Zweinstein Hoge School voor Hekserij en Hokus Pokus

Boos had Luthien haar zus aangekeken toen ze had gezegd dat ze een aanstelster was en weg moest. Dat was voor Luthien weer een bevestiging dat ze gelijk had en dat haar zus om niets anders gaf dan haar vrienden. Luthien keek Severide ook na toen hij spontaan weer weg ging weer speciaal voor Ginny. Wat maakte dat Luthien totaal niet meer vertrouwen had in wat Severide zojuist tegen haar had gezegd. Het was voor Luthien alleen maar een bevestiging dat ze precies gelijk had in wat ze al dacht en wat ze al zei. Ze overwoog steeds meer wat ze al een tijd overwoog. Ze at snel een broodje op en pakte toen haar boek in. Ze was zo boos op iedereen en vond het echt niet leuk hoe ze behandeld werd door mensen. Ze vroeg zich af waar Charlotte was die had Luthien ook al een tijdje niet gezien.

Hoe hard ik de vorige avond ook in de verleiding was gekomen om Camille gewoon mee naar de jongensslaapzaal mee te nemen heb ik het kunnen weer staab, heb ik tegen al mijn principes in maar dat stemmetje in mijn hoofd geluisterd en in de common room gewoon afscheid van haar genomen met een vlugge zoen op haar mondhoek.
Het was nu de volgende ochtend, maar de plek waar haar lippen hadden gelegen, me hadden gezoend leek nog steeds te branden. Alsof ze vergif was.
Gevaarlijk maar verslavend vergif.
Misschien moest ik het vandaag maar wat kalmer aan doen met haar. Roddels in deze school verspreiden zich zo ontzettend snel en ik sta nu niet meteen te popelen om de aandacht op mij te laten vallen. Laat staan op een samenstelling van mij en Camille.
Nog steeds half slapend begon ik me klaar te maken en zonder ook maar aandacht te besteden aan mijn kapsel voor de dag besloot ik zo maar te verschijnen op het ontbijt.
Roerend in mijn kop warme chocolademelk staar ik voor me uit. Mijn gedachten zijn overal waar ze niet moesten zijn.
Ik zou dat maar niet doen.
Het was weer dat zelfde stemmetje in mijn hoofd dat me de waarschuwing gaf geef hap te nemen van dit broodje. Dat zelfde stemmetje dat me altijd leek te behoeden voor het ergste, me leek te waarschuwen of me raad kon geven over wat wel en wat niet te doen. Maar het was maar een broodje en wat kon daar nu mis mee gaan?
Het was de eerste hap die ik nam waardoor ik me raar begon te voelen. En voor ik het maar al te goed kon beseffen dacht ik terug aan overlaatst. De twee Gryffindors die ik nog veel te laat in de gang had betrapt. Die twee dezelfde mensen waar ik van dacht dat ze meer plannen hadden dan ze wouden prijs geven en meteen wist ik dat dit niet juist was. Het was dan ook dat ik het begon te merken aan mijn handen die langzaam van kleur begonnen te veranderen waardoor ik recht stond, alles in mijn weg omver stoot en er vandoor ga richting de heren wc's.

Voordat ik me te veel voor schut zou hebben gezet, was ik gisteravond al weer vlug naar de common room gegaan. Ik ging gelijk naar bed, maar de slaap kwam maar niet. Ik wist niet hoe het kwam.
Maar hier zit ik nu aan de Gryffindor tafel als een halve zombie mijn eten naar binnen te werken. Bijna, bijna vergeet ik wat er staat te gebeuren deze ochtend, maar als ik om me heen kijk, zie ik dat Ginny er nog niet is. Ze moet wel opschieten. Ze kan dit écht niet missen!
Ik houd Zed nauwlettend in de gaten, maar niet te opvallend. Hoop ik. Ik zie dat hij aarzelt als hij zijn broodje naar zijn mond toebrengt, maar uiteindelijk neemt hij dan toch een hap. Hij kauwt en kauwt en even denk ik dat het niet zal werken, maar dan begint de hand waarmee hij het broodje vast heeft, langzaam groen te kleuren.
Ik kijk nog eens om me heen. Nog steeds geen Ginny... Nou, jammer dan. Vervolgens kijk ik terug naar de plaats waar een paar tellen geleden Zed nog had gezeten. Ah, hij rent al de zaal uit, maar niet voordat anderen zien wat voor belachelijke kleuren zijn haar en huid worden. Ik kan een grijns niet onderdrukken en andere mensen moeten er ook om lachen. Maar niet uitzonderlijk veel leerlingen lijken het gemerkt te hebben, waar ik natuurlijk wel op had gehoopt.
Mijn gezicht vertrekt en ik ga weer verder met eten. Het had toch niet zo'n bevredigend gevoel als ik had verwacht. Men ziet Zed de rest van de dag niet meer en niemand zal het nog hebben over deze poging tot een goede grap. Als Ginny hier nou eens was... Die zou er wel iets positiefs uit gehaald hebben. Maar ik kan alleen maar denken aan deze zielige poging tot rechtvaardigheid.

