[PERSOONLIJK VERHAAL] Always Drama

Toen Izzy en haar broer Alec - het was overduidelijk dat die twee wel genen deelden met elkaar - terugkwamen met een bloedende jongen, schoot ik overeind. Samen legden ze de jongen neer op het bed naast mij. Hij kreunde toen Alec zijn handen op zijn wond duwde, en bloed droop langs het bed omlaag. Izzy rende de deur terug uit terwijl Alec zoveel mogelijk druk gaf op de wond om het bloeden te stelpen, maar het leek alleen maar erger te worden. Alec had het ook al door, en begon de jongen te ondervragen. Wat was er gebeurd? Wie had hem aangevallen?
Met een schok realiseerde ik dat alles wat Will had verteld over hun werk, levensgevaarlijk was. Mijn hart kneep zich samen, en later begreep ik pas dat ik bezorgd was om hem. Bang dat hij gewond zou raken.
Niet veel later kwam Isabelle terug met een oudere man van middelbare leeftijd. Isabelle nam met haar handen de plaats van die van Alec in en Alec schreed meteen de zaal uit.
Ik stond wankelend op uit het bed maar zodra ik stevig op mijn benen stond en zeker wist dat ik niet terug zou vallen, liep ik naar het bed toe.
De man gaf Isabelle allerlei instructies, maar telkens zodra ze haar handen van de wond afhield ging het nog harder stromen. Er lag al een grote plas bloed onder het bed, en het gezicht van de jongen was bleek, maar het was geen onnatuurlijke kleur, niet de soort bleekheid bij veel bloedverlies. Isabelle keek opzij.
"Laat mij maar." Ik gebaarde naar haar handen. "Dan kun jij die spullen gaan halen."
Ze knikte na een paar seconden en deed een stap naar achteren. Meteen stapte ik naar voren en verving haar handen de seconde dat ze de huid van de jongen verlieten. Mijn voeten stonden in iets nats, en ik keek naar beneden. Mijn blote voeten hadden spetters vol bloed over zich, en ik moest mijn best doen om te slikken en weg te kijken.
De man had zich ondertussen van mij afgedraaid en was bezig met iets te vijzelen. Ik keek nog eens naar het gezicht van de jongen. Hij was prachtig, bleek, blond haar, heldere ogen en een zelf ingenomen grijns lag lichtjes om zijn lippen. Of misschien verbeeldde ik het me maar. Zijn oogleden begonnen te zakken.
"Ehm, meneer?"
De man draaide zich om en keek naar de jongen. Hij voelde aan zijn voorhoofd en keek ongerust naar de deur. Precies op dat moment knalde de deur open en jogde Izzy met enorm veel spullen in haar handen terug de kamer in. Sommigen waren bekend, zoals verbanden, en een aantal kruiden, maar er waren ook vreemde voorwerpen bij die nauwelijks te beschrijven waren. De man pakte meteen een mes van ongeveer 30 centimeter. Izzy slaakte een kreet.
"Maar Hodge! Dat is ijzer!"
"Dat weet ik Isabelle. Hij heeft al te veel bloed verloren." De man gebaarde mij mijn handen weg te halen en een het bloed kletterde rond mijn voeten op de grond. Razendsnel drukte de man het blad tegen de wond aan, en de jongen begon te kronkelen en te schreeuwen van de pijn. Isabelle greep zijn benen en keek met tranen in haar ogen Hodge woedend aan. Mijn handen hielden het hoofd van de jongen vast. Het kletteren van het bloed leek steeds minder te worden en stopte uiteindelijk helemaal.
"IJzer brand de fae," zei Hodge, toen hij mijn verwonderde blik op de dichtschroeiende wond zag. Het bloeden was gestopt en hij haalde het mes van de wond af. Izzy keek hem woedend aan en tegelijkertijd lieten we de jongen los. Hij was gestopt met worstelen en leek zijn bewustzijn te verliezen. Met haar hand, streek Izzy plukken haar uit zijn gezicht. Ik voelde een hand op mijn schouder. Hodge stond naast me en keek me met vriendelijke ogen aan.
"Dat heb je goed gedaan..."
Voor de zoveelste keer werd de deur opengegooid en de gezichten van Alec, James en een onbekend meisje kwamen tevoorschijn, met als laatste, Will. En hun gezichten waren duidelijk niet opgelucht.

Tell me you love me just one time.
Just give me one night,
I'll be the secret on your lips.
Let me be that one kiss.
If you fall,
fall into my arms.
Come and fall,
break down your walls.
And

Tell me you love me one time.
I can see the truth in your eyes.
Say you will
forget tomorrow and be with me tonight.
Just tell me you love me one time,
and this isn't goodbye.

