Zweinstein Hoge School voor Hekserij en Hokus Pokus

Ik was met Ginny en Lucy meegeweest naar Ariana. Ze had daar gelegen en het voelde zo slecht. Ik was er niet bij geweest, maar ik had toch niet veel kunnen veranderen aan deze situatie. Ik had wat bloemen getoverd en bij haar op het nachtkastje gezet, mocht ze nu wakker worden is het niet zo kaal daar. Ik had me omgedraait en Ginny en Lucy waren al fluisterd al weggelopen. Ze gingen blijkbaar iets doen wat ik niet mocht weten dus besloot ik maar naar de bibliotheek te gaan. Ik had nog een taak voor Bezweringen, maar om de een of andere reden lukte het me maar niet. Zodra ik de bieb inliep werd ik vrolijk, al die boeken en de geur. Ik liep de kasten langs en liet me vingers over de ruggen van de boeken gaan terwijl ik de titels las.
eindelijk! ik vond het boek wat ik nodig had en kon ik eindelijk aan mijn huiswerk beginnen.[/i]

Met mijn armen vol boeken liep ik de great hall binnen, met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik keek om me heen om te zien of ik Ginny of lucy kon vinden. Ik wilde ze graag mijn opstel laten zien, maar ze waren er niet. De enige mensen die ik zag waren charlotte en de broer en zus. Camille en.. ik moest even nadenken.. Severide! zou heette hij. Severide zat met zijn gezicht in het haar van Camille. Ik moest erom lachen, als je niet wist dat ze broer en zus waren zou je kunnen denken dat ze een relatie hadden. Ik zucht en liep naar Charlotte en keek eens naar haar opstel. "je weet dat je beschrijving niet klopt he?" zeg ik terwijl ik op haar opstel tik naar haar omschrijving van een boeman. Ze kijkt er naar en dan naar mij. "ow bedankt.." zegt ze en ik zet me naast haar neer. "Sorry, ik wil je alleen helpen een goed cijfer te halen". Ik had medelijden met haar en liet haar mijn opstel zien, die 1 te lang was en 2 super uitgebreid. "Je mag het even inzien, misschien dat je er dan een beter idee bij krijgt" zeg ik met een glimlach en zoek in mijn tas. Wanneer ik een boek uit me tas vis heeft ze mijn opstel gelezen en geeft ze deze terug. "Bedankt" en ik leg het boek voor haar neer. "Hier, het zou je wel eens van pas kunnen komen. Succes verder nog met je huiswerk! en mocht je vragen hebben, vraag me gerust om hulp". Ik leg mijn hand even vriendschappelijk op haar schouder waarna ik me omdraai, een muffin van de tafel pak, en wegloop naar de Common Room. Ik hoopte maar dat ik Ginny en Lucy zou vinden.
In de Common room zag ik hun en liep naar ze toe. "Heey meiden" zeg ik met een lach "waar waren jullie? en wat hebben jullie gedaan?" van hun gezicht viel te lezen dat het vast niet helemaal volgens de regels was

Ik kijk Zed verbaasd, maar triomfantelijk na en kijk dan naar Ginny. Ze haalt haar schouders op. Vervolgens lopen we terug naar de common room. Daar zitten we nog even aan ons huiswerk, als Hermelien binnenkomt en naar ons toeloopt. Ze vraagt wat we gedaan hebben en waar we waren geweest. Het is niet dat ik Hermelien niet vertrouw... Ja, ze houdt zich altijd aan de regels, maar ze is zelf vast ook wel eens in moeilijkheden gekomen. Maar als ik het aan haar vertel, dan is dat nog iemand die het weet en die het misschien per ongeluk door kan vertellen.
'Hermelien, laten we het erop houden dat we de regels hebben overtreden. Terecht, maar toch. Misschien is het beter als je van niets weet,' zeg ik, hopend dat ze snapt wat ik daarmee bedoel. Ik glimlach verontschuldigend. Als ze echt aan zou dringen, zou ik het misschien wel vertellen, want ik ben stiekem best trots.

ik zag dat Hermelien mijn opstel bestudeerde en mijn toch wat tips gaf.
"dank je" zei ik en bekeek het nogmaals. ze zei dat ze me wilde helpen en dat waardeerde ik.
"bedankt daarvoor" zei ik. ze pakt iets uit haar tas en legt het bij me neer.
"komt goed en nogmaals dank je we" zeg ik als ze haar hand op mijn schouder legt.
moet onthouden dat ik het boek aan haar terug geef. ik bladder het door tot ik bij het juiste onderwerp ben en begin te lezen.

Zei ze nou serieus dat ze de regels had overtreden? Ik moest het vast verkeerd verstaan hebben, maar als ze me vertelt dat het misschien beter is als ik er niks van weet.. Okay het was dus echt zo en ik liet me op een stoel naast haar zakken.
"Okay vertel op!" ik mocht me dan liever aan de regels houden, ik wilde toch weten wat ze uitgespookt hadden. "Ik beloof je plechtig dat ik het niet door zal vertellen, misschien heb ik nog wel een tip ofzo".
Okay dat laatste was niet waar, want eerlijk is eerlijk, ik was hier niet zo goed in. Maar toch zou ik graag weten wat ze uitgespookt hadden, want ik kende ginny en haar familie al een tijdje en ik wist zeker dat ze iets grappigs bedacht had. Ik kijk Lucy glimlachend aan en zie dat ze even twijfeld.
"Kom op Lucy, ik zal echt niks zeggen!" probeer ik nog eens, misschien zou het helpen.
Ik zou me zelfs niet schuldig voelen, want ik had zelf niks gedaan. Het enige waar ik schuldig aan kan worden bevonden is iets verzwijgen, en dat had ik ervoor over. dus ik kijk lucy zo lief en hoopvol mogelijk aan in de hoop dat ze het toch verteld

'Oké dan,' zeg ik grijnzend. Het kan geen kwaad, toch? 'Echt niks zeggen!' waarschuw ik Hermelien nog voordat ik begin. Ik vertel over de inbraak bij de voorraadkamer van Snape, over de toverdrank en over het gesprek in de keukens. Hermeliens ogen worden steeds groter, naarmate ik verder vertel. Zo groot; haast groter kan niet.
Dan kom ik bij het gedeelte aan waar het allemaal om draait. Ik moet zelfs even stoppen met vertellen, omdat ik mijn lachen gewoon niet in kan houden. 'Zeds huid zal morgen groen worden, hij zal donkere bulten krijgen en zijn haar zal in een kanariegele kleur veranderen,' zeg ik uiteindelijk grinnikend, denkend aan dit vooruitzicht. Dan wacht ik Hermeliens reactie af, hopend dat ze ons niet de les zal lezen.