Het was al laat. Belicht door zwevende kaarsen, had ik een bed van kussens gemaakt in de verlaten Astronomietoren. Niemand die hier kwam, ik had de hele ruimte voor mijzelf. Met een doos chocoladekikkers en een thermosfles boterbier verdiepte ik mijzelf in de boeken.
Scorpius had ik niet meer gezien. Na de lessen van die middag had ik mij teruggetrokken naar mijn kamers om uit te rusten. De lunch had mijn vermoeidheid niet verholpen. Er was ook niemand om mij af te leiden; toen ik aan Snape vroeg waar zijn stagiair was kreeg ik een koud antwoord terug dat het niet mijn zaak was. Daarna had hij verteld met enige trots dat hij dienst had. Waar dienst, had ik geen idee, en Snape leek ook niet bereid om het met me te delen.
In mijn kamers was ik zo in slaap gevallen. Toen ik eindelijk wakker werd bleek het al veel te laat te zijn voor het avondmaal, en besloot ik maar langs de keukens te gaan, om te kijken of de elven nog wat voor mij hadden. Ookal was mijn tas al vol met Minerva’s boeken, wat kaarsen en de doos chocoladekikkers, in de keuken werd ik overladen met cakes, pies en flessen boterbier. Veel elven herinnerden mij nog van de tijd dat ik op Hogwarts had gezeten. Na een lange tijd had ik me uiteindelijk naar de Noordelijke Toren begeven om in rust te studeren. De astronomietoren was mijn favoriete plek van het hele paleis. Niemand kwam daar buiten de lessen van professor Trelawney, en professor Trelawney zelf, hoe erg ze het ook probeerde te verhullen, bleek liever ook niet in de toren te blijven na haar lessen. Het was niet onder velen bekend dat ze een vertrek had op de verdieping waar alle docenten sliepen. Het leek zelfs alsof zelfs de docenten niet wisten dat ze op dezelfde vloer sliepen. Als student was het al makkelijk geweest om te weten wanneer ze wel of niet in de toren was, als stagiaire was het nog makkelijker dan makkelijk. Ook was het geen probleem als de ruimte niet werd achtergelaten zoals hij was wanneer je binnenkwam. Die lieve vrouw was zo verstrooid dat ze het zelfs niet verdacht had gevonden toen Colin de avond voor hun les het lokaal had omgetoverd tot een oosters getint bordeel, met overal dure alcoholische dranken. Ze had het weggewuifd met “Ach ja! Dat had ik al voorzien in mijn dromen.” Daarna had ze het zo gelaten. Colin en zijn vrienden hadden zich kapot gelachen. Voor hem was het het bewijs geweest dat ze een nepper was.

Ik lag op mijn buik op de kussens, kin steunend op mijn hand. De geschiedenis was erg fascinerend. Zowel Dreuzel als tovenaar geschiedenis interesseerde me erg, en ik wist ook veel te plaatsen met de zogenaamde dreuzel mythes. Dreuzels waren niet zo dom als ze leken. In Wales was er een plek waar de dreuzels dachten dat de mysterieuze Arthur met behulp van de tovenaar Merlijn en zijn trouwe ridders van de ronde tafel, de Heilige Graal hadden gevonden. Merlijn was natuurlijk dé bekendste tovenaar allertijden (al zou er ook nooit echt meer echt over Voldemort heen kunnen worden gekeken), maar zijn aardsrivale was de machtige heks Morgan le Fay, een van de eerste Animagi. Morgan le Fay’s Animagus stond bekend als dat het een vogel was, maar nooit was duidelijk wat voor een. Uit geschriften van Dreuzels werd Morgan altijd begeleid door een stoet kraaien, en sommige stukken waren zelfs zo duidelijk dat de mensen ervan uit gingen dat Morgan in een kraai kon veranderen om als aanvoerder met de andere kraaien de dood te verspreiden. Uit een paar geschriften die de leerling van Merlijn had opgesteld zou blijken dat Morgan net als Falco Aesalon een valk was, en dan heel specifiek een torenvalk. Uit de laatste voorspellingen van Merlijn bleek dat hij had voorspeld dat de erfenis van Morgan zich zou waarmaken, wanneer haar afstammeling zich in een volwaardige beeltenis van haar veranderde. De leerling had het afgestempeld als waanzin. Hadden ze Morgan niet net vernietigd? De leerling, zelf een squib, trof voorzorgsmaatregelen, en beval elke heks die donkere magie gebruikte te verbranden. Zijn wens werd vervuld: in de eeuwen daaropvolgend werden enorm veel heksen verbrand, maar ook onschuldige dreuzels.
Ik sloot het boek en draaide me om op mijn rug. Net als het plafond in de grote hal, was het plafond van de toren betoverd: boven mij fonkelden felle sterren.
Ik doofde de kaarsen en een tijdlang staarde ik naar de sterren, totdat uiteindelijk mijn ogen langzaam dichtvielen.
In mijn droom zag ik vogels vliegen, en op de een of andere manier wist ik dat het de kraaien waren, met Morgan als torenvalk voor hen uit.

ooc: ik stap even uit het verhaal.
weet niet wat te schrijven op dit moment en hoe ik erin kan passen
misschien dat ik later weer inspring

Ooc: okay jammer charlotte, maar komt wel weer

Ic:
Ik had vannacht niet veel geslapen, ik bleef maar nadenken. Niet over hele erge dingen, maar ik kon de slaap gewoon niet vatten.
Ik doe lekker langzaam over me aankleden en pak mijn tas in voor de dag. Veel vakken stonden er vandaag niet op het rooster en daar was ik blij mee.
Vol goede moed loop ik naar de great hall. Vlak voor ik de great hall wil inlopen zie ik een jongen naar buiten rennen met.. Zag ik dat nou goed? Was hij groen? Ik keek hem verbaasd na tot ik bedenk dat lucy had verteld over haar drankje en het effect ervan en ik moest lachen. Ik denk niet dat we hem vandaag nog gaan zien en ik loop naar de tafel van griffoendor en zet me neer naast lucy. 'goedemorgen, lekkee geslapen?' vraag ik vrolijk en ik pak een broodje en begin aan mijn ontbijt

Ik staar naar mijn bord en merk haast niet eens op dat Hermelien bij me komt zitten. Ik doe ook geen moeite om op te kijken. 'Goedemorgen, lekker geslapen?' hoor ik Hermelien zeggen. 'Hmmpf,' mompel ik. Ik zit met mijn handen in mijn haar.
'Sorry, wat zei je?' vraagt Hermelien, nog steeds op een opgewekte toon.
Ik zucht en kijk op. 'Slecht geslapen. Slechte grap. Mijn dag is verknald,' antwoord ik dan. Het is zo. De grap heeft niet zo goed uitgepakt als ik had gedacht. En Ginny was er niet eens bij!
Het is even stil. 'Ik vond het wel grappig, hoor!' zegt Hermelien.
Daar moet ik om glimlachen. Als zij het grappig vond, dan zou het ook wel grappig geweest zijn... maar waarschijnlijk zei ze dat gewoon om me op te vrolijken. Mijn glimlach verdwijnt en ik ga weer verder met naar mijn half lege bord staren.

