Zweinstein Hoge School voor Hekserij en Hokus Pokus

Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus (Engels: Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry) is een Britse toverschool gelegen in Schotland. De exacte locatie kan nooit worden ontdekt, omdat de school wordt verborgen door de krachtigste spreuken.

Uitgeput viel ik neer in het vochtige gras bij the Black Lake. De eerste lesdag zat erop en ik moest een even momentje voor mezelf hebben. De avondzon was in zicht en weerspiegelde zich in het meer. Dit was een van de mooiste plekjes van Hogwarts. Genietend van de laatste zonnestralen deed ik mijn ogen dicht. Wat was het fijn weer terug te zijn op Hogwarts. Ik had mijn vrienden gemist, maar ook de lessen. Thuis heerste er altijd een onaangename gespannen sfeer en met één verkeerd woord, was er direct ruzie. Hier was dat niet. Hier kon ik mezelf zijn en, hoewel ik hem nog wel vaak zou zijn, zou ik me veel minder aan papa ergeren.
Ik opende weer mijn ogen en merkte dat ik honger had. Het avondeten zal wel zo geserveerd worden, dus ik besloot naar the Great Hall te lopen.

Na een lange dag besluit ik nog even naar de leerlingenkamer te gaan en de rest vam me spullen uit te pakken. Het jaar was weer begonnen en ik had er nu al zin in. Al het huiswerk en mijn vrienden. Het zou eem geweldig jaar worden.
Ik pak eem boek uit me tas omte lezen en loop naar de great hall voor het avond eten.
Aangekomen in de great hall kijk ik om me heen maar zie nog geen bekende gezichten dus ik ga aan de tafel van griffoendor zitten en begin met lezen.

Aangekomen op Hogwarts, ga ik regelrecht naar de Great Hall. Ik heb wel honger gekregen van het reizen en in Club Chimaera heb ik alleen naar wat gedronken. Ik loop richting de tafel van Griffyndor en zie Hermelien Griffel zitten. Wij zijn niet echt vrienden. Nog minder dan dat ik dat ben met Ariana. Ik vind dat ze wat losser moet worden, niet zo met haar neus in de boeken moet zitten, weet je wel. Er zijn leukere dingen om te doen, zoals Quidditch. Hoewel ik gehoord heb dat Hermelien daar niet zo goed in is.
Verderop aan de tafel zit Ariana. Ik zucht en ga bij haar zitten. Als Hermelien erbij wilt zitten, dan slaat ze dat boek maar dicht en komt ze erbij zitten. 'Hoi, Ariana. Hoe gaat het?' vraag ik opgewekt. 'Zin in het nieuwe jaar?'

Ik keek op van mijn eten toen Lucy naast mij kwam zitten.
'Hee,' zei ik enthousiast. 'Het gaat wel goed. Ik ben blij dat ik terug ben, moet ik zeggen.'
Verveeld speelde ik met mijn eten.
'Het was niet zo leuk thuis. Papa werd telkens zo ontzettend boos en ik deed niets fout.'
Ik slaakte een zucht. Lucy was niet mijn beste vriendin, maar ik kon wel goed met haar praten.
'Ik hoop dat het wat beter zal gaan dit jaar. Ik wil niet steeds op mijn tenen lopen.'
Ik glimlachte zwakjes naar Lucy en at een boontje. Ik dacht aan mijn huiswerk. Hoe konden die leraren ons nu al opzadelen met verslagen? Haast onmenselijk, was het.

De eerste dag van het schooljaar stond voor de deur. Ik was naar de common room gegaan en had me meteen het beste bed uitgezocht voor iemand me voor was. Het belangrijkste was de spiegel boven mijn nachtkastje.
Donkere ogen staarde me ongeïnteresseerd aan. De hoge kaakbeenderen stonden strak en mijn haar lag er iets wat warrig bij. Noem me ijdel, maar ik vind het van hoogst belang om er goed uit te zien. Als de lessen zouden tegen vallen, als ik mijn concentratie er niet bij kon houden dan zag ik er op zijn minst nog goed uit.
Het was nu mijn laatste jaar hier op school en als klassenoudste van Slytherin en ik had mezelf beloofd dat dit hét jaar zou worden.
Ik trek een laatste keer mijn jasje recht en negeer de vriendelijke blikken net zoals de groeten. De mensen hier konden me maar weinig schelen. Ze waren één voor één oppervlakkig en ik vond er maar niets aan. Misschien dat het ook wel de reden is waarom ik geen vrienden heb. Maar dat is dan ook weer omdat ik mijn tijd liever verdoe aan mezelf en iemand waarvan ik denk dat die persoon genoeg is om het tegendeel te bewijzen dat ze hier niet allemaal dezelfde snobs zijn. Al bleef die persoon tot nu toe ver zoek.
Je kon niet zeggen dat het druk was in de grote zaal en met mijn handen nonchalant in mijn broekzakken gestoken loop ik met een trage pas naar de juiste tafel, waar de hoofdkleur groen was en een vlag met een slang op de versiering van boven de tafel was.