Ze besluit me toch te vertellen wat ze uitgespookt hebben. Ze vertelt over het inbreken, de toverdrank en zelfs het gesprek in de keuken. Ze begint te lachen en kan even niets meer vertellen, maar dan komt het er toch uit
'Zeds huid zal morgen groen worden, hij zal donkere bulten krijgen en zijn haar zal in een kanariegele kleur veranderen,'
Okay, dit was grappig en ik moest lachen. Lucy kijkt me even verbaasd aan, waarschijnlijk omdat ik het grappig blijk te vinden. "Okay, dit is best grappig." zeg ik terwijl ik probeer te stoppen met lachen. Eigenlijk zou ik er wat van moeten zeggen.. er kan ook iets fout gaan, maar ik vertrouwde er maar op dat ze de drank gemaakt hebben zoals het hoort.
"de volgende keer wil ik meedenken hoor" zeg ik met een glimlach. Ik wilde dat het al de volgende morgen was, om te zien wat er zou gebeuren met zed. In mijn verbeelding ziet het er heel komisch uit.
"kunnen jullie me wel beloven dat er niks ergs gaat gebeuren?" ik wilde ze niet de les lezen, maar ik wilde ook niet dat er iemand gewond raakte

''Der zal niks ergs met hem gebeuren, en het drankje werkt maar een dag'' stel ik haar gerust. Ik begin hardop in mezelf te lachen. ''Ik zie het al helemaal voor me'' grinnik ik naar Lucy en Hermelien. ''Maar als hij weet dat wij het waren... dan zijn we zoo erg de lul hea'' zeg ik tegen de meiden, maar daar ga ik me nu nog niet druk over maken.. Eerst zien hoe het morgen uitpakt, en na onze lachbui morgen.. Gaan we verder denken.

We snikten en de tranen gleden over onze wangen. Nog nooit had iemand me zien huilen. Nog nooit. Het voelde wonderbaarlijk goed. Als een opluchting. Alle tranen die ooit moesten komen maar nooit kwamen, gleden nu over mijn wangen.
'Gaat het?' fluisterde Sev bezorgd.
Ik knikte en ik merkte dat mijn broer me langzaam suste. Me kalmeerde. Ik beet op mijn lip en kwam langzaam overeind. Sev glimlachte.
'Opluchting?'
'Het feit dat jij me vergeven hebt, zal mijn leven verbeteren.' Ik kuste zijn wang en droogde mijn tranen af. 'En dat jij de relatie tussen mij en Zed goedkeurt, vind ik ook heel fijn.'
'Relatie? Bloeit er iets op?'
Ik werd rood.
'Misschien,' grijnsde ik. 'Ik heb dit gemist, Sev. Het praten met elkaar over dingen waar je met anderen niet zo snel over praat.'
Sev knikte.
'Ik ook.'
Ik stond op en gaf hem een knuffel.
'Nu wil ik weer naar mijn eigen tafel,' lachte ik door mijn tranen heen. 'Teveel Gryffindor voor de rest van het jaar.'
Sev lachte en ik liep weg, een stuk vrolijker dan ik kwam.

Ik wilde naar Zed en kwam hem tegen richting de kerkers.
'Hee,' zei ik.
'Camille,' glimlachte Zed en zijn ogen glinsterden. 'Hoe ging het?'
'Het is weer goed,' zei ik vrolijk. 'En hij is ook niet boos als wij met elkaar omgaan.'
'Oh,' zei Zed ongemakkelijk en ik werd een beetje rood.
'Ik bedoel gewoon - als vrienden.'
Nee, dat bedoelde ik helemaal niet. Dat was echt alles wat ik bedoelde. Zed glimlachte en pakte weifelend mijn hand vast.
'Zullen we - zullen we naar de sterren kijken?'
Ik had elke vraag verwacht, behalve die. Een lach sierde mijn gezicht.
'Ja, natuurlijk,' zei ik.
Ik werd meegenomen naar buiten. Het was fris, maar dan had ik wel een excuus om dicht bij hem te gaan zitten.
'Het is mooi,' fluisterde ik in zijn oor toen we waren gaan zitten bij het meer en de sterren ons tegemoet schitterden.
'Net als jij,' glimlachte Zed.
Ik beet op mijn lip en trilde. Snel deed Zed zijn gewaad uit en gaf die aan me. Daarna sloeg hij zijn arm om me heen en ik keek naar het knappe gezicht dat me aanstaarde. Ik bracht mijn lippen naar die van hem en kuste hem vol overgave. Mijn hand ging richting zijn borst en streelde over zijn gespierde borstkas. Hij pakte mijn kaak vast en streelde langzaam mijn wang met zijn duim.
'Dat was heel fijn,' zei ik stralend en ik kroop weer dicht tegen hem aan.

