[PERSOONLIJK VERHAAL] Always Drama

[PERSOONLIJK ROLLENSPEL]

Ik hang nog half over Izzy heen als ik een bonk achter me hoor, loom draai ik me hoofd om en zie het rood harige meisje op de grind liggen "Ik had haar moeten helpen." mompel ik beschuldigend tegen Izzy. Ik laat haar los en strompel nssr het meisje toe en laat me naast haar neer ploffen "Iz dit is niet goed hoor..." Ik kijk naar haar om, zou Alec ook thuis zijn? Hij zou weten wat hij moet doen "ALEEEEEEC." schreeuw ik hard waardoor mijn hoofd begint te bonken, ik kijk terug naar het meisje maar ze beweegt niet. Ik leg mijn vinger tegen de bovenkant van haar hand voor haar hartslag maar ik voel niks en raak in paniek "Izzy ze heeft geen hartslag meer." ik kijk haar met grote ogen aan en begin sneller in en uit te ademen, wat is er met haar gebeurt. Ik bekijk haar goed en probeer me te focussen, bij haar been ligt een plas met rood bruine vloeistof. "Ze heeft hulp nodig, NU." ik roep nog een keer voor Alec en loop wankel naar de keuken om iets te halen, een natte doek ofzo, en misschien nog wat te drinken.

Het kost me misschien dertig seconden om me te realiseren dat Jace dronken is als hij begint te gillen. Normaal gesproken is hij niet zo stom, namelijk. Maar, toegegeven, hij klinkt oprecht in paniek en dus ga ik met frisse tegenzin toch maar even kijken. Betekend wel dat ik mijn bed uit moet.
Gewikkeld in mijn deken - te lui om me aan te kleden maar te bescheiden om in alleen mijn boxer naar beneden te komen - loop ik door de gangen van het instituut.
Ik zit zo ongeveer tegen het plafond als Jace ineens uit de keuken komt lopen, met een theedoek en een fles wijn.
"Jezus, Jace! Wat loop je nou te roepen?" Ik kijk hem met half dichtgeknepen ogen aan. "En volgens mij is die wijn een slecht idee."
"Alec!" roept hij, veel te hard voor het feit dat ik vlak voor hem sta. "Je moet... je moet naar de foyer komen. Er is een meisje dood."
"Een meisje dood." herhaal ik langzaam. "Je hebt écht te veel op."
"Nee, nee, ik meen het!" Hij gooit de theedoek over zijn schouder en grijpt mijn hand, om me half struikelend naar de foyer te trekken. "Kijk!" roept hij, en wijst naast een roodharig meisje dat op de grond ligt. Izzy zit in enige paniek naast haar. "Ik voelde haar hand en er was geen hartslag."
Er gaan duizend dingen om in mijn hoofd. Ze ademt nog, zij het oppervlakkig. Maar ze is dus niet dood. "Je moet haar pols ook voelen, idioot." Ik laat me naast haar op de grond vallen en doe precies dat. Er is een hartslag en de mijne kalmeert een beetje. "Izzy, wat is er gebeurd?"
"Hete thee." mompelt ze. "En daarna haar jurk aan haar verbrande huid en jezus Alec, komt het weer goed?"
Ik kijk haar aan. Haar bruine ogen zijn flets in het gedimde licht en ik leun naar voren om haar een kus op haar wang te geven. "Ga maar naar de ziekenhuisvleugel en maak een bed voor haar klaar. Kijk of je iets kan vinden in de voorraadkast van Hodge, voor pijnbestrijding. Ze is alleen maar buitenbewustzijn, mogelijk in shock. We gaan goed voor haar zorgen, maar je moet rustig blijven."
Ze knikt en haalt een keer diep adem. "Oké," zegt ze. "Oké. Ga ik doen."
"Goed zo," ik geef haar een bemoedigende glimlach en kijk naar Jace, die een nu halflege fles wijn aan zijn lippen zet. "En jij moet die fles wegzetten, voordat ik je wat doe."
Jace grijnst naar me. "Maar drinken is zo gezellig."
"Ja, maar je wordt er ook nog minder aantrekkelijk van." merk ik droogjes op, één wenkbrauw opgetrokken. "Zolang je maar niet in de wegloopt of weer gaat gillen."

Met een diepe zucht stap ik de trap van het Instituut op. Het begon flink te waaien en ik sloot mijn mantel ietwat strakker aan om mijn nek. Het was een oude mantel, gekregen van Regnor Fell, in de tijd dat ik alleen maar hemden droeg. In de winter vond hij het zielig om me zo naar huis te laten gaan. Maar genoeg over de mantel.
Ik was hier met een taak.
Ik stop mijn handen in de zakken van mijn mantel, klop aan op de grote, massieve deur en wacht. Een tijdje gebeurt er niets, dan gaat de deur open en kijk ik recht in het gezicht van Izzy.
"Magnus?" vraagt ze met gekleurde wangen. Ik vraag me af waardoor ze zo overdonderd is.
"Gaat het wel?" vraag ik voorzichtig, te bang om deze schaduwjager van streek te maken. Volgens mij was mijn frustratie in mijn stem te horen, want ze rolde met haar ogen.
"Doe nou niet alsof je om me geeft, Magnus, het liefste zet je hier nooit een stap binnen. En nee, het gaat niet. Jace is weer roekeloos aan het doen en nu zijn we bezig met..."
"Erg interessant," onderbrak ik haar, en ik stapte langs haar af het instituut in. Isabelle slaakte een zucht en vroeg wat ik van haar moest. "Niet van jou," legde ik uit. "Van de runen op de poort in Hodge's kantoor. Is hij hier?"
"De poort? Ja."
"Hodge," verbeterde ik haar, nu iets met minder zelfbeheersing.
"Nee, hij is weg. Maar je weet de weg."
Zonder verder nog iets te zeggen, liep ik door naar de gang van het instituut. De schilderijen aan de muren leken me te bekijken, me te willen toefluisteren dat ik als Warlock niet welkom was. Ironisch, ik was meer welkom dan hen. Onderweg liep ik langs de foyer. Ik wierp een snelle blik en bleef toen abrupt staan.
"Alec?" bracht ik zachtjes uit. Hij zag er ongelooflijk en woest aantrekkelijk uit in zijn om zich heen gewikkelde dekbed en warrig haar. Alec draaide zich om, zijn blauwe ogen ontmoeten de mijne. Ik kijk langs Alec af, zie een verwarde en giechelende Jace en een bewusteloos, roodharig meisje. "Godallemachtig jullie hebben het druk zie ik."
Alec stond me met openmond toe te gapen. Hij wist natuurlijk niet dat ik hier een afspraak had en ook niet hoe hij zich moest gedragen in zijn vermakelijke kloffie. Snel fatsoeneerde hij zijn haar. "Magnus, wat..."
"Ik ben hier op verzoek van de kloof. Ik moet iets doen met de poort maar maak je geen zorgen. Ik ben in het kantoor van Hodge als je me straks nog op wilt zoeken."
Met die woorden liep ik verder, negerend dat mijn hart voor heel even was gestopt met kloppen.