Het schoolhoofd had mij, Magnus Bane, gevraagd om een oogje in het zeil te houden nu het nieuwe schooljaar begonnen was. Dit was niet mijn ding, maar zolang ik ervoor betaald kreeg, vond ik alles best.
Terwijl ik door de grote hal loop, bedenk ik me plotseling dat het toveren wat ik doe heel anders is dan het toveren hier. Hier meesteren ze nog niet de kunst van het gedachtentoveren maar het toveren met de stok.
Ook leuk. Misschien dat ik die kinderen nog wat kan bijbrengen.
Ik knip in mijn vingers - waarbij er blauwe vonken omhoog schieten - en mijn naam (Magnus Bane) verschijnt op de muur van de school.

Zo. En nu maar eens kijken hoeveel deze kinderen weten.

Ik hoorde bekende stemmen vlak bij me en zag dat lucy naast ariana was gaan zitten. Ik stopte me boek weg en ging aan de overkant vam de tafel tegenover hun zitten. 'heey meiden, hoe gaat het? Leuke vakantie gehad?' vraag ik hun. Ik zie de jongen van zwadderich binmen lopen en zie hoe hij gaat zitten. Ik weet dat hij klasseoudste is maar meer ook niet.
Dan richt ik me weer op de meiden en zie dat ariana meer speelt met haar eten dan dat ze eet. 'gaat het wel ariana?' vraag ik dan en neem zelf ooknog iets te eten

Severus Sneep

Severus zat in zijn kantoor een les voor te bereiden. Hij was blij dat de zomervakantie eindelijk tot een einde kwam. Hij was gek geworden van Ariana en haar domme vragen. Als er één ding was waar Severus niet tegen kon was het stomme vragen wel. Rustig ging hij veder met zijn werk. Severus hoopte maar dat hij voorlopig niet opgeroepen zou worden door heer Voldemort, iets waar hij totaal geen zin in had. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen toen hij besefte dat hij weer voor een klas vol mensen zou staan die bijna nog te dom waren om hun eigen veters te strikken. Rustig schreef hij veder in zijn veel te kleine nette handschrift.

'Ik ben gewoon heel blij dat de school weer begonnen is,' glimlachte ik naar Hermione, die bij ons kwam zitten. 'Hoe is jullie vakantie gegaan?'
Ik wilde niet dat mijn klasgenootjes vonden dat ik enkel met mezelf bezig was, want dat was niet de bedoeling. Het was gewoon erg fijn om even wat mensen om me heen te hebben waarbij ik mijn verhaal kon doen. Leven met mijn vader was alles behalve een pretje en dat wisten zij gelukkig ook. Daar hoefden ze enkel één les voor te volgen en ze begrepen waarom ik soms verdrietig of boos was dat precies die man mijn vader was.

Ik knik begrijpend naar Ariana. Ik zie haar maar een beetje spelen met haar eten, maar ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen. Ik ben zo niet goed in geruststellende praatjes. Daarom ben ik voor deze keer ook maar al te blij, als Hermelien bij ons komt zitten en Ariana vraagt of het wel gaat. Ik merk dat Ariana het er niet meer over wil hebben en dat herken ik wel. Ik heb het ook niet graag over mijn problemen. Niet dat ik echt problemen heb...
'Mijn vakantie was geweldig!' lieg ik en tover een brede glimlach op mijn gezicht. 'We zijn een weekje in Schotland geweest.' Dat is wel waar, maar mijn vakantie was niet zo geweldig. Wat wil je ook met drie drukke, kleine broertjes? Maar net zoals Ariana, heb ik er geen zin in om het te inhoudelijk over mezelf te hebben.