Ze lijkt een beetje teleurgesteld over haar grapje. Ik wilde haar opvrolijken
"Ik vond het wel grappig hoor!". Ik merk dat ze glimlacht en voel me even blij van binnen maar dan zie ik dat haar glimlach alweer verdwijnt en ze staart naar haar half lege bord.
Ik zucht even, ik wilde haar zo graag vrolijk zien.. maar ik wist even niet hoe. Ik zet mijn tas naast me op de bank en open hem, opzoek naar een leuk boek om te lezen. ik moest niet vergeten het boek terug te vragen aan Charlotte.. ik wilde geen slechte indruk maken in de bibliotheek
Wanneer ik een boek, die ik van thuis meenam, uit me tas pak zie ik een envelop. "Dat is het!"
Lucy kijkt me verbaasd aan, "Wat is het?"
shit..zei ik dat nou echt hard op?
ik glimlach en pak de envelop uit mijn tas. "Heb je de uitnodiging niet gezien??"
Ik toen hem aan Lucy. "Er komt een bal aan! ik heb er zoveel zin in!"
Ik moest nog wel veel doen..een jurk kopen.. en een date zoeken.. Dat laatste stond onderaan me lijstje, misschien ga ik wel gewoon alleen.
"We zouden samen kunnen gaan shoppen voor een jurk?" zeg ik misschien iets te vrolijk. "Samen met de andere meiden enzo!" Ik kijk haar blij aan en wacht op een reactie

'Een bal?' vraag ik verward. Niet zozeer een echte vraag aan Hermelien, maar eerder een verwondering. Ik had hier en daar wel vaag iets gehoord over een bal dat eraan zou komen, maar er echt over nagedacht, dat heb ik nog niet. Een bal... In de eerste instantie lijkt het me helemaal niets. Jurken, dansen, dates en hapjes. Niet voor mij weggelegd. Maar dan kom ik met een idee, een erg stom idee, dat ik gelijk weer uit mijn gedachten ban. Ja, ik zou deze keer een betere grap uit kunnen halen, maar of dat nou zo slim is... Nee,  denk ik in mezelf. Straks krijg ik straf of erger nog: ik kan niet meedoen aan de Quidditch wedstrijd. Dat zou mijn ergste nachtmerrie zijn.
Als Hermelien zegt dat we samen kunnen winkelen voor een jurk, besef ik me dat het nog niet zo erg zou kunnen zijn, dat bal. Een beetje gezelligheid kan geen kwaad en dat het nou in een jurk moet zijn... dat zal dan maar. 'Ja, lijkt me leuk!' zeg ik glimlachend. 'Weet jij wanneer we dan weer naar Hogsmeade mogen?'

Laat me je één ding vertellen: voor de speeches die Dumbledore speciaal bewaart voor docenten en stagiaires hoef je echt geen stagiaire te worden. Ze zijn nog erger dan de normale speeches voor de leerlingen. Al heeft deze wel een interessant onderwerp: het bal dat eraan zat te komen. Het was niks groots, geen andere scholen werden uitgenodigd. Gewoon een leuk iets tussendoor voor de leerlingen.
Mijn ogen dwaalden af naar Gwynaeth. Zouden wij ook mogen gaan? Gwynaeth en ik konden het goed vinden, zo was gebleken uit de pauze's die we tot nu toe samen hadden gehad - al waren ze schaars. De helft van de tijd hielden onze begeleiders ons zelfs dan bezig.
In ieder geval, ze was zo ongeveer de enige van mijn leeftijd, dus als wij zouden mogen gaan was ze de enige optie voor een date. Niet dat ik wat te klagen had, wat dat betreft. Enige detail - zij moest ook willen.
Al die dingen gingen door mijn hoofd terwijl Dumbledore maar door ratelde over het bal en alle regels die eraan verbonden zaten.
"Nu, voor onze stagiaires..." Ik werd uit mijn gedachten weggetrokken en keek naar onze hoofdmeester. "Voor jullie geld net als de docenten dat jullie aanwezig zullen zijn als chaperones. Jullie letten op de leerlingen, zorgen ervoor dat de regels die er zijn worden nagevolgd en dat leerlingen geen gekke dingen gaan doen."
Met enige moeite beet ik mijn kreun van frustratie terug en keek weer naar Gwynaeth. Ze keek mij al even miserabel aan en ik rolde speels met mijn ogen. Lekker dan...
"Natuurlijk professor." zeiden we braaf in koor. Nou, daar ging mijn date. Beetje jammer weer.

Een bal. Hadden ze dat in mijn tijd op Hogwarts als student maar eens georganiseerd. Dumbledore had net aangekondigd dat er ook een vrije kledingkeuze was voor de leerlingen, of je nou in gewaden wilde komen, of in een heuse baljurk, alles was toegestaan met dit bal.
Tijdens de lijst instructies van Dumbledore voelde ik een paar ogen op mij. Zonder ook maar op te kijken wist ik van wie ze waren. Het zou natuurlijk geweldig zijn om met een date naar het bal te gaan, en Scorpius en ik wisten allebei dat er voor ons maar één keuze was: elkaar. Deze hoop duurde maar kort, want de volgende mededeling van Dumbledore was niet zo fijn als de vorigen. Ook de stagiaires zouden chaperonneren, en dat zou betekenen dat die leuke avond waar ik me al op had verheugd, niet zou zijn zoals ik graag zou willen. Scorpius en ik wisselden een blik en hij rolde met zijn ogen.
"Natuurlijk professor," zeiden we allebei, en Dumbledore en de andere docenten, op professor McGonagall en Hagrid na, stroomden de deur uit.Maar voordat Dumbledore de ruimte uit was draaide hij zich nog om. "Oh, en Scorpius en Gwynaeth, jullie zullen samen met Hagrid, een uitstapje begeleiden naar Hogsmeade volgend weekend, mochten de leerlingen, en dan met name de dames," hij lachte zacht, "een mooie set kledij willen aanschaffen." Hij wenkte Minerva, en druk discussiërend over de decoraties en een muziekband, liepen ze de deur uit. Hagrid knipoogde en volgde hen.
Scorpius en ik bleven nog alleen over.
"Dus." begonnen we tegelijk en we schoten in de lach. Met een gebaar gaf ik aan dat hij mocht beginnen.
"Ik vroeg me af of je misschien samen met mij naar het bal wilde gaan." Scorpius gaf er een stralende glimlach bij en ik voelde onwillekeurig warmte naar mijn wangen stijgen.
"Je weet dat we moeten chaperonneren. Echt plezier maken bij het bal komt er waarschijnlijk niet echt van."
"Nee okee, laat me het dan anders formuleren." Hij liep naar me toe en ging recht tegenover mij staan, zodat hij met zijn lengte op mij neerkeek. Zijn ogen zochten de mijne. "Wil jij, Gwynaeth Cadwallader, mij vergezellen in het in de gaten houden van leerlingen die misschien stoute dingen willen doen in donkere hoekjes?"
Ik schoot in de lach. "Dat klinkt al beter." Ik wachtte even om hem te kwellen. "Vooruit dan. Ik zou heel graag samen met jou leerlingen in de gaten willen houden."