Ik bleef een tijd lang stil door die zoen. Een gebaar dat me meestal niet veel deed, tot helemaal niets. Maar bij haar was het zelfs niet nodig om onze lippen met elkaar te verzoenen, bij haar was het al genoeg om haar nog maar aan te kijken om me een hoop gevoelens en gedachten naar boven te laten komen. Het meest van de tijd waren ze dan ook tegenstrijdig met elkaar. Een privé oorlog in mijn hoofd dat me alleen maar hoofdpijn leek te bezorgen en er niets wijzer uit werd.
"Dat was fijn."
Ze keek zo stralend toen ze dit zei dat het me bijna pijn deed. Dat de schittering in haar ogen de plek van de sterren kon innemen om me zo te verblinden. En dus draai ik mijn blik van haar weg om weer nssr boven te kijken. Dit was minder pijnlijk. Het enige wat ik kon doen was een arm rond haar heen slaan, hopend dat dit gebaar voldoende was om geen woorden te hoeven gebruiken.
"Wat zijn we nj, Zed?"
Haar stem klonk zuchtend en teleurgesteld.
"Vrienden."
Het kwam er veel te snel uit. Veel te makkelijk en misschien had ik dit niet moeten zeggen. Het was niet de waarheid, omdat ik de waarheid zelf niet wist en dus had ik beter helemaal niets kunnen zeggen. Dat zou minder pijnlijk zijn geweest voor zowel haar als mij. Omdat ik nu niet alleen mezelf maar ook haar moet voorliegen omdat ik geen antwoord kan geven op de vraag die ze zo belangrijk leek te vinden.
"Nee. Ik weet het niet, Camille."
Ik moest het goed maken en dit was zowel het eerste wat in me op kwam als het beste wat ik kon zeggen. Ze kon van mij geen eerlijk antwoord verwachten als ze het zelf ook niet leek te weten, dat zou alleen maar oneerlijk zijn.
"We zullen maar gewoon naar de common room gaan."
De sterren leken plots minder helder, alsof ze ook hun magie leken te verliezen. Wanneer ik was opgestaan en haar mijn hand had aangeboden had ze deze koppig weg geslaan en uit haar eigen recht gekomen. Zonder nog een blik op mij te richten was ze al door gestapt. Koppig als ze was.
Ik zucht diep en wist dat ik de twijfels op dit moment aan de kant moest schuiven. Dus ik versnel mijn pas tot een klein drafje, grijp haar stevig beet bij haar heupen waardoor ze haar evenwicht verloor en ik haar nog net op tijd kon tegen houden voor ze op het grasveld zou belanden. Het was niet hoe ik het in gedachten had maar hier stonden we dan. Hoe zei achterover aan het leunen was terwijl ik haar nog steeds stevig in mijn armen hield. De manenschijn licht haar bleke huid op en ik had niet meer nodig om mezelf te overtuigen voorover te buigen en mijn lippen voor de tweede keer van de avond de hare te doen aan raken. Voor even liet ze zich met me mee voeren maar al snel begon ze tegen mijn borstkas aan te kloppen.
"Zed Skylar. Laat me los. Nu."
Haar koppigheid leek niet alleen terug gekomen, maar sloeg ook over op mij waardoor ik haar los liet en ze pijnlijk op het gras neer viel. Vervolgens gebeurde alles in een snel tempo en voor ik er maar al te goed het besef in had of nog maar kon denken aan wat ze zou doen had ze me mee de grond opgewerkt op de ouderwetse 'pootje lap' manier. Een glimlach siert haar volle, rode lippen voor ze zich op me laat rollen. Haar haren dat als een gordijn over haar heen valt en mijn nek zachtjes streelt terwijl ze nu het besluit had genomen haar over te geven. En ik kon me vervolgens alleen nog maar over geven aan haar lippen, voor de derde keer op de mijn. Al waren ze dit keer niet koud, maar was de warmte voelbaar en spatte de vonken er vanaf.

Luthien liep door de gangen van Zweinstein. Ze had net een gesprek gehad met haar vader en het was duidelijk dat ze met hem mee moest zodra hij naar de Malfidussen ging, waarom wist ze ook niet. Luthien wist wel dat ze maar beter naar haar vader kon luisteren en dat deed ze ook altijd. Het gene wat haar nog nieuwsgieriger maakte naar het bezoek aan de Malfidussen was dat ze ook niets tegen Ariana daarover mocht zeggen dat betekende dat het wel echt belangrijk moest zijn. Ergens was Luthien ook verdrietig, haar vader had het haar niet allemaal even aardig vertelt dat ze maar mee moest en haar mond moest houden. Ze vond het erg moeilijk als ze zo werd afgesnauwd. Juist omdat Luthien zoveel van haar vader hield maakte het het allemaal extra moeilijk voor als haar er zo werd gedaan. Voor Luthien was familie het belangrijkste wat er was en ook niet iets wat je kon vervangen dus vond ze het erg jammer dat de rest van haar familie er blijkbaar niet zo over dacht. Luthien liep door naar de grote zaal en ging daar zitten aan de tafel van Griffoendorn, ze was druk bezig met een dreuzel boek te lezen wat ze stiekem had mee genomen, het was het boek the Scarlett letter, ze vond het erg interessant en het was ook een heel erg oud boek.

De eerste dag van mijn stage periode had een betere start. Natuurlijk was het al de tweede lesdag en had professor McGonagall al het een en ander gezegd over hoe op tijd komen een deugd was. Na een ingestudeerd verhaal, had ze me laten beloven de komende weken extra op te letten om op tijd te komen.
Daarom was ik ook extra vroeg op het ontbijt volgende ochtend als eerste in de zaal. Ik mocht nu in tegenstelling tot mijn schooljaren doorlopen naar de hoofdtafel. Ik was enigszins zenuwachtig op zoek naar de stoel waarop ik moest zitten. Je zou toch maar niet zomaar overal mogen zitten?
Mijn vraag werd voor me beantwoord door een zachte, maar vriendelijke mannenstem. "Stagiaires moeten aan het uiteinde zitten van de tafel."
Met een ruk draaide ik me om. Tegenover me stond een lange, knappe blonde jongen. Met twinkelende ogen en een uitgestoken hand begroette hij me. "Scorpius. Stagiair potions."
Ik greep zijn hand beet. "Gwynaeth Cadwallader. Stagiaire Transfiguration."
Hij lachte. "Ah bij onze o zo geliefde professir McGonagall. Weet je zeker dat je dat wel aankan?"
Ik grijnsde. "En jij dan? Bij Snape? Iedereen was altijd als de dood voor zijn lessen!"
"Ahum," klonk er achter ons. Snape keek ons aan met een vlak gezichr, maar voor de mensen die hem beter kenden, was er duidelijk irritatie en afkeuring te zien. "Aaah, miss Cadwallader. Ik zie dat je mijn stagiair hebt ontmoet. Ala u nu zo vriendelijk zou willen zijn om ons rustig aan ons ontbijt te laten, zullen er niet nog meer punten van Gryffoendor afgaan."
"Ach Severus," zei Minerva McGonagall, die ook was verschenen. "U weet toch dat Miss Cadwallader mijn stagiaire is, dus dat je geen punten kunt aftrekkwn van mijn Huis?"
Met een zuur glimlachje wendde ze zich naar mij. "Ik verwacht je over 15 minuten stipt in mijn klaslokaal." Met een gebaar van haar hand wees ze me naar het uiteinde van de tafel om duidelijk te maken dat ik haast moest maken als ik op tijd wilde zijn. Naast Scorpius plofte ik neer. Ookal keek hij me niet aan, ik zag de grijns wel op zijn lippen. Ik draaide me in mijn stoel naar hem, maar voordat ik wat kon zeggen zij hij met dezelfde blik: "Ik zou me maar haasten als ik jou was."
Met een zucht draaide ik me om en begon aan het ontbijt. Toen ik uitgegeten was - eerder toen de tijd verstreken was - stond ik op met een zucht.
Ik was bijna de deur uit toen ik mijn naam hoorde.
"Zie je bij lunch!" Met een knipoog draaide Scorpius zich weer naar zijn bord.