Vanaf kinds af aan neem ik mezelf alle fouten in mijn omgeving kwalijk. Die van mezelf en die van anderen. Ik vermijd fouten zoveel mogelijk, om mezelf te besparen.
De nachten waar ik wakker heb gelegen omdat ik voor mezelf na aan het gaan ben wat ik beter had kunnen doen wil ik niet eens tellen. Het zijn er teveel.
Die karaktertrek heeft ervoor gezorgd dat ik altijd nadenk. Maakt niet uit om wat voor situatie het gaat, ik ben altijd degene die mijn verstand gebruikt.
Dat is mijn kracht en dat is mijn zwakte.
Soms zou ik willen dat ik meer zoals Jace was. Impulsief. Roekeloos. Niet nadenkend over de toekomst en het niet erg vinden. Pluk de dag.
Of misschien zoals Izzy. Neem je kansen, doe wat je gelukkig maakt. Als het fout uitpakt, balen. Probeer het nog een keer. Geef niet op.
Maar ik ben Alec.
Ik ben niet Jace en ik ben niet Isabelle. Ik ben Alexander Gideon Lightwood en ik vermijd.
Althans, dat deed ik. Dat heb ik altijd gedaan.
Vandaag niet.

I know I can't ask you to stay.
But I've stayed awake.
Now my eyes are open I won't miss a thing;
here is my heart and I hope that's okay.

De deur is nog zoals hij altijd is geweest. Verraad niks over de persoon die erachter woont, wat er zich daarachter heeft afgespeeld.
"Ik kan dit niet, Magnus."
"Praat geen onzin, Alexander."
"Ik meen het. Het zijn teveel leugens en ik weet dat het mijn schuld is. Ik kan dit niet. Niet meer."
"Alexander, hou op."
Ik ril.
Zou hij thuis zijn? Misschien is hij vertrokken. Magnus heeft geen redenen om hier te blijven. Voor hetzelfde geld is hij vertrokken naar Australië.
Hij huilt. Tranen die zijn eyeliner verpesten, maar voor deze ene keer maakt het hem niet uit.
Ik huil ook. Zijn huid brandt tegen de mijne en ik ben bang om los te laten.
"Het spijt me, Magnus. Je verdient iemand beter."
"Ik wil alleen maar jou."
Een gebroken glimlach van mijn kant. "Ik zou niemand liever willen dan jou, Magnus Bane, ik hoop dat je me vergeeft."
Ik klop aan.
Als hij thuis is dan heeft hij waarschijnlijk allang door dat er iemand is. Zou hij weten dat ik het ben? Zou hij open doen als hij weet dat ik het ben?
De deur klikt van het slot.
Als ik wil vertrekken, dan is het nu of nooit. Nu kan ik mijn verstand nog gebruiken en mezelf de pijn van deze avond besparen.
Ik blijf staan.
"Alexander."
Ik hoor zijn stem voordat ik hem zie, want hij doet de deur niet open. Meteen word ik overmant door emoties. Herinneringen. Verlangens.
"Magnus." fluister ik, en val dan stil. Wat is er nog te zeggen? Een heleboel en tegelijkertijd helemaal niets. De woorden die ik zou willen uitspreken komen niet.
Hij opent de deur.
Geen weg meer terug.
Magnus Bane zegt niks. Kijkt alleen maar op me neer.
"Magnus Bane." zeg ik, met een wanhopige poging om mijn stem boven een fluister uit te krijgen. Een poging die mislukt. "Ik ben Alexander Lightwood, shadowhunter, en ik heb je hulp nodig om een probleem op te lossen."
Hij leunt tegen het frame van de deur en er is niks te zien op zijn gezicht. Met een kort, doch terughoudend knikje geeft hij aan dat ik verder moet gaan.
"Ik heb het hart gebroken van de man van wie ik meer zal houden dan ik ooit van mezelf zou kunnen houden. Op dat moment leek dat het meest logische ooit, maar ik heb een fout gemaakt. Ik weet niet hoe ik het op kan lossen. Of ik het überhaupt op kan lossen. Jij bent de enige die me daarbij zou kunnen helpen."

You are the one.
So If you fall,
fall into my arms.
Come and fall,
break down your walls,
and

Tell me you love me one time.
I can see the truth in your eyes.
Say you will,
forget tomorrow and be with me tonight.
Just tell me you love me one time.

Just tell me you love me one time.