"Oké mensen, niet treuzelen of we krijgen nog een voetgangersfile!" Ik duw een tweedejaars zachtjes tegen zijn schouder om ervoor te zorgen dat hij doorloopt en negeer de vreemde blikken die ik krijg bij het gebruik van het woord "file". Alleen de dreuzelkinderen moeten zachtjes grinniken om de verdwaasdheid van hun medeleerlingen.
Een stukje verderop in de gang heeft Gwynaeth dezelfde taak op haar genomen. Het is acht uur 's ochtends en de hele school gaat vandaag naar Diagon Alley. De. Hele. School. Hagrid heeft de leiding over de eerste-, tweede- en derdejaars. De vierde- tot zevendejaars zijn voor mij en Gwynaeth.
Uiteindelijk zit iedereen in de koetsen en nog een uurtje later zit ook iedereen in de trein. Nu al doodvermoeid van alle kinderen zak ik in een lege coupé van het lerarenrijtuig neer.
"Wat kijk jij chagrijnig."
Als ik op kijk, staat Gwynaeth in de deuropening. Ze grijnst naar me als ik met mijn ogen rol en komt bij me zitten.
"Dit staat niet in mijn contract, weet je." vertel ik haar.
Ze trekt een wenkbrauw naar me op. "Heb jij een contract opgesteld gekregen dan? Wat oneerlijk, ik kreeg alleen een handdruk van Dumbledore en een lijst met regels van McGonagall."
"Sucks to be you."
Ze geeft me een boze blik, maar schiet dan in de lach. "Pestkop. En ik moet met jou naar het bal?"
"Je mag ook in je eentje op de kleintjes letten, hoor. Een date is het sowieso niet." Ik knipoog speels naar haar. Als ik niet beter wist, begint ze licht te blozen - maar dat is waarschijnlijk alleen maar mijn verbeelding. Ze is wel mooi in die verbeelding, het blozen staat haar goed. Ik glimlach, in gedachten verzonken. We zeggen nog wat kleine dingen tegen elkaar, maar dan valt het stil. Maar zoals gewoonlijk is de stilte tussen ons niet ongemakkelijk, en kan ik alleen maar genieten van het feit dat ik voor de verandering eens wat langer met haar in één ruimte zit dan dat kwartiertje van de lunch.

Als Colin me zo zag zitten zou hij met een of ander lied komen over mij en Scorpius en hoe overduidelijk onze vriendschap was. Ik word nog roder als ik daaraan denk. Maar het is niet te ontkennen dat er haast elektrische spanning tussen ons in golft, zo alleen in zo'n kleine ruimte. De koetsen vertrekken en ik kijk uit het raam om het niet op te laten vallen dat ik weer rood word. Toch heb ik zo'n vermoeden dat hij me wel door heeft. Hoe vaak ik wel niet te horen krijg dat ik een open boek ben, en dat het binnen een paar minuten al duidelijk is hoe ik over iemand denk en voel.
Ik riskeer een blik naar Scorpius en ook hij kijkt in verdachten verzonken naar buiten. Ik laat mijn blik glijden over zijn gelaat, zijn blonde haar, zijn scherpe kaaklijn. Het is onmogelijk om niet te verdrinken in zijn aangezicht.
"Bevalt het wat je ziet?" Zonder weg te kijken van het raam tovert hij een grijns op zijn gezicht. Dan kijkt hij me recht aan. Zijn ogen twinkelen van de plezier die hij heeft.
Ik probeer mijn blik zo hooghartig te zetten, maar faal ongelooflijk. "Ik ben alleen maar aan het kijken welke kleur ik het beste kan nemen voor mijn jurk. We moeten niet hebben dat je corsage straks met je mooie oogjes vloekt." Zo onverschillig mogelijk kijk ik uit het raam, maar het is overduidelijk dat hij me door heeft.
"Mijn mooie oogjes he?" Ookal kijk ik niet, ik voel zijn grijns nog breder worden. De rest van de reis blijven we stil uit het raam staren. Wanneer we uiteindelijk bij Diagon Alley zijn, stopt onze koets als eerste. Scorpius springt de koets lichtjes uit en biedt me zijn hand aan om eruit te stappen.
"Wat ben je toch een gentleman."
Zijn antwoord hoor ik niet meer, want de meiden zijn uit de koetsen geklommen en beginnen nog luider te praten dan toen we ze in de koetsen probeerden te stoppen. Ik hoor een zucht achter me en zie Scorpius vermoeid kijken.
"Jij de jongens, ik de meisjes?"
En met een knik splitsen we op.