Met een brede glimlach keek ik door de zaal. Het gelukzalig gevoel had van me overgenomen en het leek dat de duisternis waarmee ik kampte, stilaan verdween.
Ik verlangde naar meer en meer maar ik wist dat dit het begin was. Niks mocht overhaast worden.. stap voor stap. Natuurlijk verwachtte ik niet meteen dat alles zoals vroeger ging worden want als ik daarop ging hopen zou ik enkel maar opnieuw de tegenslag te voorduren hebben.
Terwijl ik rondkeek zag ik hoe Snape's dochter met diephangende mondhoeken naar haar tafel keek. Haar ogen zagen er moe uit en haar gedachten waren zeker niet hier aanwezig.
"Dag Snape's dochter, je lijkt zo..." Ik trok mijn onderlip lichtjes op, zoekend naar de juiste woorden. "Verdrietig?"
Dit was meestal niet het heen wat een meisje wou horen, maar het herkenbaar maken van gevoelens van een vrouw, was voor een jongen net als hel. We konden perfect voelen als een vrouw zich niet zo goed voelde, maar het problematiek omschrijven was een hele andere kwestie.
Het was wel vreemd om haar somber te zien. De meeste dagen dat ik zag, pronkte ze met haar glimlach en kwam ze zelfzeker over. Maar vandaag... vandaag niet.
Ik keek haar vragend aan, wachtte op haar antwoord.

Luthien schrok op uit haar gedachte toen ze Severide opeens tegen haar hoorde praten en ze keek hem aan en glimlachte vaag, maar niet zo als ze normaal zou doen. "Altijd vervelend als je je realiseert dat mensen belangrijker zijn voor jou dan jij voor hen. Maar niets aan te doen. Je familie kies je niet en je moet het er maar mee doen. En ja zonder mensen om je heen kan je maar beter gewoon een boek gaan lezen...dan ben je voor je gevoel iets minder alleen als je verzonken bent in een boek.."Zei ze droogjes." en ja ik besef volledig hoe sneu het allemaal klinkt."Luthien probeerde er maar een grapje van te maken iets wat niet heel erg lukte, maar ze haten het om depri te doen of een ander het te laten merken. Normaal trok ze een muur op en verborg ze dat achter een masker van een glimlach maar nu lukte het haar wat minder goed dan normaal. Ze was bang dat mensen haar niet echt mochten als ze eerlijk haar gevoel liet zien. Nobody likes a downer. Dacht ze bij zichzelf. "Hoe gaat het verder met jou dan?"Vroeg ze toen vriendelijk. Ze vroeg zich af waar Ginny was, ze dacht dat die twee niet meer te scheiden van elkaar waren. Ze keek hem aan met haar donker blauwe ogen en streek haar haren naar achtere, ze leek erg op haar vader maar toch het meeste op haar moeder en daar was ze erg dankbaar voor gezien haar moeder een heel stukje knapper was dan haar vader.

Ach ja, Minerva en haar strikte schema. Arme Gwynaeth. Je kan veel zeggen over Snape, waarbij ik terecht ben gekomen, maar hij is niet zo strikt als Minerva. Zelfs ik ben niet zo strikt of streng als Minerva. Die meid gaat het nog zwaar krijgen. Maar, aan de andere kant is Transfiguration ook wel iets ingewikkelder dan Potions op het niveau dat ze hier krijgen. Misschien is dat het.
Voor deze week moet ik nog meekijken met de lessen. Vanaf volgende week neem ik de lessen van de eerste- en tweede jaars over en zo elke twee weken een jaar erbij. Zou het bij Gwynaeth ook zo zijn? Of zou Minerva strenger zijn?
Met moeite weet ik de laatste happen van mijn eten naar binnen te werken - man, ik háát ontbijten. Ik word er standaard misselijk van - en sta ik op. Vanochtend begin in in de ziekenzaal. Niet dat daar veel te doen is. Tuurlijk, je gebruikelijke collectie van Wemelsnoepjes-consumenten en Quidditchslachtoffers, maar verder gebeurt er bar weinig. Zul je zien, zodra mijn stageperiode hier voorbij is gaat het helemaal los en er is teveel werk voor één paar handen. Altijd zo.
Ik haal een hand door mijn haar en wil de Grote Zaal verlaten, maar in mijn aftocht loop ik bijna tegen Minerva aan. "Ho! Excuus professor, ik had u niet zo snel gezien." Ik geef haar een scheve glimlach en stap langs haar heen. "Veel succes met uw nieuwe stagiaire. Leergierig iemand, volgens mij!"
Haar ogen doorboren de mijne met een blik alsof ze mijn onbewuste gedachtes kan lezen. "Inderdaad, daarom heb ik haar aangenomen als stagiair. Ze heeft geen tijd voor afleiding, meneer Malfoy." Ze trekt een wenkbrauw naar me op. ".... net als u."
En weg is ze. Wauw. Net alsof ik weer veertien ben en ben betrapt op de gangen met wat vrienden, na de avondklok. Welkom terug.

"Met mij?" Ik keek even in een versnelde versie terug naar wat ik allemaal doorstaan had. In de voorbije dagen had ik zowel liefde als haat gekend, had ik het gevoel van goed maar ook van slecht gevoeld. De duisternis die de baas over me speelde terwijl hij maar zocht naar het lichtpuntje waar Ginny voor gezorgd had. Maar uiteindelijk leek alsof het slechts maar een verhaal was. Gewoon afgespeeld, zonder harde realiteit maar toen ik naar het witte ding op mijn neus keek,  besefte ik dat het allemaal waar gebeurt was.
"Goed." zei ik kort. "Beetje last van een-euh een verkoudheid. Maar alles gaat goed." Ik grinnikte bij het horen van mijn eigen gestampel. Jongens gingen nou niet eenmaal opscheppen over hun eigen fouten. Ze hopen gewoon dat ze allemaal snel kunnen vergeten.
"En omtrent familie? Vecht voor wat je hebt. Ook al heb je ze niet aan hun zijde. Vroeg of laat zullen ze je er dankbaar voor zijn en dat is dan een moment dat je met trots kan zeggen dat je nooit opgegeven heb. Dat je een vechter bent, ook al is het je laatste sniks. Mis de mensen die je moet missen en vecht voor de mensen waarvoor je wilt vechten. Nu kan het fout gaan maar ooit komt er een dag dat het geluk jou toelacht. En het enige wat je moet doen is het omarmen." Ik glimlachte kort naar haar en wende toen mijn blik af.