Wat moet hij nou hier? Hij had geen slechter moment kunnen kiezen. Echt, gewoon niet. Ik had nog liever gehad dat hij langs was gekomen terwijl ik met Jace stond te sparren en onder het zweet zat. Maar nu...
Er is geen tijd om er teveel over na te denken. Ik focus me op het gewonde meisje onder mijn handen, negeer Magnus, negeer Jace. Ik moet dit regelen, want niemand anders doet het.

Na de commotie van gisteravond is het eindelijk weer rustig in het instituut. Ik was het grootste deel van de dag weg na een melding van vampiers, die uiteindelijk niks bleek te zijn, maar het is fijn om weer even rust te hebben. Alec heeft mij gevraagd wacht te houden bij het meisje in de ziekenhuisvleugel, zodat hij zich kon ontfermen over Jace en zijn kater.
Met alle liefde. Hier komt tenminste nooit iemand. Ik zit met een boek in kleermakerszit op het bed naast dat van het meisje, dat nog steeds bewusteloos is. Volgens Alec kan dat niet lang meer duren. En ja hoor - net als ik mijn pagina omsla, begint het meisje te woelen.
"Ho daar," zeg ik zachtjes en ik spring soepel van het bed. "Dat lijkt me een slecht plan, je doet jezelf nog pijn." Heel voorzichtig leg ik een hand tegen haar schouder en probeer haar te kalmeren. Maar zodra mijn hand haar lichaam raakt, schieten haar ogen open. Groene irissen en wijde pupillen kijken me verschrikt aan en haar ademhaling versnelt. "Waar ben ik?!" vraagt ze schor.
"Ssh, rustig maar. Je hebt een klein ongelukje gehad toen je uit was met Jace en Izzy. Je bent bij hun thuis, en we hebben je verzorgd. Je bent in goede handen." Ik geef haar een klein, kalmerend glimlachje. "Ik ben Will."

In Hodge's kantoor aangekomen (de volgende dag want er was iets dringends tussen gekomen: Hoofdzitter Miauw had vazen omgestoten op mijn mooie vloerkleed), keek ik om me heen om de ruimte in me op te nemen. De runen op de gepolijsten balken begonnen te verslijten en de boeken in de ruime kast begonnen al tekenen van ouderdom bloot te geven.
De poort stond in het midden van de kamer, onder de grote trap die naar de hal van het instituut leidde. Met één beweging van mijn vingers schoot het portaal open. Het blauwachtige plasma sijpelde langs de randen naar beneden. Langzaam liep ik er naartoe, de inhoud bestuderend. Toen mijn hand door het plasma verdween, voelde ik iets kouds. Zo ijzig koud, dat het mijn vermoeden bevestigde.
Er stond iets groots aan te komen. Nieuwe krachten die zich in het dimensionale gebeuren bevonden. Het witte boek had gelijk. Wanneer er een poort al jarenlang bestond zonder weinig gebruik, werd het zwakker. Ik moest dit zo snel mogelijk zien op te lossen. Maar daarvoor had ik meer onderzoek nodig.
Dus sloot ik toen maar de poort en verzegelde het met een spreuk. De spreuk werd verbonden aan een item in het kantoor om het werkend te houden.
Nu maar hopen dat die domme Herondale het niet zou verprutsen met zijn nieuwsgierigheid. Onbewust dwaalden mijn gedachten af naar Alexander, die zo verwilderd eruit had gezien en zo geschrokken. Ik moest dit niet alleen voor mezelf doen en voor de Kloof, maar ook voor hem. Hem mocht niets overkomen.
Plotseling ging de deur open en kwam Hodge het kantoor ingelopen. "Bane?" vroeg hij verbaasd.
"We hadden een afspraak," zei ik, wenkbrauw ophalend. "Was je dat vergeten?"
Hodge gezicht verstrakte en werd rood. "Natuurlijk, vergeef mijn afwezigheid. Is alles gelukt?"
"Nog niet," antwoordde ik. Ik wilde niet al te veel bloot geven. Mijn intuïtie zei mij om deze man niet honderd procent te vertrouwen, waarom wist ik nog niet. Maar mijn gevoel was bijna altijd juist.
"Verder nog iets nodig, Bane?" Ik merkte aan Hodge dat hij zelfverzekerd over wilde komen.
"Eigenlijk," reageerde ik, een beetje ondeugend grijnzend, "zou een kamer in het instituut voorlopig erg aangenaam zijn. Vooral omdat ik veel te werk moet gaan met de poort." Mijn vinger wees naar de zegel op het portaal.
Hodge leek versteld en opende zijn mond om iets te zeggen, maar sloot hem toen maar weer. Hij draaide zich om, gebaarde naar de deur en knikte. "Natuurlijk, ik zal de schaduwjagers inlichten van je verblijf. Doe je ding."
Toen ik langs hem afstapte, terug de hal in, wist ik dat Hodge het helemaal niet fijn vond dat ik hier was. Waarom? Mijn gevoel wist wel waarom, maar wilde het niet met me delen.

William Herondale schreef:

Na de commotie van gisteravond is het eindelijk weer rustig in het instituut. Ik was het grootste deel van de dag weg na een melding van vampiers, die uiteindelijk niks bleek te zijn, maar het is fijn om weer even rust te hebben. Alec heeft mij gevraagd wacht te houden bij het meisje in de ziekenhuisvleugel, zodat hij zich kon ontfermen over Jace en zijn kater.
Met alle liefde. Hier komt tenminste nooit iemand. Ik zit met een boek in kleermakerszit op het bed naast dat van het meisje, dat nog steeds bewusteloos is. Volgens Alec kan dat niet lang meer duren. En ja hoor - net als ik mijn pagina omsla, begint het meisje te woelen.
"Ho daar," zeg ik zachtjes en ik spring soepel van het bed. "Dat lijkt me een slecht plan, je doet jezelf nog pijn." Heel voorzichtig leg ik een hand tegen haar schouder en probeer haar te kalmeren. Maar zodra mijn hand haar lichaam raakt, schieten haar ogen open. Groene irissen en wijde pupillen kijken me verschrikt aan en haar ademhaling versnelt. "Waar ben ik?!" vraagt ze schor.
"Ssh, rustig maar. Je hebt een klein ongelukje gehad toen je uit was met Jace en Izzy. Je bent bij hun thuis, en we hebben je verzorgd. Je bent in goede handen." Ik geef haar een klein, kalmerend glimlachje. "Ik ben Will."