Blijkbaar is vandaag de dag dat we naar de Diagon Alley mogen. We vertrekken meteen na het ontbijt. Ik stap met Hermelien en Ginny in een van de koetsen die buiten de poorten van Hogwarts klaarstaan. Ik ben benieuwd of alle jongens verplicht mee moeten gaan, want het zou me toch wel goed doen als Zed met zijn groen met gele hoofd mee zou gaan. Dat zou mijn dag weer redelijk goed maken.
Stilletjes kijk ik uit het raam van de trein waar we ondertussen al in zitten. Ik realiseer me dat ik me best wel verheug op dit uitstapje én het bal. Het enige jammere is dat we gelijk weer begeleiding mee moeten hebben hiervoor: onze nieuwe stagiaire voor Transfiguration. Even moet ik denken aan de andere nieuwe stagiair. Zou hij ook meegegaan zijn? Ach, ik zal hem vanzelf wel tegenkomen als hij mee is.
De rit gaat best snel voorbij. De meiden en ik praten over van alles en nog wat en voor we het weten zijn we al op de Diagon Alley. De jongens en de meisjes worden opgesplitst en wij staan nu onder leiding van Gwynaeth, de stagiaire. Ze leidt ons naar de gewadenwinkel van Madam Malkin. De vriendelijke winkeleigenares begint gelijk zo veel mogelijk maten van de leerlingen op te meten. Ik loop alvast tussen de rekken met gewaden en jurken op zoek naar iets wat me mooi lijkt. Ik ben niet ijdel, integendeel zelfs, maar ik ben en blijf een meisje en wil een jurk die perfect bij me past. Net als mijn oog op een kristalblauwe jurk valt, hoor ik een vriendelijke stem achter me.
'Heb je al iets leuks gevonden?' Ik draai me om en zie daar Gwynaeth staan.
'Misschien.' Ik stap opzij om de jurk te laten zien. 'Maar ik wil nog even verder kijken,' zeg ik vlug en ik kijk om me heen. Hermelien is druk bezig met Madam Malkin en Ginny zie ik nergens. Ik zucht. Ik heb eigenlijk helemaal geen verstand van kleding en kleuren. Wat bij mijn bleke huidskleur past of bij mijn lichtblonde haar en blauwe ogen. Ik weet het allemaal niet... Maar misschien zij wel! Ik kijk hoopvol naar Gwynaeth. 'Kun je me misschien helpen met uitzoeken?'

Mijn verbaasdheid moest duidelijk zijn. In tegenstelling tot Scorpius had ik geen echte close band met de leerlingen. Minerva had ze de eerste les al weer de angst aan gejaagd en ze duidelijk gemaakt dat ze van haar stagiaire (ik dus) zich beter konden gedragen. Ze hoefde er verder niets aan toe te voegen. Professor McGonagall kon als geen ander orde houden. Met als gevolg dat weinig leerlingen naar mij toe durfde te komen. Het was een opluchting dat Lucretia dat negeerde.
"Ja natuurlijk!" Ik keek langs de rekken. "Wat had je in je gedachten?"
Ze keek me met grote ogen aan. "Ehmm.. Ik.."
"Heb je een vriendje?" Ze schudde haar hoofd. "Iemand waar je indruk op wilt maken?" Hierbij aarzelde ze enigszins, niet echt bereid om te vertellen wat er in haar hoofd rondspookte.
Na een aantal verschillende jurken was duidelijk dat Lucretia geen donkere jurken moest hebben. De kleuren maakten haar ongezond bleek, en dat was geen optie. Roze weigerde ze pertinent met de woorden "ik ben niet zo'n meisje".
Uiteindelijk gaf ik haar nog drie jurken mee naar het pashokje: een crèmekleurige jurk met blote rug die uitwaaierde in een elegante rok tot aan de vloer, een wit cocktailjurkje met onderaan de rok een steeds groter wordende vogelrand, als een stel kraaien. De laatste jurk was een strapless pastelblauwe kleur, precies de kleur van haar ogen, met een elegant lijfje en lange mouwen die met een ringetje om haar middelvinger eindigden. De rok was vloerlengte. Er was geen twijfel mogelijk over de jurk die haar het beste stond. Terwijl ze het mij showde, met haar rug naar het raam toe, en ze niet alleen van mij maar ook van mevrouw Malkin en haar vriendinnen complimenten kreeg over haar jurk, zag ik vanuit mijn ooghoeken een flits blonde haren. Zijn gezicht verdween snel weer, maar de jongens die hem hadden gevolgd pauzeerden voor het raam en begonnen luid te lachen en grappen te maken.
Hoe boos de meiden ook waren, mevrouw Malkin was bozer. Zwaaiend met haar toverstok rende ze haar winkel uit. "En weten jullie wel niet dat het ongeluk brengt! De jurk zien van tevoren! Schaam jullie!..."
De jongens snelden weg. Ik gluurde door het raam en zag Scorpius ze in een andere zaak naar binnen sturen. Ik keek naar de meiden achter me. Het duurde nog wel even voordat die klaar waren.
Met een glimlach keek ik naar Lucretia. "En? Wat vind je zelf?"
Vol bewondering raakte ze haar jurk aan. "Hij is prachtig!"
"Goed genoeg om die jongen voor je te laten vallen?" We grijnsden naar elkaar. Even keken we naar de andere meiden die druk bezig waren. "Zou het heel erg zijn als ik jullie even alleen laat?" Vroeg ik me bedenkelijk af. "Ik moet nog even wat regelen hier."
Ze knikte en opgelucht stapte ik de winkel uit en liep dezelfde weg als ik Scorpius in had zijn gaan.

Was ik vroeger ook zo'n irritante etter? Ik kan mijn irritatie naar de jongens niet helemaal verbergen als ik ze een andere winkel instuur om hun kostuum bij elkaar te zoeken. Eventjes ben ik geneigd een preek te houden over hoe ze vrouwen moeten respecteren, maar besef me dan dat het waarschijnlijk niet binnenkomt. En dus houdt ik mijn mond en ga ik stilletjes op een van de stoelen zitten terwijl de jongens met chagrijnige gezichten luisteren naar de man die ze uitlegt hoe een fatsoenlijk rokkostuum in elkaar zit.
"Kunnen we niet gewoon gaan passen?" klaagt er eentje. "Ik hoef geen modeles, die mag je voor de meisjes bewaren."
Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Interessant." kom ik koeltjes tussendoor. "Dus jij wil later gaan solliciteren in spijkerbroek en tshirt, omdat je niet weet hoe je een goed pak uit kan zoeken? Alleen omdat je nu niet een kwartiertje op wil letten? Ik denk echt dat jij snel een baan hebt."
De jongen, Evan geloof ik, loopt rood aan en de jongens om hem heen grinniken zachtjes, al zie ik dat de boodschap bij hun ook wel binnenkomt. De rest van de uitleg blijven ze stil.
"Streng, docht rechtvaardig." zegt iemand achter me. Ik draai me om en zie Gwynaeth staan. Ze grijnst naar me.
Ik haal mijn schouder op, en één mondhoek krult op in een halve glimlach. "Ik moet iets doen om die blagen onder controle te houden."
"Hm-mm." beaamt ze, rollend met haar ogen.
"Zeg, moet jij niet op een groep meisjes letten in plaats je collega te berispen?"
"Ze kunnen het wel even alleen af." Ze haalt haar schouders op en gaat op de stoel naast me zitten. "Ik moet toch kijken of jij wel écht een stropdas koopt die bij die mooie oogjes van je past."
"Ik dacht dat het een corsage was."
"Bijna hetzelfde."
Lachend rol ik met mijn ogen en kijk haar zijlings aan. Ik heb verschillende meisjes in een jurk gezien zojuist, door het raam van Madam Malkin. Gwynaeth niet, en ik kan het niet laten me af te vragen wat voor jurk ze zou kiezen. Alles zou haar staan, waarschijnlijk. God, zul je zien. Ze zal waarschijnlijk zo adembenemend mooi zijn dat ik de hele avond van het bal allerlei voorvallen met de leerlingen mis, omdat ik steeds naar haar aan het kijken ben.
Ik knipper en frons lichtjes. Jezus, Scorpius. Ze is maar gewoon een meisje. Je kent haar net een week. Doe eens even normaal.
De uitleg van de jongens is afgelopen en ze lopen voorzichtig de winkel in, op zoek naar een outfit die ze passend vinden voor het bal en voor zichzelf.
"Moet jij niet ook?" Haar ogen sprankelen als ze me aankijkt. "Ik bedoel, je kan niet in spijkerbroek en tshirt komen hoor. Dat is niet oké."
Ik grijns naar haar. "Geen stress. Ik heb al wat op het oog. Alleen die corsage hè... Die moet matchen met mijn ogen... En jouw jurk."