Even glimlachte Luthien. "Dat is ontzettend aardig wat je zegt, maar niet uitvoerbaar in de praktijk. Mijn vader is gestorven samen met zijn twee vrouwe...athans zijn goede kant...je kan niet zeggen dat er veel liefde in die man zit. Zo als je een paar dagen geleden nog zei iedereen heeft medelijden met me en Ariana vind duidelijk haar vrienden belangrijker..trekken aan een dood paard is voor niemand goed ik zal moeten accepteren dat ik alleen ben."Zei ze toen, ze wist dat het zo was. "Wees maar heel blij dat je veel vrienden hebt en dat je Ginny hebt. Niet iedereen heeft dat geluk."zei ze toen met een wrange glimlach, ze wilde helemaal niet zo down doen, maar zo voelde ze zich en het was zo. Ze had zich de afgelopen 8 jaar altijd al groot gehouden het beste van alles en iedereen gehoopt ,maar de afgelopen 5 jaar was het al precies zo als het nu was, nooit was de situatie verbetert en dat zou ook niet meer gebeuren. "ALs Ariana klaar is zie ik haar waarschijnlijk nooit meer, als ik klaar ben zie ik me vader waarschijnlijk ook nooit meer..dan ga ik naar de opleiding tot heler of schouwer en dan is het net of ik niet eens familie heb."Zei Luthien. Ze wilde absoluut niet dat dit gebeurde, maar ze wist dat het de waarheid was. De enige manier om bij haar vader te blijven was om dooddoener te worden, zo zou ze contact houden en ergens overwoog ze het ook. Wat had ze te verliezen? Dan zou ze teminste mensen krijgen die haar respecteerde en waardeerde. "De enige manier voor mij om blij te worden of een familie te krijgen is een leuke man trouwen en zelf kinderen krijgen."Zei ze toen, ze was niet negatief maar realistich en dat zat er niet echt in dat je een goede vent vond als dochter van Snape. "Madame Pleister heeft daar drankjes voor..wist je dat?"vroeg ze toen droogjes. "Voor verkoudheid...er komt alleen wel de eerste paar uur stoom uit je oren...na zo een op pep drankje dus het is maar net waar je meer last van hebt."Zei ze toen behulpzaam, ze meende het serieus en het was ook echt waar dat je daar stoom van uit je oren kreeg. "Heb je nog iets leuks gedaan?"Vroeg ze toen oprecht geïnteresseerd.

Honger dat had ik. Ik loop de Great Hall binnen voor een late night snack.. En juist degene die ik niet wou zien dezen dagen, zag ik nu wel. Recht voor mijn neus.. Pratend met Luthien, het zusje van Ariana. Ze keek verdrietig en zo te zien praat Severide met haar. Ik draai me half om maar draai me dan weer terug. Ik moet niet voor mijn verdriet weglopen, denk ik bij mezelf. Je moet het onder ogen komen. Ik laat een diepe zucht en loop dan richting de tafel van Gryffoendor. Pak een stuk fruit uit de schaal en kijk vanuit mijn ooghoeken Luthien en Severide even aan. ''Nee, niet doen Ginny'' zeg ik tegen mezelf.. ''Ga geen medelij met hem krijgen, voor het geen wat hij jou heeft aangedaan'' hoor ik mijn stem in mezelf zetten. Nog maals laat ik een diepe zucht en draai me dan met het stuk fruit in mijn handen om van onze tafel. Weg lopend van de tafel.. in de hoop dat ze mij niet zien.

Ik werd wakker. Plotseling. Gedesoriënteerd keek ik om me heen, mezelf afvragend waar ik was. Mijn vingers klemden om het witte laken waar ik onder lag en ik ademde diep. Geen pijn meer. Eindelijk. Mijn handen voelden op de plek waar mijn wonden zaten, maar er zat verband omheen, dus ik voelde de littekens niet. Een luide gaap ontsnapte uit mijn mond en ik strekte mezelf voorzichtig uit. Iets in mij zei dat ik moest opstaan. Ariana, niet doen. Je bent nog zwak. Maar het stemmetje in mijn hoofd liet mijn verzet niet toe en ik stapte het bed uit, zonder dat ik zelf wilde. Ik had een witte ziekenhuis pyjama aan en uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik gewoon op de ziekenzaal lag. Met geen besef van tijd liet ik het stemmtje in mij haar gang gaan. Het kostte geen moeite. Eigenlijk voelde het heel fijn. Alsof ik werd beheerst door iemand, maar dat zelf niet erg vond. Vreemd. Mensen keken me aan en er werd gefluisterd terwijl ik langsliep.
'Straf ze voor het fluisteren!' sprak de stem in mijn hoofd. 'Schreeuw naar ze!'
Ik greep naar mijn hoofd. Nee, dit wilde ik niet. Ik wilde die mensen niet toeschreeuwen. Dat was niets voor Ariana. Niets voor mij. Het verzetten lukte niet. Het was ze zwaar voor me. Ik was te zwak.
'GA VERDOMME NAAR IEMAND ANDERS FLUISTEREN!' riep ik naar twee vijfdejaars van Gryffindor.
Ik schrok van mijn stemgeluid. Kwam dit echt uit me? Kon ik zo hard schreeuwen? De vijfdejaars giechelden en fluisterden alleen maar harder. Hoe hard ik ook schreeuwde, niemand zou ooit bang voor me zijn.
'Ga op zoek naar Severide,' zei de stem.
De vorige keer dat ik mezelf probeerde te verzetten, kostte me dat veel energie. Ik kon het niet nog eens proberen, anders zou ik terplekke weer flauwvallen. Ik liet me meegaan met de stem. Severide was in the Great Hall. Hij was aan het praten met Luthien.
'Jaag haar weg!'
Nee, nee. Dat wilde ik niet!
'Ga weg, aanstelster!' kwam uit mijn mond.
Tranen vormden in mijn ogen toen ik haar blik zag. Die zou ik nooit vergeten, maar ze moest eens weten wat ik op dit moment meemaakte.
'Vervloek Severide!'
Een schreeuw kwam uit mijn mond en ik keek naar Severide. Hem vervloeken? Alles zou ik eraan doen om dat tegen te gaan.