Ik schrok wakker, compleet gedesoriënteerd. Ik was in een zeer steriele ruimte met meerdere opgemaakte bedden. De hand die op mijn schouder lag was van een prachtige jongen, donker haar met ijsblauwe ogen. Net als de dronken jongen die Jace genoemd werd, had hij een uitstraling waar je maar moeilijk van weg kon kijken.
"W... waar ben ik?" Vroeg ik.
Van wat hij daarna verteld kan ik me maar flarden herinneren. Ik had samen met het gevaarlijk aanziende meisje Izzy Jace meegesleept naar een kathedraal. Verder was het vaag.
"Ik ben Will." Zijn begeleidende glimlach is oogverblindend.
"Mijn naam is America."
Zijn glimlach wordt breder en hij geeft een kneepje in mijn schouder. Dit keer houdt hij me ni tegen als ik probeer overeind te zitten.
"Hoe lang ben ik bewusteloos geweest?"
Hij haalt zijn schouders op. "Bijna een dag. Het was lastig dat we je niet konden helen met een iratze."
Mijn blanco gezicht doet hem realiseren dat ik geenidee heb wat hij bedoelt.
"Een iratze is een van de runes die wij shadowhunters gebruiken. Ik hoorde van Izzy dat ze je daarover al had verteld. Een iratze," hij beklemtoonde het vreemde woord extra, "is een runr die bijna alle wonden kan genezen, behalve als er gif in je bloedbaan is gekomen." Met een vinger trkent hijeen patroon op mijn arm. Ik ril van de warmte die hij achterlaat op mijn huid, en hij trekt zijn hsnd terug. "Op gewone mensen kunnen Hemelse runen niet worden aangebracht. Dat loopt altijd verschrikkelijk af."
Terwijl hij praat, kan ik niet anders dan hem vergelijken met Jace. Will leek me veel meer een gentleman, maar Jace was meer een levensgenieter. Jace was wild en vrij, terwijl Will georganiseerd en verantwoordelijk was. Ik kende Jace ook alleen maar dronken, maar men zei vaak dat je dan echt die persoon leerde kennen. Maar ik kon om de een of andere reden niet geloven dat Jace een comazuiper was.
Op dit moment voelde ik me veilig, in het bed in het vreemde gebouw, met de kalmerende aanwezigheid van Will

America Singer schreef:

Ik schrok wakker, compleet gedesoriënteerd. Ik was in een zeer steriele ruimte met meerdere opgemaakte bedden. De hand die op mijn schouder lag was van een prachtige jongen, donker haar met ijsblauwe ogen. Net als de dronken jongen die Jace genoemd werd, had hij een uitstraling waar je maar moeilijk van weg kon kijken.
"W... waar ben ik?" Vroeg ik.
Van wat hij daarna verteld kan ik me maar flarden herinneren. Ik had samen met het gevaarlijk aanziende meisje Izzy Jace meegesleept naar een kathedraal. Verder was het vaag.
"Ik ben Will." Zijn begeleidende glimlach is oogverblindend.
"Mijn naam is America."
Zijn glimlach wordt breder en hij geeft een kneepje in mijn schouder. Dit keer houdt hij me ni tegen als ik probeer overeind te zitten.
"Hoe lang ben ik bewusteloos geweest?"
Hij haalt zijn schouders op. "Bijna een dag. Het was lastig dat we je niet konden helen met een iratze."
Mijn blanco gezicht doet hem realiseren dat ik geenidee heb wat hij bedoelt.
"Een iratze is een van de runes die wij shadowhunters gebruiken. Ik hoorde van Izzy dat ze je daarover al had verteld. Een iratze," hij beklemtoonde het vreemde woord extra, "is een runr die bijna alle wonden kan genezen, behalve als er gif in je bloedbaan is gekomen." Met een vinger trkent hijeen patroon op mijn arm. Ik ril van de warmte die hij achterlaat op mijn huid, en hij trekt zijn hsnd terug. "Op gewone mensen kunnen Hemelse runen niet worden aangebracht. Dat loopt altijd verschrikkelijk af."
Terwijl hij praat, kan ik niet anders dan hem vergelijken met Jace. Will leek me veel meer een gentleman, maar Jace was meer een levensgenieter. Jace was wild en vrij, terwijl Will georganiseerd en verantwoordelijk was. Ik kende Jace ook alleen maar dronken, maar men zei vaak dat je dan echt die persoon leerde kennen. Maar ik kon om de een of andere reden niet geloven dat Jace een comazuiper was.
Op dit moment voelde ik me veilig, in het bed in het vreemde gebouw, met de kalmerende aanwezigheid van Will.

Uiteindelijk komt het moment toch: de verbanden die om America's wonden zijn gewikkeld, moeten worden vervangen. Tegen de tijd dat ik het me realiseer, zijn we een halfuurtje aan het praten. Vooral over mijn leven, over het hare wil ze weinig kwijt. Misschien is het niet zo interessant, als ze een Mundane is. Misschien heeft ze diepe geheimen, is ze een massamoordenaar die het voorzien heeft op de president. Ze vertelt het niet en ik vraag er niet naar.
"Hé, dingetje." zeg ik na een korte stilte. "Je, eh, verbanden. Die moeten verschoond worden. Wil je dat ik Izzy haal om het te doen, of vind je het oké als ik het doe?" Awkward. Ik ontwijk haar blik en wrijf over de achterkant van mijn nek. Haar bovenbeen én haar middel. Dat betekend dat ze halfnaakt op het bed zal liggen met mijn handen op haar huid, en hoewel ik mezelf prima kan beheersen (beter dan de andere Herondale hier op het instituut, tenminste), kan ik me voorstellen dat America zelf liever heeft dat een meisje het doet. Een deel van me hoopt op dat antwoord. Een ander deel van me hoopt dat ze het gewoon toe laat.