Even bevriest mijn lach op mijn gezicht. Ookal heb ik zojuist ruim anderhalf uur Lucretia meegeholpen met het uitzoeken van haar jurk, ik heb er geen moment bij stil gestaan dat ik er ook eentje moest hebben. Snel stoot ik een lach uit.
"Maak je daar maar geen zorgen over, je zult het op tijd weten." Ik geef hem een knipoog en kijk vooruit naar de jongens. Samen kijken we hoe ze elkaar uitlachen en en hoe de winkeleigenaar probeert orde te houden.
Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar mijn hand op de leuning van de stoel. Die ligt akelig dicht bij die van Scorpius. Mijn ogen glijden verder omhoog, langs zijn armen naar zijn gezicht. Hij keek mij ook al aan, en in die blik kon ik mijzelf zien. Ik zag hem mijn hand pakken en de winkel uittrekken. Mij meesleurend naar een steegje waar hij mij tegen de muur aandrukte. Zijn gezicht dichterbij komend zodat ik zijn naar pepermunt geurende adem op mijn lippen voel. Ik voel mijzelf rood worden, maar ik kijk niet weg.
"He meneer Malfoy!" roept een van de leerlingen, en de blik wordt verbroken.
"Ja?" antwoordt hij rustig, zich van mij afdraaiend.
De jongen die riep draait een rondje in een belachelijk kostuum die zelfs de meest perfecte jongen verschrikkelijk zou staan, en het groepje om hem heen proest het uit. De eigenaar had zich met een vermoeide blik in een stoel laten vallen. Scorpius trekt een wenkbrauw op.
"Meneer Thomas, als je je alsjeblieft eens als een volwassen jongen zou willen gedragen, hoef ik je ook niet te laten nablijven."
Scorpius keek mij verontschuldigend aan. "Sorry, maar..."
Ik glimlach. "Geen probleem. Ik ga weer even bij die meiden kijken." En daarmee stap ik de winkel uit. De koele wind voelt welkom op mijn nog steeds gloeiende gezicht, en ik haal nog eens diep adem. Kom op, Gwynaeth, je kent die jongen pas net. Doe even normaal, zeg.
Ik recht mijn schouders en loop richting Madam Malkin's winkel, waar de meisjes zich wel gedroegen.

Ik haal een vermoeide hand door mijn haar. Samen met een handjevol anderen ben ik achtergebleven op het kasteel, in plaats van in de drukte te gaan shoppen voor het bal.
Het bal.
Alleen de gedachte eraan laat me al bijna rillen. Als het bal dat we krijgen net zo iets is als het Kerstbal, dan ga ik er waarschijnlijk niet eens heen. Het is niks voor mij. Niet dat ik wat voor dat bal ben. Er wordt niet eens alcohol geschonken, waardoor het alweer een stuk saaier wordt. Alsof het nog niet saai genoeg was.
"Cam," Iemand gooit een propje tegen mijn hoofd en ik kijk lichtelijk geïrriteerd op. Blaise kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Heb je ook maar iets gehoord van wat we het afgelopen kwartier gezegd hebben."
"Nee." zeg ik schouderophalend. Ik spring van de tafel af en fatsoeneer mijn kleding. "En eerlijk gezegd heb ik ook weinig interesse, met de gok dat het alleen maar over het bal gaat."
"Over de meisjes die daarheen gaan, ja." Blaise trekt een wenkbrauw naar me op, maar ik haal mijn schouders nogmaals op.
"Je kan ook zonder mij wel een date zoeken, lijkt me. Of moet je iemand hebben om je handje vast te houden als je een meisje mee uitvraagt?"
Hij schiet me een giftige blik die ik negeer. "Luister eens, ik heb helemaal geen interesse in dat bal. Ik ga waarschijnlijk niet eens. Dus verveel mij niet met jullie discussies over pakken en meisjes, en al helemaal niet met die verdomde weddenschappen wie het mooiste meisje meekrijgt." Ik haal nog een keer een hand door mijn haar en kijk Blaise recht aan. "Licht me wel even in als je met mij naar het bal wilt. Dan kan ik m'n stropdas met de jouwe matchen."
Met die woorden verlaat ik de Great Hall. Ik heb wel weer even genoeg gezeur over dat bal gehoord, het gaat nu al een aantal dagen nergens anders over. Na een poosje doelloos rondgedwaald te hebben besluit ik naar buiten te gaan. Het is verdacht stil nu de meeste leerlingen naar Diagon Alley zijn gegaan, maar het is niet vervelend. Ik geniet van de rust zolang het kan.