Snape's dochter ging ervan uit dat zij geen familiebanden kon houden en was er dan ook van overtuigd dat ze helemaal alleen ging achter blijven. Ze had dromen dat elke vrouw in haar bezit had maar het bleef nog altijd om het feit of je het ging realiseren of dat je alles zomaar aan je neus voorbij liet gaan. Ik had überhaupt nog niet eens gedacht aan het leven hierna. Lang had ik besloten om alles van dag op dag te bezien, te doorstaan alsof het geen ander is. Maar soms bleek het wel eens in mijn nadeel te zien, als ik Ginny in mijn ooghoeken zie opduiken.
Het schermerlicht dat naar binnen lootste liet The Great Hall stilaan verduisteren terwijl de lichten aansprongen. Ik zag hoe haar rozige hand een appel uit de schaal nam en toen bleef staan. Haar eigen afvragen wat ze nu ging doen.
"Néé, niks speciaal. Enkel op de ziekenboeg gelegen." mompelde ik onbewust. Mijn lichaam verstijfde als ik zag hoe ze mijn richting uitliep. Voldaan en moedig, tot ze ging twijfelen. Abrupt stopte ze haar passen en draaide haar weer om. Voor heel even, slecht drie seconden kruiste onze blikken elkaar voor ze wegstapte. Haat. Verdriet. Vermengd met moed. Dat is wat ik precies zag in haar ogen. En dit moest opgelost geraken. Ik had het met iedereeen goed gemaakt met wie ik goed wou maken, alleen blijf zij, het lichtpuntje, helemaal alleen achter. Ik slikte. Verzamelde alles bijeen en stapte van tafel.
"Ik ben zo terug." zei ik tegen Snape's dochter. "Eerst proberen om mijn brokken bij elkaar te lijmen."
Zacht, geobserveerd liep ik door het gangpad achter Ginny aan. Nog twintig stappen en ik was bij haar. Nog vijftien. Nog tien..
Plots voelde ik hoe een kleine hand mijn pols omsloot.
Van de hand keek ik naar de eigennaar en tot mijn verbazing zag ik hoe Ariana, het meisje dat vervloekt was door Zed en daarna lang in de ziekenboeg had gelegen, voor mijn neus stond.
"Ariana? Wat doe jij hier?" vroeg ik haar.
De uitdrukking in haar blik en in haar ogen leken leeg. Vlug knipperde ze met haar lange wimpers en keek me toen aan. Wat waren ze leeg en koud. Verdonkerd in de duister.
"Ariana, gaat het wel goed met je?" vroeg ik opnieuw. Stilte. Haar gesloten lippen bleven op elkaar liggen.
Ik rilde toen het licht in haar ogen dimde en haar gezicht zo bleek was als sneeuw.
Leeg. Koude En duister.
"Euh-Ariana?" hoorde ik mezelf nog zeggen.
Haar ogen..
Haar blik verdiepte zich in de mijne. Ze staarde me aan.. wachtend.
Wachtend... op iets wat haar liet gaan...de greep rond mijn pols verstrakte. Nog eens. En nog eens..

Het duurde even voordat professor McGonagall in het lokaal was. Zoals geïnstrueerd was ik binnen het kwartier in het lokaal. De muur achter haar bureau stond vol met boeken, opgezette dieren en andere vreemde snuisterijen. Allemaal spullen die met Transfiguration te maken hadden. Het was een indrukwekkende verzameling. Op het bureau lag er een boek open: Animagi, de mensen onder de dieren. Op de pagina die openlag stond er een plaatje van de eerste heks die Morgan le Fay, een van de eerste heksen die de transfiguratie van animagi onder de knie had gekregen. Naast Morgan le Fay was er natuurlijk Falco Aesalon en Cliodna, allebei zeer machtige tovenaars. Alles wat deze drie hadden ontdekt had geleid tot een rage op animagi in de daarop volgende eeuw onder tovenaars. Daarna werd het worden van een animagus onpopulair. Het worden van een animagus was een lange en zware procedure. Het duurde soms jaren voordat je het onder de knie zou hebben. Slechts een zeer ervaren heks of tovenaar kon zonder al te veel problemen transfigureren in hun dierenvorm.
"Dus je wilt het nog steeds doorzetten, begrijp ik." McGonagall was het lokaal binnengekomen. "Je wilt hun werk voortzetten?"
Ik trok mijn handen van het boek af. "Ja professor."
Ze ging voor me staan en keek met haar priemende ogen over haar bril heen, mijn gezicht scannend. "Als je er eenmaal aan begint is er geen weg meer terug. Het is een zware periode, dus weet het helemaal zeker."
Ik knikte.
Ze knikte ook. "Goed dan." McGonagall rolde haar mouwen van haar gewaad op en gebaarde me haar handelingen te volgen. "Dit is geen simpele handeling. Het is niet zomaar een paar woorden latijn met een gebaar van je stok." Ze stopte en liep naar de deur om hem te sluiten. "Het is maar goed dat er deze ochtend geen lessen zijn. Goed. Allereerst. We zullen wel veel met elkaar opgesloten zitten in deze ruimte voordat je het echt onder de knie hebt. En daarmee bedoel ik niet alleen vandaag mee. Het is belangrijk dat je op je gemak bent. We gaan elkaar dus bij de voornamen noemen. Very well. Pak je stok maar. Dan we met de spreuk die je na deze eerste training, misschien 2 trainingen, je zonder je stok moet kunnen uitvoeren. Spreek mij na, Gwynaeth." En met een glimlachje sprak ze een reeks woorden uit: quae simul adspexit liquefacta rursus in unda, non tulit ulterius, sed ut intabescere flavae igne levi cerae matutinaeque pruinae sole tepente solent, sic attenuatus amore liquitur et tecto paulatim carpitur igni; et neque iam color est mixto candore rubori,
nec vigor et vires et quae modo visa placebant, nec corpus remanet.
Met zorg sprak ik ze na. Een bruine gloed vormde zich over mijn toverstok en trok over mijn hele lichaam totdat ik gehuld was in een bruine aura.
"Fascinerend," mompelde Minerva. "De aura geeft al een hint over het dier dat je als animagus zal aannemen."
Verwonderd keek ik om me heen. "Bruin?"
Ze lachte. "Niet alleen de kleur natuurlijk. Als heks zelf kun je de volledige aura niet zien. Ik herinner me nog van mijn metamorphose dat Albus de hele tijd zat te lachen, elke keer weer als we elkaar kruisten kreeg hij zo'n alwetende twinkeling in zijn ogen vol humor. Pas na mijn eerste geslaagde transformatie vertelde hij pas wat hij had gezien." Ze wreef over haar voorhoofd. "Natuurlijk had Albus goede redenen. Hij wist dat ik me minder zou hebben geconcentreerd als ik uiteindelijk al wist dat ik in een kat zou veranderen.
"Enfin. Hoe langer je de betovering in stand houdt, des te vermoeider je wordt. Ik stel dus voor dat we nu over gaan in de theorie, maar dat je het wel zo lang mogelijk in stand probeert te laten."
En met dat ging ze over tot een betoog over de geschiedenis van de Animagus, de meest belangrijke heksen en tovenaars die iets hadden betekend voor de transfiguratie, het verschil tussen gewone transfiguratie en de transfiguratie die de animagi doorgaan. Midden in haar vergelijking ging de bel voor de lunch.
"Ah, nou je hebt het netjes volgehouden Gwynaeth!" Ze had opgeschreven hoe lang ik de betovering had vastgehouden tot op de seconde. "163 minuten en 42 seconden. Erg goed voor een beginneling."
Ze pakte een viertal boeken en stak me die in mijn armen. "Ik zou graag zien dat je deze werken voor het weekend tot je hebt genomen. Dan kunnen we volgende week daar op verderbouwen. Donderdagmiddag kunnen we trainen na de les voor de eerstejaars Hufflepuffs en Slytherins."
Samen liepen we naar de deur van het lokaal. Ze had niet gelogen over dat je totaal uitgeput zou raken door de training. "Oh, en voor ik het vergeet. Vanmiddag kijklessen bij de gryffoendors. Ik verwacht je in topconditie!" Daarmee sloot ze de deur achter me.
Met voeten die wel van lood leken en armen die maar nauwelijks de boeken konden houden vond ik mijn weg naar de Grote Zaal.

