van Gryffindor liep. Het was ongemakkelijk. Ik voelde me aangestaard en beoordeeld, maar in feite deed ik niets. Ik liep. Ik liep naar mijn broertje. Naar Sev.
Een diepe zucht verliet mijn mond toen ik bij hem aankwam. Dit was het moment. Nu of nooit. Ik joeg een kind weg en ging op die plek zitten. Sev keek op en was verbaasd me te zien.
'Camille,' zei hij kortaf met een lage stem.
'Sev,' fluisterde ik. 'Zed kwam naar me toe om te zeggen dat jullie het hadden goed gemaakt. Ik - weet je, het hoort ook gewoon goed te komen. We zijn broer en zus en ooit waren we onafscheidelijk en -' de tranen sprongen in mijn ogen - 'ik mis je.'
Ik zag Sev zachtjes op zijn lip bijten, maar hij zei niets.
'Dit is niks voor mij,' mompelde ik verdrietig. 'Maar je moet weten dat ik - Sev, het - het spijt me echt heel erg van alles wat er gebeurd is. Ik hoop dat we het weer kunnen gaan proberen en dat je me - dat je mijn acties zou kunnen vergeven. Ik wil je terug, maatje.'
Ik snoof en veegde mijn tranen af, wachtend op het verlossende antwoord van mijn broertje.

ik besloot ze maar even alleen te laten en liep weg en ging een stukje verderop zitten.
dit moesten ze zelf doen en daar was ik niet bij nodig. ik pakte mijn boeken en begon weer te leren.
ik moest opeens zelf aan mijn familie denken en een traan ging oven mijn wang. ik veegde hem snel weg en ging verder zo goed als het ging. de herinneringen bleven komen en besloot even te stoppen.
ik keek om me heen om te zien of er nog bekenden zaten in de great hall

Tot mijn verbazing zag ik de dunne gedaante van Camille naast me. Haar gezicht die de afgelopen dagen hard en kalm stond, was er nu helemaal niks meer van te zien. In geen jaren had ik haar zo kwetsbaar en twijfelend gezien. Ze leek gewoon de Camille die ik kende voordat ze ging gaan flikflooien met Zed.
Gewoon Camille. Mijn Camille. Mijn tedere tweelingzus.
Maar niks kon minder waar zijn. Een jaar geleden was haar karakter waar iedereen zo van hield, omgeslagen met de wind. Ze werd onkwetsbaar, gemeen en ijdel. Alles wat haar zo prachtig maakte, was gewoon weg...
Kort had ik mijn ogen gesloten bij het horen van haar stem die zacht mijn naam had gefluisterd.
Zed had haar klaarblijkelijk verteld dat we het goed hadden gemaakt. Uit mijn lood geslagen keek ik haar aan. Zilvere druppels ontstonden in haar ogen. Dit was hard voor een broer om te zien hoe je zus huilde. "Ik mis je."
Zacht beet ik op mijn lip, in shock om wat er nu allemaal gebeurt. Ze miste me, zei ze. Na een jaar vol afschuw, woede en frustratie over elkaar leek het alsof deze woorden de doorslag gaven aan alles.
"Dit is niks voor mij," mompelde ze. "Maar je moet weten dat ik - Sev, het - het spijt me echt heel erg van alles wat er gebeurd is. Ik hoop dat we het weer kunnen gaan proberen en dat je me - dat je mijn acties zou kunnen vergeven. Ik wil je terug, maatje."
De dikke zilveren tranen die in haar ogen aanwezig waren, rolden over haar broze wangen. Met de rug van haar hand veegde ze ruw de tranen weg en probeerde zich te vermannen. Haar eigen mannetje staan. Tonen dat zij nog steeds macht had over haar lichaam dan haar lichaam over haar.
Vlug wierp ik een blik op de mensen rondom ons heen, en ik zag hoe elke persoon die aandachtig hadden meegevolgd, hun blik afwierpen naar een object dat voor hun neus stond zoals een een boek of vielen binnen in gesprek waar ze totaal niks van afwisten.
Mijn grote handen omsloegen haar klein vingers en trok er zachtjes aan. Met het topje van mijn tong wreef ik over mijn droge lippen, schraapte mijn keel en keek haar dan aan. En nu pas drong het door hoe goed we eigenlijk op elkaar leken.
"Ik ben blij dat je naar me toe bent gekomen maar ik ben bereid om alles af te sluiten. Om een hoofdstuk in mijn leven af te sluiten. Ik wil niet meer herrinerd worden aan het voorbije jaar en wat voor problemen het met zich mee heeft gebracht." Met mijn duim wreef ik over de rug van haar hand waar ze haar natte tranen mee had gedroogd. "Ik mis je ook, Camille. Heel erg. Het leek alsof ik iemand kwijt was dat mijn lichaam tot een geheel maakte. En toen wist ik precies wat het was. Jij bent mijn andere helft. Zonder jou in mijn buurt liep ik rond met een halve gedacht en een halve lichaam. Ik had je nodig om dingen te overleven omdat jij mij gewoon volledig maakte." Ik zuchtte en besefte dat dit nergens op sloeg. "Ik heb heel veel fouten gemaakt doordat je niet bij me was. Ik heb moeten leren overleven zonder dat ik mijn andere kant bij me had. Het was moeilijk en het heeft niet veel succes gehad." Ik moest lachen. Eigenlijk was ik nog een grotere ramp zonder mijn tweelingzus dan dat ik nu al was. Onbewust trok ik mijn identieke evenbeeld naar me toe en sloeg mijn armen rond haar heen. Ik duwde mijn lippen zacht op haar kruin terwijl ik over haar rug wreef. Haar geur, haar houding, haar wat Camille maakte voelde ontzettend goed aan. Alsof mijn lichaam terug zijn onbrekende stukje had gevonden, maar helaas moest ik hem het wachten opleggen tot hij zich volledig mocht omsloten tot één geheel.
"Ik vergeef jou en Zed van alle kwade dat je naar mij toe hebt verricht. Verder zal ik me niet meer druk maken om het heen wat jou gelukkig maakt. Je mag met Zed door het leven gaan. Als jij maar gelukkig bent. Ik zal er zijn in tijden dat je me nodig hebt en ik stel me in de duisternis op in tijden wanneer je me niet nodig hebt. Maar hoe dan ook, ik zal er altijd voor je zijn. Nu, toen en in de toekomst."
Ik klampte me nog steviger vast aan haar. Langzaam groef ik mijn gezicht in haar bos haren. Waar niemand kon zien dat ik huilde.