Will is bij America in de ziekenzaal, Izzy is weet ik het wat aan het doen met haar haren en Jace slaapt zijn roes uit. Dat heeft hij voor de afgelopen twaalf uur gedaan, dus hij zal wel ieder moment de bibliotheek binnen kunnen stormen, roepend dat hij een kater heeft en op jacht wil. Oftewel, ik geniet van de rust zolang ik dat kan.
Of nou ja, rust... Mijn hoofd draait overuren. Wat moet Magnus op het Instituut? Hij is hier al maanden niet geweest - en de engel zij dank voor het. Ik hoef hem niet te zien, het doet teveel pijn. Onze "pauze" duurt nu bijna vier maanden en in die tijd heb ik hem amper gesproken en nog minder gezien. We hadden allebei andere dingen aan ons hoofd. We hadden allebei geheime opdrachten die we niet met de ander konden delen. Van de sterke relatie waar we een aantal jaar mee begonnen was op een gegeven moment nog maar weinig over.
Dus hadden we samen een pauze ingelast. Om dingen op een rijtje te zetten. Ik mis hem met heel mijn hart, maar weet ook wel dat het beter is zo. Izzy heeft me al honderd keer gezegd dat ik mezelf bij elkaar moet rapen. "Een pauze bestaat niet in een relatie, Alec. Jullie zijn uit elkaar, alleen nog niet officieel. Je kan er maanden om huilen, maar misschien is dit wel het beste."
Dat had geresulteerd in een huilbui (ja, echt) van mijn kant om haar schouder omdat ik Magnus écht niet kwijt wilde, maar vreesde dat het wel zo was. We hebben zulke verschillende levens en op dit moment lopen ze niet samen.
Er valt een druppel op de pagina van mijn boek en ik realiseer me dat ik alweer aan het huilen was. Ik heb wat af gehuild de laatste weken en blijkbaar is het nog niet klaar. Zou er een rune zijn om emoties tijdelijk uit te zetten? Ik kan het allemaal niet aan.
"Mauw," klinkt het zachtjes. Een seconde later wordt er agressief aan de deur gekrabd. Church? "Mauw!!" klaagt het beest harder.
"Ja, ja." mompel ik zachtjes, terwijl ik opsta en naar de deur loop. Als ik hem open, staat de grijze kat inderdaad bij mijn voeten. Met een brief bij zijn poten. Het zegel vertelt me genoeg; hij komt van mijn moeder, en gaat over mijn grote geheim.

Ik knipper loom met mijn ogen, mijn hoofd voelt alsof hij elk moment kan ontploffen. Kreunend sta ik op en stommel richting de deur. Ik moet een glas water en iets tegen de hoofdpijn. De weg naar keuken duurt lang, waarschijnlijk vooral omdat ik om de minuut moet stopen en moet wachten tot ik weer scherp kan zien. Ik sla een glas water achterover en zoek naar een aspirine, waar zijn die krengen toch. Zuchtend verlaat ik de keuken, ik ga mezelf maar weer eens nuttig maken. Op weg naar de wapenkamer kom ik langs de bibliotheek, de deur staat open en ik kijk naar binnen via een kiertje, Alec staat dicht bij de deur met zijn rug naar me toe over iets heen gebogen, ik hoor hem een paar keer zijn neus ophalen en vrees het ergste. "Alec, gaat het een beetje." ik stap naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder. Misschien kan jagen hem helpen zijn zorgen te vergeten, al is het maar voor even.

Ik schrik me wezenloos door de hand op mijn schouder. Van de brief zijn alleen nog smeulende stukjes over en het ruikt hier naar verbrand papier, maar alsnog. Als ik me omdraai zie ik Jace - wie anders?
"Ja, prima." zeg ik zwakjes. Mijn ogen zijn nog rood van de tranen van daarnet, ik voel het gewoon, en mijn stem is nog dik. "Niks aan de hand. Hoe voel je je?" Ik probeer het onderwerp direct van mezelf weg te sturen en kan alleen maar hopen dat Jace erop in gaat. Ik wil niet praten over mijn gevoelens. Niet over Magnus, niet over mijn toekomst. Ik wil dat iedereen zijn bek erover houdt, maar dat lijkt niemand door te hebben.
"Met America gaat het goed, trouwens. Ze ligt bij te komen in de ziekenzaal. Je wéét toch dat je dronken niet op je charmantste bent?"
Kots. Normaal doe ik niks met Jace zijn nieuwe scharrels, omdat hij toch nooit luistert. Maar nu neem ik elke kans aan om maar niet over mezelf te hoeven praten.

Het bed kraakte, wanneer ik mezelf erop liet vallen. Ik nam niet de moeite om mijn laarzen uit de schoppen. Ik was zo gefrustreerd over het feit dat we al zolang uit elkaar waren, ik en mijn blue eyes...
Het was een heel gedoe om die poort de onderzoeken. Hopelijk, God, ik hoopte dat Jace met zijn tengels van het verbonden voorwerp zou blijven, ging alles nu goed. Maar ik moest blijven om het in de gaten te houden. Ik kon niet het risico nemen om de wereld voor mijn ogen te zien vergaan.
Mijn telefoon ging. Toen ik op het scherm keek, hoopte ik dat het Alec zou zijn. Ik dacht dat ik hem een stille hint had gegeven om bij me langs te komen de vorige dag, maar die had hij genegeerd. Te druk bezig met dat bewusteloze meisje. Iets in mijn stak als een dolk door me heen. Was dit jaloezie? In al die 400 jaar had ik dat nog nooit gevoeld. Zelfs niet met Camille. Maar Camille was vergeleken bij Alexander ook niets speciaals. Sinds ik Alexander had leren kennen wist ik pas echt was liefde was.
God, ik werd te sentimenteel.
Op het scherm verscheen de naam "Onbekend".
"Magnus, ben je in de omgeving?"
"Raphael," antwoordde ik, "nog niet genoeg van je uitgaansleven gekregen?"
Hij lachte. "Als je zin hebt om vanavond met mij het grootste feest te organiseren in Brooklyn, moet je nu komen."
Zo gezegd zo gedaan. Het oude pand in Brooklyn dat momenteel werd gebruikt als loods, stond propvol met benedelingen. Ik moest mezelf een weg banen door de drukte en toen ik uiteindelijk Raphael zag staan, perste ik een glimlach op mijn lippen. Wat deed ik hier?
De avond ging aan een rap tempo voorbij. Ik goot het ene shotje na het andere naar binnen. Dit was ik niet, hier hield ik niet van. Stomme Alexander, stomme breuk. Stomme ik. Stom rotleven. Waar deed ik het allemaal nog voor?
"He, daar," klonk een stem vanachter me. Het was een onwijs knappe jongen, niet zo knap als Alexander natuurlijk, maar nog steeds knap. "Jij bent Magnus, toch?"
"Hmpff," reageerde ik droogjes, terwijl ik nog een shotje naar binnen klokte en Raphael zijdelings aanstaarde, vragend wie deze man was.
"Hide is de naam," ging de jongen verder. "En jij ziet eruit alsof je wel wat lol kunt gebruiken."
"Zie ik ernaar uit alsof ik met jou de avond wil doorbrengen?" snauwde ik hem toe. Ik kneep het shotglas bijna stuk in mijn handen. Hoe graag ik had gewild dat Alexander daar had gestaan, inplaats van die gozer.
Langzaam, als een tijger op jacht, liep Hide op me af, greep me bij mijn mouw en trok me naar hem toe. Zijn gezicht was zo dicht bij het mijne dat ik zijn ademhaling op mijn huid kon voelen. "Maak plezier," grijnsde hij zijn witte tanden bloot.
Achter me hoorde ik Raphael lachen. Een flits verraadde hem dat hij een foto had gemaakt van onze houding. Geschrokken - en duizelig als ik was - duwde ik Hide van me af, draaide me kwaad om en beende de loods uit. Achter me hoorde ik Raphael nog roepen: "Deze komt op de site van de Raad, Magnus! Volgende keer iets leuker lachen."
Pas toen ik weer uitgeput en draaierig op mijn bed lag, realiseerde ik me dat iedereen op de site van de Raad kon (de benedelingen site met roddels en nieuwtjes van de schaduwwereld). Zelfs Alexander. Maar daar keek hij nooit op? Toch? Alleen die domme Jace Herondale met zijn rare fratsen. Maar die moest vast zo dronken zijn - net als ik toen die tijd - om het te vergeten.
Je bent fucked up bezig, Magnus Bane.