ooc: ga weer even een poging wagen aangezien het te stil is na mijn idee

ic: Charlotte was al een tijdje niet lekker en ondanks dat keken mede leerlingen haar raar aan.
kon zij eraan doen dat ze een verkeerde spreuk had. ze schamde zich nog als ze eraan terug dacht.
ze voelde zich al wat beter en besloot maar een luchtje te scheppen. ze hoorde iedereen over een bal praten en voor zich zelf wist ze al dat ze niet ging. wie in vredesnaam moest haar vragen.
ze kwam buiten en dnoof de frisse lucht in.
ze zag een boom en besloot er even onder te gaan zitten en na een kleine 10 minuten weer naar binnen te gaan. maar ze wist dat ze even nog wel buiten zou zijn, ze ging zitten en keek rustig om haar heen

Ik hoef niet in de spiegel te kijken om te weten dat mijn lippen blauw zijn. Mijn vingertoppen zijn blauw. Hell, zelfs mijn armen zijn blauw. Het was waarschijnlijk niet mijn beste idee om naar buiten te gaan zonder mantel, terwijl het vier, vijf graden vriest. Maar ik merk niks van de kou, heb er de aandacht niet voor.
Het instrument staart me aan vanaf zijn standaard. Ik speel er hier op het kasteel eigenlijk zelden op, ik kan er niet mee bereiken wat ik er mee wil bereiken. Niet hier. Mijn vingers jeuken. Het is te lang geleden. Van de zomer speelde ik elke dag, urenlang. Dan waarom nu niet? Misschien zou het niet de muziek zijn die ik normaal speel, maar alsnog...
Ik draai me met een ruk om als de deur van mijn dormitory opent en ik sla de kast snel dicht, om het instrument van het zicht te onttrekken. Mijn hart slaat in mijn keel. Het zal toch niet dat...
Mitch, kamergenootje en Ravenclaw klassenoudste, trekt een wenkbrauw naar me op. "Je ziet er niet uit, gast."
"Dankjewel. Jij ziet er ook even aantrekkelijk uit als altijd. Dat de spiegels nog niet gesprongen zijn."
Hij rolt met zijn ogen. "Wordt je zelf nou nooit moe van al die rotopmerkingen? Je moet toch wel wat beters te doen hebben met je leven dan het anderen zwaar te maken?"
"Neuh, ik vermaak me er prima mee." Ik haal mijn schouders op en laat me op mijn bed vallen. "Wat doe je eigenlijk hier? Normaal gesproken kom je hier alleen maar om te slapen. Als je dat al doet."
Ik hoor hem zuchten en kan het niet laten om te grijnzen. Mitch is zo'n makkelijk slachtoffer. "We willen wat dingen voor Quidditch bespreken tijdens het eten. Of je ook komt, in plaats van dat je het weer eens overslaat."
Met overdreven klagend gekreun kom ik overeind. "Dat meen je. Tijdens het eten?"
Mitch haalt zijn schouders op. "Dan kunnen mensen ons afluisteren."
"Aha." Ik duw de neiging om met mijn ogen te rollen weg. "Gewiekst hoor. Wie heeft dat bedacht?"
De zelfvoldane grijns verteld me genoeg. Zijn ogen vertellen echter dat hij niet liever zou willen dan me wurgen.
"Best." mompel ik. "Ik zal er zijn."

Nou, dat was een nuttige bespreking. Zoveel overdreven en duidelijk uitgesproken woorden dat zelfs Crabbe en Goyle er niet in zouden trappen. Het is de zoveelste keer dat ik me afvraag waarom ik eigenlijk in dat team zit. Ik ben niet buitengewoon goed, vind het niet buitengewoon leuk en vind de rest van het team buitengewoon irritant. Misschien omdat het zo hoort. Omdat het van me verwacht wordt. Omdat het een manier is om te bewijzen dat is ook als Ravenclaw best anders kan dan alleen maar leren en slim zijn.
Het is doodvermoeiend. Hoe die verdomde hoed er ooit bij is gekomen dat ik in Ravenclaw hoor is me een raadsel.
De hoed maakt geen fouten.
Het is me tientallen keren verteld en ik geloof er nog steeds maar weinig van. Hoewel ik op verschillende vlakken best in Ravenclaw pas, is het niet de afdeling voor mij. Daar ben ik voor de volle honderd procent van overtuigd.
Met een diepe grom vertrek ik weer naar buiten, mét mantel deze keer. Nog steeds diep in gedachten verzonken over duizend dingen tegelijk brengen me voeten me naar de Quidditch Pitch. Er is een training bezig, maar ik kan niet direct raden van welke afdeling. Ik besluit de trappen van de tribune gewoon te trotseren en te gaan zitten. Ik let amper op het team dat aan het trainen is, teveel gedachtes in mijn hoofd om het op te slaan. Als je me zou vragen welke kant iedereen opvliegt, zou ik je waarschijnlijk 'naar achteren' vertellen.
"Hé, Nott!" roept iemand. Ik knipper langzaam en kijk naar de vorm die steeds dichterbij komt.
Lucretia, zie ik dan. Is Gryffindor aan het trainen? Blijkbaar.
"Hm?" antwoord ik als ze vlak voor me zweeft.
"Het lijkt me duidelijk dat er geen andere teams moeten komen kijken tijdens onze trainingen." zegt ze scherp. "Je mag vertrekken."
"Mag? Wat fijn. Dan blijf ik nog even zitten."
Ze klemt haar kaken op elkaar. "We komen toch zeker ook niet jullie training verzieken?"
"Verziek ik de training?" Ik glimlach naar haar. "Lucretia, ik kan je verzekeren dat niets van wat er hier gebeurd zijn weg vindt naar het Ravenclaw team. Of Slytherin, mocht je je daar zorgen over maakt."
"Waarom ben je dan hier?"
"Support?"
"Geen grapjes, Nott."
Ik zucht en leun achterover. "Wat dacht je ervan dat ik gewoon even een plekje wilde zonder al de tientallen leerlingen om me heen? Dat jullie hier nou net aan het trainen zijn is puur toeval."