Ginny is naar de Great Hall toegegaan en ik heb nog even mijn laatste huiswerk afgemaakt. Onder het schrijven was het me al opgevallen: rare plekjes op mijn duim en op de muis van mijn hand. Maar ik had er niet veel aandacht aan besteed. Nu bestudeer ik mijn hand echter aandachtig. Ik draai hem om en vergelijk hem dan met mijn andere hand. De plekjes, die blijkbaar wonden zijn, doen erg zeer als ik eraan zit. Het bijt.
Oké, dit is serieus. Het is vast onder het toverdrank maken gebeurd. Waarom heb ik dit niet door gehad? Waarschijnlijk was ik te druk bezig en te gedreven om het op te merken.
Ik sta op van mijn stoel, loop de common room uit en ga voor de tweede keer vandaag op weg naar de ziekenzaal. Ik zie dat madam Pomfrey nergens te bekennen is. Ik besluit om op haar te wachten en loop naar Ariana's bed. Of nee... het bed waarin Ariana heeft gelegen, want... ze is er niet meer? Ik kijk verward om me heen. Is ze al genezen? Ik had haar toch wel tegen moeten komen als ze naar de common room gegaan zou zijn? Misschien is ze naar de Great Hall... Maar dat is belachelijk, want ze hoort te rusten. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik voetstappen hoor.
'Kan ik je ergens bij helpen?' luid een stem van ergens achter mij.
Ik draai me om en daar is hij weer. De jongen die ik gisteren heb gezien op het Quidditch veld. Toen was het donker geweest, maar nu zie ik hem in volle glorie. Volle glorie?  Ik schud verward mijn hoofd. 'Sorry, wie ben jij?' vraag ik fronsend. Ik denk wel te weten wie hij is. Zoals ik die avond ook al dacht, hij kan niemand anders dan een Malfoy zijn.
De jongen heeft een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Vriendelijk? Sinds wanneer glimlachen Malfoys vriendelijk?  Dit is verwarrend.

Het meisje kijkt me een beetje verward aan, met die blauwe ogen van haar. En wie kan het haar kwalijk nemen? Ze herkent me, en het beeld dat ze bij de Malfoy's hebt klopt niet bij mij. Maar ja, uiterlijk lijk ik nou eenmaal op mijn familie. Daar is geen ontkomen aan. Alleen innerlijk ben ik 180 graden anders.
"Ik heb gisteren helemaal niet de kans gehad me voor te stellen," zeg ik tegen haar, met een zachte glimlach en ik steek mijn hand uit, die ze aarzelend aanpakt. "Ik ben Scorpius Malfoy, stagiair hier op school voor Potions en als Healer."
"Ah." zegt ze, en ze schudt langzaam mijn hand voordat ze hem weer laat vallen. Zucht. Natuurlijk. Alle vooroordelen schieten nu waarschijnlijk door haar hoofd, en ik kan het haar nog steeds niet kwalijk nemen. Als ik uit de buitenwereld kwam zou ik al die vooroordelen ook hebben.
"Ik ben Lucretia." zegt ze. "Gewoon een student."
"Aangenaam je te ontmoeten." Ik blijf naar haar glimlachen en haal een hand door mijn haar. "Nu, het is al pittig laat aan het worden. Wat is er aan de hand, dat je hier nu nog komt?"
Ze lijkt een beetje te ontspannen, alsof ze doorheeft dat ik haar écht niet ga vermoorden. "Ik eh, ik heb gekke plekjes op mijn hand. Hier," Ze houdt haar hand op, palm naar boven en inderdaad - op haar duim en muis zitten een aantal lelijke wondjes die er zelfs voor mij pijnlijk uitzien.
"Ik denk dat het door Potions komt, eerder deze week..." gaat ze verder. "Ze doen nogal zeer."
"Hmm.." Ik pak haar hand voorzichtig bij de onderkant om de wondjes wat beter te bekijken. "Loop even mee naar het kantoor, dan kan ik ze wat beter onderzoeken. Welke toverdrank waren jullie aan het maken?" Ik maak een gebaar naar het kantoor en ga haar voor.
"Amortentia." antwoord ze, maar het duurt wat lang. Ik sta er verder niet bij stil. Ze gaat in een van de stoelen in het kantoor zitten en ik pak die ernaast. Met mijn toverstaf creëer ik wat extra licht en trek ik snel een paar handschoenen aan voordat ik haar hand weer pak.
"Amortentia. Misschien zijn het de ashwinder eieren - dit kan even prikken, trouwens." Heel voorzichtig veeg ik de wond schoon met een antibacterieel middel en hoor haar sissen.
"Hmm, dat zou kunnen. Ze zijn de laatste dagen wel erger geworden."
Ik kan het niet helpen om niet helemaal overtuigd te zijn van haar verhaal, maar ik zeg er niks van. Iedere leerling heeft wel zijn of haar geheimen.
"Het is niks ernstigs. Niet voor wat ik nu zie, in ieder geval." Ik laat haar hand weer los en kijk haar met een glimlach aan. "Ik zal het voor je verbinden en ik kan een zalfje voor je maken dat helpt tegen het branderige gevoel en de pijn, dat heb ik niet nu voor je staan. Als ik er vanavond aan begin, kan je het morgenochtend ophalen." Ik pauzeer. Zal ik het gewoon vragen? Ik wil graag contact maken met de leerlingen, gewoon voor de gezelligheid. "Je mag natuurlijk altijd komen helpen, als je dat leuk zou vinden. Maar je mag dus ook morgenochtend terugkomen."