Ik loop zweinstein binnen. Na een paar uur in de club had ik het maar voor gezien gehouden. Overal in de hallen zie ik nieuwe leerlingen staan. Zo jong en onschuldig, ze moesten eens weten hoe het hier kan zijn. Zo waren de meiden en ik ook 2 a 3 jaar geleden.. Ik kijk nog eens om me heen. Helaas geen bekende te zien.. Wel staat er groot op de muren Magnus Bane.. Zou dat een nieuwe leraar zijn??? De naam kwam me namelijk wel erg bekend voor. Ik kijk op mijn horloge. Oh het is al weer bijna etenstijd, misschien is iedereen wel in de eetzaal. Snel haast ik me er naar toe. Eenmaal binnen zie ik inderdaad de meiden aan een tafel zitten: Lucy, Ariana en Hermelien. Ik loop naar ze toe. ''Hee meiden! Lang niet gezien!''

ik was nieuw op zweinstein.
nou nieuw kon je het niet noemen, ik was over geplaatst naar deze school, zodat ik mijn diploma kon halen. ik ging aan mijn afdelings tafel zitten.
mevrouw anderling had me ingedeeld bij griffendor en daar was ik wel blij mee.
ik keek rond en ergens voelde ik me toch alleen. ik kende nog niemand.
oke, 1 persoon, aan wie ik gekoppeld was voor de rest van het schooljaar.
Zed heette hij. we hadden meestal de zelfde lessen en blijkbaar was het nieuw voor de schoo, dat ze iedereen aan een andere leerling koppelde.
ik pakte uit mijn tas een klein boekje en begon te schrijven

Ik had geen flauw benul wat er mis was met McGonagall. Als eerst was ze niet mijn afdelingshoofd, her vervolg van dat was dat ze al zeker geen bevelen aan me kon uitdelen over mijn doen en laten.
En zelfs dan. Een nieuwe leerling toe gewezen krijgen? Dat moet haast het meest idiote plan zijn dat ik ooit heb geweten. Ik ga nog niet met een oude leerling om, wat moet ik dan met een griet die even de prinses komt spelen? Er is een ding waar ik wel zeker over was. En dat is dat ik niet voor haar prins ga spelen.
Het waren de kleinste dingen zoals dit dat mijn humeur dat steeds op neutraal stond kon doen omslaan. Ik kan beter een aantal pijltjes aan de muren hangen. Als ze werkelijk rondgeleid moet worden is het voor haar te hopen dat ze slim genoeg is zo de weg te vinden.
Het eten liet ik onaangeraakt voor me liggen. Het benauwd gevoel over dit alles was scherp en als ik magische krachten met mijn handen had zouden er vuurballen door de zaal vliegen. Dus stond ik op, weg van hier.

gelukkig kende ik de weg al redelijk.
had al een rondleiding van anderling gehad.
ik stopte na een tijdje met schrijven en stopte het schriftje terug in mijn tas.
ik stond op en liep naar een groepje meiden die ik wel even snel had gezien in de kamer dat we deelden.
"sorry dat ik stoor, maar zou ik erbij mogen komen zitten? voel me een beetje alleen" bekende ik
normaal vertelde ik niet gauw hoe ik me voelde maar aangezien we in de zelfde afdeling zaten.
ik had wel wat vragen over een paar boeken maar dat kon voor mij wel even wachten

"ik had een leuke vakantie" begin ik vrolijk. "ik was blij om weer even bij mijn ouders te zijn. We hebben wel wat leuke dignen gedaan tussen hun werk door enzo". Ze wilde wel verder vertellen maar iedereen weet al dat ze in de vakantie nog aan het leren was en ze wilde er dit keer niet op aan gesproken worden. ik kijk naar lucy, "en wat vond je van schotland? was het er mooi?"
wanneer Ginny vrolijk binnen stapt begroet ik haar terug. "eey ginny! inderdaad lang niet gezien, hoe was je vakantie?" vraag ik dan ook maar aan haar.
Ik zie de jongen van zwadderich opstaan en de great hall verlaten, zou er iets zijn? of was hij gewoon al klaar met eten? Veel tijd om er over na te denken had ze niet want er kwam een meisje naar ons toe. Ik kijk haar glimlachend aan "Hoi, ik ben hermelien. ik vind het goed als je erbij komt zitten hoor". Dan richt ik me weer op ginny,lucy en ariana. "Hebben jullie het huiswerk al af?" vraag ik terwijl ik denk aan mijn eigen huiswerk dat al af is en in me tas zit, klaar om ingeleverd te worden

"hoi, ik ben Charlotte" zei ik en ging zitten.
ik hoor de vraag en glimlach.
"vroeg me af of 1 van jullie mij daarbij konden helpen, met het nieuwe huiswerk.
het is best een tijdje geleden dat ik deze lesstof heb gehad" bekende ik en nam een slok van mijn thee wat ik voor me had staan.
ik was een beetje achter geraakt met was lessen en ik hoopte dat Zed me kon helpen maar hij was weg en had geen idee waar hij last van had.
ik keek weer naar Hermelien.