Toen ik de volgende dag plaatsnam aan the Great Hall, merkte ik dat er wat met Zed was. Een fractie van een seconde keken we elkaar aan, maar ik was het die mijn blik afwende. Gisteren hadden we het fijn gehad, maar vandaag leek alles weer normaal. Alsof er niets gebeurd was. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes toen ik zag dat Zed wegrende uit the Great Hall. Was hij nou groen? Ik stond op en besloot achter hem aan te rennen. Een Gryffindor stond me akelig in de weg, maar na een woedende blik en een klap in zijn gezicht, verdween hij en kon ik doorrennen. Net op het nippertje zag ik Zed de toiletten in rennen.
'Wat is er met jou gebeurd?' vroeg ik verontwaardigd.
'Die trutten,' mopperde hij boos. 'Die trutten van Gryffindors hebben gezorgd dat ik groen werd.'
Ik kon het niet laten om met mijn vinger zijn wang te strelen. Hoe groen deze ook was, hij was perfect. Zed was perfect.
'Hoe lang duurt het, denk je?'
Hij haalde zijn handen door het haar.
'Geen idee, maar ik ga hier niet weg voor ik weer normaal ben. Wat moeten ze wel niet denken?'
Ik snoof.
'Dat je ook knap bent als je groen bent.'
Zed fronste zijn wenkbrauw, maar ging er niet op in.
Ik liet hem maar even alleen. Ik kon hem toch niet helpen en volgens mij wilde hij dat ook niet.

De volgende ochtend werd er blijkbaar een mededeling gemaakt over een bal. Vandaag mochten we gaan shoppen naar kleren. Gezellig. Met al mijn vrienden zeker. Nu moest ik noodgedwongen maar bij Severide gaan lopen, anders zag ik er wel heel eenzaam uit. Zed zag ik nog niet staan op het perron. Was hij nog steeds groen? Een scheve lach sierde mijn gezicht. Stiekem was dat best grappig. Net toen we moesten instappen, kwam Zed nog nonchalant aangelopen. Hij had weer zijn eigen huidskleur. Zo was hij wel het mooist.
'Ik dacht werkelijk dat ik me bij die lui moest voegen.'
Ik wees naar de Gryffindors.
Zed beet op zijn lip en raakte vriendschappelijk mijn schouder toen hij langs me af de trein in liep.
'Liever alleen lopen dan met die ballerina's,' siste hij me toe en hij pakte mijn hand vast om me mee te helpen de trein in.
We gingen in een coupé zitten waar nog niemand in zat. Het zou toch ooit wel fijn zijn wat meer vrienden te hebben. Pansy en Millicent waren altijd samen en eerlijk gezegd, wenste ik dat ook wel. Ik had geen beste vriendin. Misschien kon ik het ook niet aan. Was mijn karakter daar niet voor bestemd. Maar proberen kon toch? Of had ik aan Zed genoeg?
'Wat voor jurk ga je kopen?' vroeg Zed om het ijs wat te breken.
'Géén idee,' mompelde ik. 'Zwart misschien. Jij?'
'Geen jurk,' zei hij schamper.
'Niet?' Ik grijnsde. 'Het zal je wel staan. Maar dat is ook niet zo moeilijk. Jou staat alles wel. Zelfs groen.'
Ik wist dat ik die dodelijke blik verwachten kon, maar toch kon ik het niet laten om mijn mondhoeken wat omhoog te krullen.

Ik wist werkelijk niet waar de mooiste jurken waren. Het was tevens niet officieel dat Zed en ik samen gingen, dus onze wegen scheidden vrij snel toen we uitgestapt waren. Ik ging naar de galawinkel terwijl Zed naar een pak op zoek ging. Wat zocht ik? Ik liep een klein zaakje in en bekeek de jurken. Ze waren allemaal prachtig, maar toen ik het prijskaartje zak, liep ik snel terug de winkelstraat in.
'Al wat gevonden?'
Pansy en Millicent liepen me tegen het lijf. Ik schudde mijn hoofd.
'Beetje prijzig.' Mijn hoofd wees naar het winkeltje waar ik zojuist uitgelopen was. 'Jullie?'
Ze schudden hun hoofden. Als ik vrienden wilde maken, moest ik misschien wat initiatief tonen.
'Zullen we maar een warme chocolademelk gaan drinken? Zo kunnen we wat beter brainstormen. Ik trakteer.'
Ik vond die meiden niet eens aardig, maar ze waren de enige die ik ooit aardig zou kunnen gaan vinden, dus we moesten het erop wagen. Erger dan Ariana Snape en Potter konden ze immers niet zijn.

We zijn met ons team op het Quidditch veld aan het oefenen, als Camthalion Nott op de tribunes plaatsneemt. Nou, dat dacht ik dus even niet. Nott zit in het team van Ravenclaw en is hier dus niet welkom. Bovendien weet hij me toch altijd te irriteren zoals Slytherins dat doen. Soms vergeet ik zelfs dat hij niet eens een Slytherin is. Hij is echter bijdehand en het lijkt alsof niets hem echt kan schelen.
Ik vertel hem dat hij mag vertrekken, maar al snel wordt duidelijk dat hij dat niet van plan is. 'Het spijt me dit te moeten vertellen, maar dit is toch echt niet de plek om even rustig te kunnen zitten,' zeg ik, gebarend naar de spelers op het veld en de joelende en schreeuwende toeschouwers op de tribunes vóór hem. 'Dus,' ga ik verder, terwijl hij nog steeds geen aanstalten maakt om te vertrekken. 'Probeer de bibliotheek maar.' Ik wuif hem weg met mijn handen en loop vervolgens terug om verdere instructies te geven aan het team.
Als ik me weer omdraai, blijkt hij daar nog steeds te zitten. Ik loop naar hem toe en ga naast hem zitten. 'Dan jaag ik je wel weg met mijn eindeloze meidenpraat, hm?' Ik glimlach lieflijk.

Luthien Snape

Luthien was terug van het weekend naar Malfoy manor met haar vader, ze mocht niet aan haar zus vertellen dat ze daar waren geweest en ze betwijfelde of haar zus überhaupt door had gehad dat Luthien en haar vader er twee dagen niet waren geweest, maar wat ze al helemaal niet mocht doen was vertellen waarom ze naar malfoy manor waren geweest en wat daar allemaal was gebeurt. Luthien liep rustig door de slaapzaal heen van de 5e jaars ze had net subtiel haar spullen opgeruimd. Rustig liep ze de trap af naar beneden langs haar mede leerlingen, ze ging op weg naar de grote zaal. Luthien verwachtten niet iemand tegen te komen want niemand leek ooit echt met haar te willen praten en anders waren die mensen ook weer net zo snel weg als ze ook maar iets tegen haar zeiden. Maar het kon Luthien nog vrij weinig schele na alles wat er gebeurt was afgelopen weekend.