'Ja, lijkt me leuk. Ik heb toch niks meer te doen.' De woorden vliegen uit mijn mond voordat ik er erg in heb. Ik heb nooit gedacht dat ik zoiets zou zeggen tegen een Malfoy...
Ik ben gewoon verbaasd. Dit kan toch geen Malfoy zijn? Malfoys zijn niet aardig, beleefd of spontaan. En dat is deze jongen allemaal wel. Is het verkeerd van me om zo te denken? Om zo beïnvloed te zijn door vooroordelen? Hij ziet er echter wel uit als een Malfoy. Heel lichtblond haar, van die staalblauwe ogen, lang en slank van lichaamsbouw... Okeee, stop maar weer, zeg ik in gedachten tegen mezelf.
Nu is er geen weg meer terug, want ik heb al "ja" gezegd. Ik glimlach voorzichtig. 'Dus, wat kan ik doen?'
Hij legt uit wat ik kan doen en ik luister aandachtig. Ik begin me ondertussen een beetje slecht te voelen over mijn leugen. Zo erg is hij niet. Maar het heeft gewerkt! Ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat ik een leugen moest verzinnen, maar het was me goed afgegaan, gelukkig. Hij heeft er in ieder geval niets over gezegd.
'Oké, begrepen, Malfoy!' zeg ik knikkend maar dan realiseer ik me wat ik zojuist heb gezegd. 'Of is het Scorpius? Nee, het is nu zeker Professor Malfoy. Dat klinkt apart...' Ik bloos. Wat zit ik nou te ratelen?

Ik kon niet. Ik wilde dit niet. Severide. Severide was een klasgenootje. Ik kon hem toch niet vervloeken? Mijn hand deed iets anders dan wat ik wilde, maar ik kon niets veranderen. Ik probeerde me te verzetten, maar de stem in mijn hoofd deed niet wat ik wilde. Wat was dit? Wat was er met mij aan de hand?
'Nee!' kreunde ik. 'NEE!'
'Vervloek hem!'
De tranen stonden in mijn ogen en Severide keek me aan alsof ik compleet gestoord was. Ik kon het hem niet kwalijk nemen, want ik was aan het vechten tegen iemand die er niet was. Aan het vechten tegen mezelf, leek het.
'Ik doe het niet,' siste ik tegen de stem.
'Wat doe je niet?' vroeg Severide.
Het duurde enkele seconden voordat ik besefte wat er gebeurde. Ik werd meegetrokken en viel hard tegen een tafel aan. Mijn voorhoofd bonkte van de pijn en een kreet kwam uit mijn mond.
'Imperio!' gilde ik en Severide reageerde meteen.
Oh nee, wat had ik gedaan? Iemand trok me mee aan mijn arm en ik merkte dat het Lupin was. Woedend keek ze me aan. Ik beet op mijn lip, maar de stem in me verweerde me tegen Lupin. Woedend trok ik me van hem af, tot het opeens stopte. De stem was weg. Ik was weer normaal, maar ik wist stiekem dat het te laat was. Hoe ging ik dit uitleggen aan Lupin? Nee, het was niet mijn eigen schuld. Een rare stem in mijn hoofd zei dat ik dit moest doen. Dat klonk vreemd, niet? Lupin hield me ontzettend stevig vast, zodat ik geen kant op kon. Ik verweerde me niet, want dat maakte het alleen maar erger.
'Wat is er gebeurd?' vroeg Lupin streng toen ik in zijn kantoor plaatsgenomen had.
'Eerlijk gezegd weet ik het niet.'
Lupin's wenkbrauw ging omhoog.
'Kan het zijn dat ik onder de Imperius Curse verkeerde?'
'Nee,' zei Lupin. 'Iedereen wordt in de gaten gehouden en zo'n spreuk is niet zo makkelijk als je denkt.'
'Maar - goed,' zei ik zacht.
De enige logische verklaring was dat ik vervloekt was. Het kon niet anders.
'Dumbledore gaat hiervan weten en ook jouw vader zal hiervan horen.'
Een fikse straf dus, met andere woorden. En dat terwijl ik er werkelijk niets aan kon doen. Ik zuchtte en verliet het kantoor.

Severus Sneep kwam de grote zaal ingelopen en zag Scorpius staan met een of andere meid die hij verder niet kenden en eerlijk gezegd kon het Severus ook vrij weinig schele. "Scorpius."Zei Severus bewijzen van begroeting en hij nam plaats op zijn vaste plek. Zijn ogen gleden door de grote zaal naar Ariana en Luthien. Hij vroeg zich af wat voor Drama Ariana nou weer aan het schoppen was maar besloot zich er niet al te druk om te maken. Ze zou zich wel weer aanstellen dacht Severus bij zichzelf. Hij had net een gesprek gehad met Luthien en zij zou mee gaan naar Malfoy Manor het weekend, waar ze onder hoede van Narcissa zou blijven die haar natuurlijk binnen no time tot dooddoener bekeerd zou hebben. Luthien was een meisje met behoefte aan een moeder, naïef en net als Severus was geweest alleen. Dat was voor Severus ook een rede geweest om dooddoener te worden en hij gokte dat dat bij zo een naïef iemand als Luthien ook wel zou moeten lukken. Hij keek weer naar Ariana en schepte toen eten op. Hij keek geïrriteerd naar Lucretia en vroeg wat zich af wat dat onnozelen wicht nou weer kwam doen. Severus vroeg zich af waarom hij die drank in Merlijnsnaam voor Lucius moest maken, maar een afspraak was een afspraak en daar zou Severus zich dan ook aan houden. Hij hield zich altijd aan zijn beloftes.