Geïrriteerd keek ik naar Zed, een van de lievelingetjes van papa. Hij stond op en zijn verwaande, ijdele blik was zo van mijn gezicht af te lezen. Klootzak. Eerlijk gezegd had ik een hekel aan alle lievelingetjes van mijn vader, omdat hij hen meer apprecieërde dan mij. Vooral in mijn eerste jaren had ik het daar moeilijk mee gehad, maar ik leerde steeds beter om het me niet te interesseren. Ik beet op mijn lip en draaide mijn gezicht van Zed af, die net vrij aantrekkelijk zijn haar goed deed en de zaal verliet.
'Huiswerk?' vroeg ik afwezig. 'Oh, ja, dat. Ja, ik heb het af. Wil je overschrijven?'
Toen pas had ik door dat ik tegen Hermione aan het praten was. Ik gniffelde. Hermione had dat huiswerk natuurlijk allang gedaan en tevens kwam overschrijven niet in haar woordenboek voor. Ik richtte me weer naar mijn eten en luisterde met een half oor mee met het gesprek tussen de andere meiden.

Luthien kwam de grote zaal binnen. Haar maag knorde luid. Ze had erg veel honger en eten was dan ook meer dan welkom. Veder op zag ze haar zus aan de tafel van Griffoendorn zitten, samen met Hermelien, Lucretia en een meisje die ze niet kende. Voorzichtig liep ze naar hun toe. Ze streek een lok zwart haar uit haar gezicht en glimlachte even liefjes naar een knappe jongen waar ze voorbij liep. Jammer genoeg had Luthien geen vriendje, maar ze was dan ook kieskeurig en zou niet zomaar voor de eerste en de beste vallen. "Heey."zei ze tegen de meiden en ze ging bij hun zitten, ze zou het wel merken als ze weg gestuurd werd en begon wat eten op te scheppen. "Papa is weer vre-se-lijk chagerijnig!"zei ze toen tegen Ariana. Ze legde de nadruk op vreselijk omdat het ook gewoon waar was. Het leek wel of zijn vrolijkheid mee gestorven was met de dag dat Lily hem verliet en de dag dat haar moeder stierf. Net alsof een dementor al het geluk uit hem had gezogen.

"heel erg graag" antwoorde ik naar het meisje waarvan ik de naam nog niet kende.
ik pakte wat schriften eruit. het waren een stuk of 5.
of dat was wat ik bij me had.
"iemand nog leuke nieuwtjes te vertellen?" vroeg ik. had even zin in meiden praat.
thuis had ik wel mijn neefjes en nichtjes maar dat was toch anders.
ik at nog wat en keek naar de meiden

'Oh het was prachtig! Al die glooiende heuvels en de natuur en de kastelen,' zeg ik tegen Hermelien. 'Al overtreft helemaal niets ons Hogwarts!' Ik zie Ginny naar ons groepje lopen. 'Ha, zo lang geleden is het nou ook weer niet,' zeg ik lachend.
Vervolgens komen er nog twee andere meisjes aanlopen maar ik ben Ariana geamuseerd aan het aankijken. Ik zag die zogenaamd geïrriteerde blik naar Zed, klassenoudste van Slytherin, wel.
Ik wilde eigenlijk ook klassenoudste worden dit jaar. Tenminste, dat was mijn droom toen ik een vierdejaars was. Maar die droom heb ik niet meer. Ik ben toch niet geschikt daarvoor. Ik ben veel te chaotisch, roekeloos en gewoon niet geschikt als aanspreekpersoon. Ik zucht en leun met mijn hoofd in mijn handen op de tafel. Als ik nou eens wist wat ik wél wil bereiken in mijn leven...

Ik besloot even me te richten op mijn halfzusje en keek haar aan.
'Je hebt gelijk. Het lijkt alsof hij dit schooljaar nog erger is dan de voorgaande. Is het een jubileumjaar of zo? Zeventien jaar zonder Lily?"
Ik rolde met mijn ogen.
'Dan moet ik maar op mijn tellen passen dit schooljaar. Papa kennende gaat hij me elke dag strafwerk geven als hij de kans had.'
Het was alsof Luthien toch meer gewaardeerd werd door papa. Zij hoefde tenminste niet altijd na te blijven en zelfs als ze dat wel moest, was papa toleranter bij haar dan bij mij, maar nog steeds gedroeg hij zich hatelijk tegenover haar. Luthien en ik waren goede vrienden en halfzusjes. We konden altijd met elkaar de problemen van onze vader bespreken en dat was erg fijn. Zo was ik toch nooit de enige met die vervelende problemen. Papa kon lief zijn, dat wel. Als ik in noodgevaar verkeerde, zou hij me zonder twijfel proberen te redden. Dat dan wel weer, maar als Lutien en ik bij vrienden van ons waren, was hij gemeen en gaf hij ons vaak straf, ook al deden we niets. Dit waren we wel gewend gelukkig, dus we probeerden zo weinig mogelijk verkeerd te doen als papa er was. Zo creëerden we helaas wel een angstige relatie met onze vader. Vooral voor Lutien, die heel erg aan onze familie gehecht was, vond ik dat zielig. Ik moest me opstellen als een ouder iemand en probeerde haar te steunen waar ik kon, maar dat lukte niet altijd.

