Prive Verhaallijn ~ Hogwarts Squad (Thanks aan Ariana! ^^)

Mijn eerste dag op school! Ik kon het nauwelijks geloven. Mijn brief was verlaat door de uil die zijn weg had gevlogen naar een ander land, terwijl ik al twee maanden verhuist was. Stom dier. Maar ook hun maakten fouten! Perkamentus was de persoon die ons uit de situatie had gered. Hij was hoogstpersoonlijk naar ons huis gekomen om de brief af te leveren. Mijn ouders waren zo enthousiast! Hun eerste dochter mocht in de eerste klas van de school lessen gaan volgen! Mijn kleine zusje was jaloers, wat ik overigens heel goed begrijp! Ze is twee jaar jonger dan mij en heeft geen enkele controle over haar gedrag. Soms is een beetje labiel. Misschien is het de beginnende puberteit...Misschien krijgen we daar allemaal wel last van. Hagrid had me met zijn vliegende motor opgehaald aangezien de trein niet meer reed en toch les moest volgen. Het was bijzonder om de stad met zoveel lichten in de nacht te zien. Het was net kerstmis. Na een paar uur gevlogen te hebben stonden we nu voor de poorten van de school. De deuren opende automatisch alsof ze wisten dat we er waren. Zo enthousiast als ik was struikelde ik over een tegel en viel ik met twee handen tegelijk op de grond. Hagrid lachte hard en hielp me weer overeind. Het was een reus van een man, maar daardoor niet minder aardig. Gelukkig had geen enkele leerling het gezien. Hagrid had mijn bagage in een aparte gang neergezet en gezegd dat het zichzelf wel naar mijn kamer bracht. Ik vond het behoorlijk bizar, maar het werd natuurlijk met magie geregeld. Hagrid had me een rondleiding gegeven door de hele school. Hagrid had me uiteindelijk alleen gelaten en ik zag hoe een jongen werd weggedragen op een brancard.

Ik wil ze achterna rennen, met hem mee naar de ziekenboeg.. maar ik voel dat Lucy me tegenhoud en tegen de grond duwt. Ik zak verstijfd in elkaar.. Het is een beetje wazig voor mijn ogen, maar toch probeerde ik te zoeken naar de arme van mijn vriendin. Wat hier allemaal gebeurde momenteel ging veels te snel voor mij. Naast me hoor ik Zed en Camille lachen en dingen naar elkaar fluisteren.. Ik wil iets doen, maar mijn lichaam verzet zich. Het enige wat ik nog hoor zijn de zacht vertelde woorden en zinnen die Severide tegen mij zei. En het enige wat ik nog zie is zijn gezicht, zijn lichaam.. die langzaam een wrak wordt. Hij vraagt mij om hem uit te sluiten van mijn hart.. uit mijn geest.. Ik haat hem niet, maar ik... Ik kan mijn eigen gedachtes niet afmaken omdat ik plots een zachte vertrouwde stem hoor. Ik schiet uit mijn gedachtes en kijk Lucy aan die iets probeert te zeggen. ''Dit is misschien voor nu wel het beste Ginny'' zegt ze terwijl ik haar aan kijk.. Misschien heeft ze wel gelijk.. Misschien is dit voor nu wel het beste.. Maar geloven? Dat wil ik zeker niet.

Dat waren er twee op één dag geweest. De eerste persoon had ik weten te vervloeken en misschien dat, dat ook erger was dan het breken van iemand zijn neus. Maar ik kende haar niet dus dat kon me weinig schelen.
Sev daar tegen, hij had 'maar' een gebroken neus maar zag er ontzettend belabberd uit. Toen ik zag hoe ze hem gingen weg dragen kwam er een gevoel in me boven dat ik heel lang niet meer had gehad. Een gevoel waarvan ik dacht dat het samen met die helse jaren was uitgestorven.
Ik slik, duidelijk zichtbaar. Dus zo voelt het weer om spijt te hebben? Maar ik had nu meer vrienden dan vijanden, als ik dat altijd al niet had gehad. Het deed me wat, de jongen dat mijn beste vriend, mijn steun en toeverlaat was in mijn jeugdjaren zo te zien.
Maar ik kon het niet.
Ik kon niet laten zien dat ik emotioneel zwakker werd. Dat ik wist dat wat ik gedaan had verkeerd is geweest. Maar het gevoel was sterker dan mezelf op dat moment. Camille had me kunnen tegen houden, maar dat heeft ze niet gedaan. En ik weet ook waarom.
"Kom je nog mee of niet?"
Snauw ik naar Camille als ik mijn gevoelens weer onder controle krijg. Wanneer ik de spijt weer voor even heb kunnen begraven diep in mijn ziel. Ik zou het beter kunnen opsluiten, de sleutel weg smijten zodat het nooit meer naar boven komt. Maar op dit moment is begraven genoeg.
Ik wacht Camille's antwoordt niet af. Ik draai me om en loop het grasveld af. De dag had voor meer problemen gezorgd dan ik voor mogelijk had gehouden.