[FLASHBACK]

Mijn vuisten bloeden. Mijn enkels doen pijn. Mijn ogen branden van het zweet dat erin loopt en de tranen; ik zie bijna niks.
Maar ik zie genoeg. Ik ram mijn vuist tegen de boksbal aan, vang hem op met de andere kant en sla nog een keer.
Mijn kaken staan strak op elkaar als ik blijf rammen tegen het trainingsvoorwerp, het bloed druipt van het ruwe canvas naar beneden, zoals de tranen over mijn wangen.
"Alec."
Ik blijf slaan. Blijf vechten. Alle spieren in mijn lichaam staan in brand, maar ik kan en wil niet stoppen.
"Alec!"
De vuist maakt een keer plaats voor een zijwaartse trap, hoog tegen de boksbal die vervolgens vervaarlijk ver naar links zwaait. De ketting waaraan het ding hangt kraakt, kreunt, alsof hij het elk moment kan begeven.
"ALEXANDER. "
Iemand grijpt me bij mijn middel en trekt me ruw weg bij mijn boksbal-slachtoffer. De aanraking is voorzichtig maar toch genadeloos. Ik ruk me los en draai me om, terwijl ik een poging doe mijn zicht weer scherp te krijgen.
"Het is vier uur 's nachts, man." Jace trekt een wenkbrauw naar me op en grijpt vervolgens een van mijn handen om de wonden te bestuderen. "Hoe lang ben je hier al bezig?"
"Maakt het uit? Ga terug naar bed." Ik trek mijn hand terug en draai me naar de boksbal, die nog steeds zielig heen en weer wiegt - nog niet volledig bekomen van de laatste klappen die hij heeft gehad.
"Alec, je maakt jezelf gek. Je moet slapen."
Er is iets in zijn stem dat me heel even uit mijn woede trekt. Iets smekends. Jace Herondale smeekt niet. Maar ook iets dat trilt - de woorden zijn niet zo zelfverzekerd als normaal. Hij houdt iets voor me achter.
Ik voel zijn hand op mijn schouder. Bekend, al jaren. Sinds mijn negende is die hand er, om me te kalmeren, om me tegen te houden, om me te steunen.
Ik schud hem af.
"Een voice mail?" raad ik.
Stilte. Drie seconden. Vijf. Zeven.
"Nou?"
"Hij kwam langs."
Mijn hart stort in. Met alle wilskracht die ik nog bezit weerhoud ik mezelf ervan op mijn knieën neer te vallen en in huilen uit te barsten. Hij was hier. Maar ik klem mijn kaken op elkaar en ontwijk de blik van mijn Parabatai. "Oké."
"Alec." Bezorgdheid. Ik vang het op maar doe er niks mee. Al twee weken niet. "Hij maakt zich zorgen. Iederéén maakt zich zorgen."
Ik slik moeizaam en ga over de gebeurtenissen van de laatste tijd. Jace, die me meetrekt op elke kleine missie die hij normaal alleen zou doen. Izzy, die elke avond koppen soep naar waar ik ook ben brengt. Jace, die een deken over me heen legt en de kaarsen uitblaast als ik weer eens in de bibliotheek in slaap ben gevallen. Clary, die me probeert af te leiden met verhalen over de sterfelijken, omdat ze weet dat ik daar stiekem van geniet. Izzy, die naast me komt liggen 's nachts zodat ik niet alleen ben.
"Zeg hem dat 'ie naar de hel mag lopen."
"Alec..."
"Nee!" Ik val uit naar de boksbal, ram er vol tegen aan met mijn vuisten. Bloedvlekken die er niet meer uitgaan, maar het maakt me niet uit. De tranen voelen heet aan tegen mijn wangen en ik vloek. Alwéér aan het huilen. "Zeg hem," zeg ik tussen klappen door. "dat ik hem niet wil zien. Niet wil spreken. Dat hij me niet moet schaduwen."
"Dat had je door?" Jace klinkt oprecht verbaasd.
Voor even stop ik met slaan en trekt er een glimlach aan mijn lippen. "Ik voel zijn aanwezigheid, Jace. Ik verdrink erin. Het geeft me alles wat ik nodig heb, hij is alles wat ik nodig heb. Ik weet het altijd hij er is. Er iets niets dat mij meer levend laat voelen dan zijn aanwezigheid. Of, in dit geval..." Ik slik. De woede verdwijnt, lost op uit mijn bloed alsof het er nooit geweest is. De kracht verdwijnt uit mijn spieren en ik val neer op mijn knieën. "meer eenzaam."
Ik voel Jace naast me. Ik voel hoe hij mijn handen pakt om de wonden te verzorgen. Ik voel zijn adem tegen de huid van mijn schouder.
Maar ik zie alleen maar Magnus. Elk detail van zijn gezicht zie ik foutloos voor me. Ik kan hem bijna aanraken.
Bijna. Magnus is niet hier. Magnus is niet langer van mij. Magnus is weg van mij, ik ben weg van Magnus. Magnus en ik zijn niet langer één persoon. We zijn allebei onszelf en alleen dat. Magnus heeft mij niet. Ik heb Magnus niet.
Mijn hart spat voor de zoveelste keer in duizend stukjes uit elkaar.
Ik heb Magnus niet. Niet meer.