ik keek ernaar even en was blij dat ze het goed hadden gemaakt want ik kon de spanning tussen hun voelen. ja, dat was een deel van mijn krachten die ik ge erft had van mijn familie. ik richtte me maar weer op mijn huiswerk wat bijna af was.
als ze wouden konden ze altijd naar me toe komen voor een praatje of voor hulp.
ik dronk van mijn thee en een glimlach verscheen op mijn gezicht. even voelde ik me gelukkig

Hier lag ze. Zo levenloos. Zo ontmoedigend. Zo fragiel.
Ze smachte naar mijn hulp en naar de duisternis maar de kleine engel in bed mocht gerust zijn. De duivel wist haar te vinden en hier stond ik dan.
Voor me in het bed lag een meisje met licht bruine haren. Haar ademhaling was zo onregelmatig dat ik haast zou geloven dat ze ieder moment kon bezweiken.
"Maak jou niet zo druk, Helena." zei de ijzig stem in me."Ik maak haar dan één van ons."Hij lachtte luid en het klonk als een helse kabaal in mijn oren.
Wat haatte ik hem. Alles wat ik deed, wat ik dacht, of voelde, daar had Hij - Hij Die Niet Genoemd Mag Worden - de controle over. Hij kon me perfect leiden in alle bochten dat hij maar kende. En ik? Ik kon allemaal maar machteloos toekijken terwijl hij mij van binnen verwoeste. Kapot maken wat hij kapot kon krijgen en uitputten wat er uit te putten viel.
"Het is tijd, Helena." zei kalm maar smachtend naar het moment."Spreek de vloek op haar uit. Maak haar een van ons." siste hij. Hij liet zonder mijn toestemming mijn hand naar mijn toverstok grijpen en hield het gericht naar het meisje in bed. Een keeun gleed van tussen mijn lippen, vechten tegen zijn bevelen.
"Ga niet in opstand, kleine meid. Of moet ik opnieuw een rib breken?"
Ik sloot mijn ogen terwijl ik me nog steeds probeerde te verzetten tegen zijn macht, maar hoe vaak ik ook geprobeerd had. Ik verloor steeds opnieuw.
"Zeg het!" Schreeuwde hij woedende. "Zeg het!"
"Im.."
"Laat het niet mislukken zoals jij bij die ene jongen hebt gedaan. Die loopt met een halve vervloeking op hem. Allemaal jou schuld dus zeg het!"
Ik zuchte en opende mijn ogen. "Het spijt me," snikte ik. "Imperio!"