De jongen op de brancard werd weggedragen door twee ziekenbroeders. Ik zag hoe de jongen zijn ogen sloot en wegzakte in een duisternis van slaap en pijn. Duistere dromen, waarin slaap en pijn vermengd werd met eeuwen oude monsters. Zonder dat de menigte het opmerkte liep ik achter de jongen aan. In de ziekenboeg zag ik hoe een verpleegster als een idioot op hem was afgerend. Kon ze niet normaal doen? De hele situatie nam ik met samen geknepen ogen in me op. Glimlachend. Dit was een ongeregeld zooitje. Ze hoefde alleen de wonden met een anti infectie middel schoon te maken en te verbinden. Ik wist niet wat ze veroorzaakte met haar toverstaf, maar het beloofde weinig goeds, toen ik zijn lichaam ongecontroleerd zag trillen. 'Ga aan de kant,' gilde ik kwaad naar haar. Ik vroeg de vrouw om tape en schoon water, waardoor ze binnen enkele seconden weer bij me stond. Ik gebruikte geen schone lap om zijn gezicht te fatsoeneren, maar ik gooide zonder pardon de hele kan over zijn gezicht heen. Ik hoorde een zacht gegorgel, toen de jongen omhoog kwam en het water uitproesten. Ik hield mijn hand tegen zijn borst om hem tegen te houden, voordat hij eventuele rare dingen ging doen, zoals uit bed vallen, maar toen hij klaar was zakte hij weer terug op het zachte matras, waarna ik hem weer losliet. Het bloed op zijn gezicht was verdwenen en er zaten twee wonden en zijn neus was gebroken. Op deze school kon er niets aan deze verwondingen gedaan worden. Het zou vanzelf moeten genezen alleen een tapje zou op dit moment voldoende moeten zijn. Een dag later was ik gesorteerd in griffoendor en toen ik de ziekenboeg kwam ingelopen zag ik hoe de jongen sliep in de opkomende warme lentezon...

Een onbekend gevoel benaderde mijn lijf. Het was een mengeling van woede, verdriet, maar vooral schuld. Ik liep achter Zed aan en keek hem aan toen Severide werd afgevoerd. 
'Ik denk dat jij zo ongeveer hetzelfde voelt, of niet?' vroeg ik fluisterend. 
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en een traan ontwikkelde zich in mijn ooghoek. Een waterig lachje verscheen achter mijn tranen.
'Weet je nog? Wij met zijn drieën. We hadden zoveel lol.'
Ik tilde mijn hoofd op en zag dat ook bij Zed iets loskwam.
'Wij drieën ja,' mompelde Zed. 'Samen.'

Toen Sev, Zed en ik net hier op school kwamen, waren we enkel met ons drietjes. Onze ouders waren dood en toen ik en Zed ook nog eens in Slytherin ingedeeld werd, bleven we toch altijd bij elkaar. Ook al was Severide ingedeeld in Gryffendor, de contact tussen ons was niet stuk te krijgen. Dat bleef zowel thuis als op Hogwarts zo. We hadden een band met elkaar. Een fijne, oprechte band. We haalden streken uit, gingen samen op avontuur, maar aan al het mooie kwam een eind. Zed en ik waren op een feestje. Een feestje dat georganiseerd werd door wat Slytherins. Het was bij de Astronomy Tower, de hoogste toren van Hogwarts. Eigenlijk was dat verboden voor leerlingen, maar Slytherin en regeltjes? Nee. Zed nam mij mee, als vrienden weliswaar. Na al die jaren had ik niets voor hem gevoeld. Niets qua liefde, in ieder geval. Er werd boterbier gedronken. Zed en ik hielden wel van een feestje, dus wij dronken mee. Iets te veel. Toen het feestje bijna afgelopen was en de meesten terug waren naar de common room, had ik seks met Zed. Ik lag naakt in Zed's armen toen het noodlot toesloeg. Sev stond in de opening. Een woedende blik was op zijn gelaat verschenen. Wat een pijn voelde ik. Wat een helse pijn. Sev voelde zich verraden en afgepakt. Dit was het moment. Het moment waarop hij wist dat het over was. Mijn hart was van een ander. Voorgoed. 
Toen we weer nuchter waren, liet Zed me in de steek. Hij ging met een ander en liet mij achter. Ik was eenzaam, want Sev sprak geen woord meer met me. Als we elkaar tegenkwamen, gingen we elkaar op de vuist. Het was heftig, die tijd. Ik werd de persoon die ik nu ben. Arrogant, gemeen, buitensporig. Vorig jaar hadden Zed en ik het uitgepraat en nu was het wel weer goed, maar de relatie die ik met mijn broer had, werd nooit meer hetzelfde. Het deed nog steeds pijn.

Een tijdje stonden we daar, tegenover elkaar. Het deed pijn om Zed zoveel pijn te zien hebben, maar ik wist niet hoe ik erop moest reageren. Ik voelde hetzelfde en dat was ook het enige wat ik kon zeggen om hem gerust te stellen. 
'Moet ik het goedmaken met hem?' vroeg Zed bijna onverstaanbaar.
'Niet alleen jij,' zei ik en de tranen liet ik komen. 
Ik pakte met mijn linkerhand zijn hand vast en mijn mond naderde die van hem. Een kus, die nat was door mijn tranen, belandde op zijn lippen en een innige omhelzing was het gevolg.