De volgende ochtend kwam ik kreunend overeind en graaide naar mijn hoofd, dat bonkte alsof er olifanten door mijn schedel aan het walsen waren. Ik stapte in mijn sloffen, knoopte mijn badjas om en liep naar de deur van mijn kamer. Bij de deurknop aarzelde ik, niet zeker wetend of het nu wel zo'n goed idee was om door het instituut te lopen.
Toen herinnerde ik me de poort en wreef ik door mijn kattenogen. Met een zucht stapte ik de kamer uit, keek om me heen om te kijken of de kust veilig was, en beende verder in een ganzenpas naar Hodge's kantoor.
Het kantoor was verlaten toen ik daar kwam. De grote vleugel stond gebaad in zonlicht onder het raam van mozaïek. Ik herinnerde me de eerste keer nog toen ik hoorde dat Bach een schaduwjager was en een muziekstuk in elkaar had gezet om Demonen de stuipen op het lijf te jagen. Dat leek alweer honderd jaar geleden. Misschien was dat ook zo. Nee, het moest langer zijn geweest. De tijd ging tergend langzaam maar ook weer razend snel wanneer je onsterfelijk was. Je zag de mensen van wie je hield komen en gaan. En iedere keer wanneer er weer iemand deze aarde verliet, deed het meer zeer.
Ik bekeek het voorwerp, wat ik had verbonden met het slot van de poort, of het nog intact was. Ik had gekozen voor de schrijfmachine op het bureau van Hodge. Jace zou toch nooit zoiets aanraken en de enige die het bekeek was Hodge, die dol was op retro materiaal.
"Goedemiddag," klonk een stem vanachter. Het was Hodge. Hij moest achter me het kantoor in gekomen zijn. "Zo, ik zie dat jij een zware nacht hebt gehad. Gaat alles wel goed met de poort?"
"Is het al middag?" was het eerste wat ik uitbracht. Toen schudde ik mijn hoofd en slikte. "Niet één van mijn fijnste avonden," gaf ik toe, en ik wreef door mijn haar. De glitters die ik had gebruikt, dwarrelden als sneeuwvlokken van me af.
Hodge liep langzaam naar me toe en legde een hand op mijn schouder, die ik van me afschudde. Een beetje ongemakkelijk bracht hij een glimlach op. "Ik weet niet hoelang je nodig hebt om je ding te doen met het portaal, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat het zo'n goed idee is om er meer tijd aan te besteden dan nodig is. Je aanwezigheid is niet goed voor Alexander. Je hebt hem veel pijn gedaan."
Ging deze oude bok me nou een liefdesles wijzen? Ik leefde langer dan hem en had veel meer ervaring dan deze boon. Ik forceerde een grijns. "Je wilt niet weten wat het met mij doet, Hodge Starkweather. Ik weet zeker dat Alexander en ik hetzelfde voelen."
"Hou er gewoon rekening mee. Hij is zichzelf niet meer de laatste tijd."
Ik zweeg en perste mijn lippen op elkaar. Ik had geen zin om dit te bespreken met Hodge. Zeker niet als het over Alec ging. Ik miste hem enorm. Zijn afwezigheid was een messteek in de rug. Een heel scherp mes. "Laat mij nu maar mijn ding doen en dan zijn we allemaal weer blij."
"Ga je gang. Als je iets nodig hebt, Isabelle kookt graag." Hij lachte om zijn eigen grap en ik kon alleen maar dom terug staren. Ik keek hem na hoe hij het kantoor uitliep en de deur achter hem sloot.
Tergend langzaam slofte ik naar de vleugel en nam plaats op de kruk, die lichtjes kraakte onder mijn gewicht. Toen ik mijn armen op de toetsen legde en mijn hoofd ondersteunde, maakte de piano een protesterend geluid. Ik had niet in de gaten dat ik aan het huilen was, totdat de tranen zich over mijn wang naar de toetsten een weg baande. Ik keek op, veegde de substantie weg en legde mijn lange vingers op de toetsen. Afwezig begon ik een lullaby te spelen die Camille altijd speelde wanneer ze in haar nopjes was. Het was een prachtig lied, een waar ik me in kon verdrinken. De dingen om me heen kon vergeten. Er waren zoveel mensen die op me rekende wanneer het op magie aankwam. Maar nooit op mij, op mezelf. Om wie ik was. Behalve...
Ik schudde zijn gezicht uit mijn gedachten en speelde door. Ik had al lang niet meer gehuild. Ik kon me de laatste keer niet eens meer herinneren. Niet dat ik aan het brullen was, maar slechts een paar tranen. Dat telde. Toch? Misschien was ik niet helemaal mijn ziel kwijtgeraakt, ookal liep ik zolang al over de aarde. Misschien was er toch nog hoop voor mij.
Een kleine glimlach speelde om mijn lippen. Op mijn gemak, met het beeld van een slapende Alexander naast mijn zijde, speelde ik de lullaby af, totdat de muzieknoten de kamer hadden verlaten en ik op de vleugel terug in slaap viel.

Het is erg makkelijk om met Will te praten. Hij heeft een prettige stem en praat enthousiast over dingen die hem dicht bij zijn hart liggen. Tijd verstrijkt en met de minuut voel ik me al beter. Het lijkt hem niet te bezwaren dat ik nauwelijks over mijzelf vertel, maar dat zou nog wel komen als het op deze manier blijft voelen. Hij legt ook meer over zijn werk op het Instituut, en de wereld waarin hij leeft. Hij vertelde dat Jace zijn neefje was en dat hij de oudste was van een tweeling. Na een tijdje viel het even stil.
“Je, eh, verbanden. Die moeten verschoond worden. Wil je dat ik Izzy haal om het te doen, of vind je het oké als ik het doe?"
Ik bloos en werp een blik op de klok om het enigszins te verhullen. Het is bijna middag. “Is Izzy dan niet aan het jagen met Jace?”
“En haar broer Alec waarschijnlijk.”
Ik kijk hem aan en laat mijn blik weer naar mijn schoot vallen als ik zijn ogen op me voel rusten. “Dan heeft het ook niet veel nut toch om haar te halen, toch?”
Het blijft even stil en ik gluur naar zijn gezicht. Er valt niets aan af te lezen. Hij maakt aanstalten om op te staan maar pauzeert met zijn hand bij de laken. “Mag ik?”
Zonder ons oogcontact te onderbreken knikte ik. “Ga je gang..”

Verdomme. Wat ís dat toch met vrouwen? Alsof oogcontact het enige is wat ze kunnen. Nee. Herstel. Alsof oogcontact op slechte momenten het enige is wat ze kunnen. Ze maakt het me nog moeilijk om me in te houden.
Niet dat ik ooit met een gewonde vrouw het bed in zou duiken, daar heb ik nog net genoeg waardigheid voor. En daarnaast, America lijkt me niet het type dat met elke willekeurige jongen tussen de lakens kruipt.
Niet dat ik dat doe. Maar hé, een mooie vrouw sla ik niet af. Daar heb ik dan weer teveel hersens voor.
Maar voor nu zet ik mijn hersens even op stand-by. Ik doe alleen maar wat ik moet doen en sta mezelf niet toe dat ik hier andere gedachtes bij krijg. Mijn handen trekken het verband voorzichtig los alsof ze het elke dag doen, duwen stof en kleding opzij om er zeker van te zijn dat er geen bloed in komt. Mijn ogen zijn enkel en alleen gefocust op de wonden, wijken er niet vanaf zodat ik niet zie wat ik niet mag zien.
De huid rondom de wonden is niet ontstoken, maar wel rood en warm. Alsof ze nog steeds in brand staan. Ach, arme meid. Littekens voor het leven zijn het, brandwonden. Ik gun het niemand.
Uiteindelijk sla ik de lakens terug over haar smalle lichaam en kijk haar met een schaapachtige glimlach aan. Zonder dat ik het zelf doorheb zijn mijn wangen rood van inspanning. "Zo, dat moet het wel weer even vol kunnen houden. Ik heb je geen pijn gedaan, toch?"