"Nou...nu je het zegt dat is wel zo'n een 15 a 16 jaar geleden geloof ik..Ik weet het niet precies eerlijk gezegd alleen gezien ik 15 ben en jij 17 moet het inderdaad wel zo goed als een jubileum zijn."Zei ze toen met een droge grijns. De situatie was totaal niet grappig maar voor Luthien was het wel een manier om met alles om te gaan, gewoon een beetje droog doen. "En het is bíjna 10 jaar geleden dat mijn moeder stierf.."zuchtte ze toen. Ze miste haar moeder nog elke dag en was dolblij dat haar vader geen andere vrouw had. Luthien zou het vreselijk moeilijk vinden om haar vader met een andere vrouw dan haar moeder te zien. Ze vroeg zich af hoe Ariana dat had gevonden toen Luthien haar moeder met hun vader trouwde en Luthien geboren werd. Ergens kon Luthien zich goed voorstellen dat ze dat nooit makkelijk had gevonden. "Je zou bijna denken dat hij je straf werk geeft uit liefde. Omdat dat de enige manier zowat is dat je langer dan zijn les in één ruimte met hem bent."Zei ze plagend. Luthien geloofde graag altijd in het goede van haar vader, soms was ze een beetje te goed gelovig. "Papa is waardeloos in emotie tonen maar ik weet zeker dat hij je nooit zou willen missen, en ik sowieso ook niet."glimlachte ze toen. Luthien kon er niets aan doen, maar soms zag ze Ariana een beetje als een moeder figuur. Ze keek even naar Hermelien, Lucretia en het onbekende meisje. "Denk je dat papa aardiger was geweest als we in Zwadderich hadden gezeten?"vroeg ze haar zus toen ernstig.

ik hoorde wat de meisjes zeiden en even dacht ik aan mijn moeder die ik nooit gekend had.
was geadopteerd en jaren later ontdekte ik de waarheid over mijn bestaan en mijn echte familie.
"je moeder verliezen is geen pretje nee, kan er over mee praten. misschien laat hij jullie zien dat hij toch om jullie geeft door jullie straf te geven, anders weet ik het ook niet. ken jullie vader natuurlijk niet echt. ik denk dat misschien jullie op jullie moeder lijken en dat hem gewoon pijn doet en hij geen raad weet met zijn gevoelens voor jullie.
maar diep van binnen houd hij vast van jullie ongeacht waar jullie zitten qua afdeling" zei ik
probeerde te helpen. ik kende hun vader inderdaad niet maar misschien wist hij niet hoe hij dingen moest zeggen of uitleggen tegen zijn dochters

'Ja, ik denk het wel. Het zou niet kunnen dat andere Slytherins doorhebben dat Snape zijn eigen dochters niet eens voortrekt. Dat zou niet goed zijn voor zijn reputatie, denk ik.'
Soms had ik wel eens gehoopt dat ik in Slytherin zou komen, maar dat was totaal niet mijn karakter en dat zou ook nooit gebeuren. Zelfs als ik een bitch zou zijn tegen iedereen die ik tegenkwam, was mijn karakter diep van binnen het er niet mee eens en de Sorting Hat zou dat weten.
'Zou kunnen,' zei ik tegen Charlotte. 'Ik heb inderdaad ook wel meer weg van mijn moeder dan van mijn vader en eerlijk gezegd ben ik daar best blij mee.'
Ik grijnsde een beetje.
'Zeg, ik ga naar boven,' zei ik. 'Het is al na zevenen en als papa me dan betrapt buiten mijn common room, moet ik gelijk de rest van de week nablijven.'
Misschien gaf hij ook wel straf omdat hij om ons gaf. Hij vond het leuk om te straffen, dat zonder meer, maar sommige regels waren volgens mij puur opgesteld om ons te beschermen. Ik moest het maar accepteren, want er zat niets anders op. Gelukkig vonden de andere leraren mij wel aardig en ze lieten dan ook merken dat ze best met Luthien en mij te doen hadden. Lief, maar ook irritant. Ik wilde niet anders worden behandeld omdat ik toevallig een vervelende jeugd meegemaakt had.