[FLASHBACK]

Ik slaap voordat mijn hoofd überhaupt het kussen raakt. Ik ben kapot. Negentien uur op jacht met Jace, met talloze korte maar intense gevechten. Tientallen kleine verwondingen van ons allebei. Ik ben volledig gesloopt.
Omdat ik zo snel slaap heb ik geen tijd om me zorgen te maken over mijn dromen. De laatste vier weken, sinds de laatste keer dat ik Magnus zag, zijn het alleen maar nachtmerries geweest. Magnus met een ander. Ik met een vrouw waar ik aan uitgehuwelijkt ben. Ik ben bang geworden voor de slaap, ben het gaan ontwijken. Maar ik had de slaap nu nodig. Het duurt niet lang voordat mijn hoofd besluit dat het tijd is voor een droom. Als al mijn dromen nou zo waren....

"Alexander." Zijn stem danst door de kamer, net als de glitters die altijd in de lucht van het appartement hangen. Ik heb mijn ogen gesloten, maar toch weet ik dat hij vlak achter me staat. Ik voel het, zelfs al denkt hij dat ik niet weet waar hij is. Ik weet altijd waar Magnus is.
Een koele vinger tegen mijn blote schouder. Een glimlach trekt aan mijn lippen en ik probeer niet te rillen.
"Je zit onder het bloed, zoals gewoonlijk." Hij krabt aan iets net onder mijn oor, een bloedvlek waarschijnlijk. "Wat heb je nou weer te pakken gehad. Vampiers?"
"Weerwolven. Nee - weerwolf. Hij was compleet losgeslagen."
Zijn zachte grinnik is er een die ik herken uit duizenden. Hij vult de kamer, terwijl hij tegelijk zacht en bijna onhoorbaar is.
"Alexander." zegt hij weer, na een korte stilte. Ik voel zijn hete adem op mijn huid. "Alexander. God, Alexander. Ik hou van je."
Ik ook van jou. Ik spreek de woorden niet. Het is niet nodig, hij weet dat het zo is. En dus verbreek ik onze perfecte stilte niet met woorden die hij toch al kent. Langzaam knipper ik mijn ogen open. Goudgeel zonlicht valt door de glazen wand naar binnen en hult de hele kamer in een zacht licht. Zelfs de stofdeeltjes lijken nu glitter.
Zonlicht en glitter. Magnus die vlak achter me staat. Een gevoel van intens geluk vervult me. Ik heb hier alles wat ik ooit gewild heb.
"Alexander." Zijn lippen tegen mijn oor, zijn armen om mijn middel. Dit keer ril ik. Ik krijg er geen genoeg van, mijn naam op zijn lippen. Hij laat me weer los, en de enige aanraking die ik nog voel is de vinger langs mijn ruggengraat. Ik ril nog een keer, voel het kippenvel op mijn armen en mijn schouders. Hij kust het litteken op mijn nek, dat ik enkele weken terug heb opgelopen. Ik slik.
Het zonlicht verdwijnt langzaam uit de kamer en maakt plaats voor het paarse licht van de schemer. Mijn woorden hou ik nog steeds binnen, hij spreekt enkel mijn naam. Meer hebben we niet nodig. Alleen elkaar. Alleen het pure geluk dat we hier bijna vast kunnen pakken.
De uren gaan voorbij. Zachte aanraking, nog zachtere woorden. Licht dat verdwijnt en terugkeert in de vorm van de bijna volle maan.
Hij tilt me op, legt me in bed, kruipt naast me. Alsof de tijd stilstaat.
"Alexander." fluistert hij nogmaals.
"Magnus." antwoord ik deze keer. Hij glimlacht, ik kan de trekken van zijn gezicht nog net uitmaken in het zwakke licht van de maan.
"Magnus." herhaal ik. "Ik hou van je."

De nacht duurt. Mijn rust duurt. Mijn geluk keert terug, en mijn onderbewuste houd het zolang mogelijk vast.

Wanneer de verbanden mijn huid onbedekt laten en de verbrande huid met de frisse lucht in aanraking komen siste ik. Wills koele vingers voelen zachtjes aan de randen van de brandwonden en ik spande mijn spieren samen. Hij keek me niet aan, maar ging door met het verzorgen en smeerde er een of ander goedje over wat direct verkoelend werkte en mijn spieren weer ontspande. Hij probeerde zo discreet mogelijk te handelen, en dat was een opluchting. Hij maakte geen opmerking toen hij mijn been boog zodat hij het verband makkelijker om mijn dij kon wikkelen, ookal werd hij wel wat rood. Uiteindelijk sloeg hij de lakens terug.
"Het viel wel mee." Ik bloosde ook. "Bedankt."
"Geen probleem."
Geen van beiden wisten we wat we moesten zeggen.
Plots kijkt hij me aan. "America..."
Een knal onderbreekt hem. De deur van de ziekenzaal vliegt open. Het lijkt alsof ik dubbel zie. Een evenbeeld van de jongen die naast me zit staat in de deuropening, met warrig haar en een gloeiend gezicht. Het drong tot me door dat hij terug moest zijn gekomen van wat Will beschreef als 'jagen'.
"Will! Daar ben je! Ik heb je overal gezocht! Luister..."
Will staat op en loopt naar zijn spiegelbeeld toe. "James! Wat is er gebeurd? Iets met Grace?"
James knikte. "Grace en ik..." Toen viel zijn blik op mij. "Wie ben jij?"
Ik opende mijn mond om te antwoorden maar Will was me voor. "Dit is America. Jace heeft er weer eens voor gezorgd dat er onnodige slachtoffers zijn gevallen."
"Wat tijdens een aanval?"
"Nee, tijdens het stappen."
James kreeg een scheve grijns op zijn gezicht. "Dat klinkt wel als Jace. Het spijt me wel America, dat je zo met hem te maken heb moeten krijgen. Al ben je er nog wel goed van afgekomen, want het meisje van vorige week..."
"James!" Will probeerde streng te kijken, maar een glimlach speelde om zijn lippen. "Was er niet iets gebeurd met Grace?"
"Ja! Kom! Grace is in de bibliotheek!"
Will liep naar de deur, maar leek mij te herinneren en keerde om. Hij bleef aan mijn voeteneinde staan. Zijn handen lagen op de ijzeren buizen van het bed. "Sorry, America! Vind je het heel erg om even alleen te moeten blijven?"
"Nee natuurlijk niet. Ga. Doe je werk."
Hij liep weer terug naar de deur. "Ik kom zo snel mogelijk terug." En na dat trok hij de deur achter zich dicht.
Ik gleed onderuit in mijn bed. Wat een dag.
Ik hoopte maar dat Will snel terugkwam.

Ik sta met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen van verbazing, misschien zelfs schrik te kijken naar de poort. Er loopt een dikke, donkere, bijna zwarte vloeistof uit. James is er net vandoor gegaan om Will te halen en ik weet gewoon even niet wat ik moet doen. We zijn net terug in New York en er zijn nu alweer problemen , zuchtend kam ik door mijn haar met mijn handen. Er gaan momenten voorbij en de vloeistof blijft stromen, steeds sneller. Ik sta op het punt te schreeuwen om hulp, waar blijft James nou? Het liefst zou ik gewoon weg gaan samen met James, een huisje voor onszelf zoeken in London waar we woonden. Maar Will moest James zo nodig mee hebben en nu zit ik hier ook. Ik neem nog een stap naar achteren zodat de vloeistof niet op mijn schoenen kan komen en bots tegen een boekenkast aan, god damn it. "Jamie..." zeg roep ik, ik laat een klein beetje paniek door dringen in mijn stem hopend dat hij dichtbij genoeg is om het te horen. Ik gebruik mijn stem nooit op deze manier bij James maar nu is de nood hoog genoeg. Voetstappen komen dichterbij en ik haal opgelucht adem als ik James binnen zie komen.

Voor het eerst in een aantal weken voel ik me zen. Ik haat dat woord, haat de bijna religie-achtige gedachte die erachter steekt, maar het is echt de beste manier om het te beschrijven. Even ben ik alle stress van de afgelopen tijd kwijt. Ik zit gewoon alleen in de tuinen op de binnenplaats van het instituut, met mijn boek en verder niets. Verder niets en niemand.
In de verte hoor ik iemand gillen maar ik besluit er geen gehoor aan te geven. Dat lossen de anderen wel op, hoop ik. En als ze me écht nodig hebben, komen ze me maar zoeken.
Het tumult houd op en ik slaak een zucht van opluchting - onbewust had ik me toch wel behoorlijk op gefocust. Ik wil net het volgende hoofdstuk van mijn boek beginnen als ik het klagende gemiauw aan mijn voeten hoor. Nee hè.
"Jij weer?" Ik staar naar de grijze kat aan mijn voeten. "Wat is er dit keer aan de hand?"
Miauw. Hij haakt zijn nagels in mijn broek en ik grom zachtjes. "Zoek de volgende keer Jace op, wil je? Ik krijg wat van je."
Hij zwaait zijn staart alsof hij beledigd is, maar gaat me dan voor door de gangen van het instituut. Pas als ik in de lift sta, hoor ik de bel. En nog een keer. En nog een keer. Iemand wil wel héél graag naar binnen.
Church mauwt nog een keer voordat hij me alleen laat in de hal. Alleen ik en het dringende gebel waar ik nu al hoofdpijn van krijg. "Ja, ja." mompel ik en ik teken de openingsrune op de deur. Als ik hem open, staat er iemand die ik niet ken. Toch gaan de alarmbellen rinkelen. Er hangt een bepaalde sfeer om deze jongen, een sfeer waar ik vaker in contact mee ben gekomen dan ik zou willen.
Faerie.

Daar sta ik dan, voor de deuren van het Institute van de Shadowhunters. Een soort die ik nooit heb vertrouwd en ook niet echt kan vertrouwen. Dat betekent echter niet dat ze mij niet kunnen vertrouwen. Ja, ik kom uit het Seelie Court en ik ben een van de faeries. Maar ik heb geen kwaad in de zin. Niet op dit moment, in ieder geval. Ik heb ze namelijk nodig. Ik heb ze nodig om terug te keren naar huis. Geloof me, als ik een andere uitweg wist, dan had ik daar wel voor gekozen. Maar dit is mijn laatste kans.
Ik druk op de bel van het Institute en nog eens en nog eens. Het duurt even, maar uiteindelijk doet er één open. Een jongen met donker haar en doordringend blauwe ogen. Hij kijkt me even verbaasd aan, maar vervolgens wordt zijn blik behoedzaam en argwanend.
Ik zet een stap naar voren, maar de jongen kijkt me waarschuwend aan. Ik haal mijn schouders op en doe weer een stap terug. De ogen van de jongen dwalen naar het zwaard in de schede aan mijn zij. In geen enkel geval zal ik die afdoen. Ik kijk de Shadowhunter uitdagend aan, maar hopelijk niet te vijandelijk.
'Ik ben Rowan,' zeg ik dan maar. 'Ik kom van het Seelie Court.'
'En wat kom je hier doen?' vraagt de jongen met toegeknepen ogen.
'Ik heb jullie hulp nodig,' zeg ik met enige tegenzin. Ik til mijn tuniek een beetje op en laat de wond op mijn ribbenkast zien. Het is niet echt; het is een betovering, maar dat weet hij niet.
De jonge Shadowhunter trekt een wenkbrauw op. 'En waarom denk je dat wij jou zullen helpen?'
'Omdat ik geen kwade bedoelingen heb,' zeg ik schouderophalend. Het is de waarheid; faeries kunnen niet liegen en dat weet de jongen ook.
'Zou je er dan niet anders bij moeten lopen, met zo'n wond?'
'Ik heb nu geen last van de wond, maar hij zal steeds groter worden, vrees ik.' Tenminste, dat is de bedoeling van de betovering. De wond zal steeds erger lijken, naarmate er steeds langer niets aan gedaan wordt. Maar zodra hij behandeld wordt, zal hij "genezen". Dat is het plan. Ik zal niet hoeven liegen, wat ik dus niet eens kan, en ik zal voor een langere tijd bij hen kunnen blijven en langzamerhand hun vertrouwen winnen. Niet helemaal waterdicht, maar dit is het beste waar ik op was gekomen.
'Laat je me nog binnen of hoe zit dat?' zeg ik op arrogante toon.

Het was toen ik naar mijn appartement wilde gaan om wat boeken op te halen, toen ik in de hal van het instituut kwam die naar de ingang leidde en ik Alexander zag staan bij de deur met een faerie jongen. Ik bleef een tijdje op afstand kijken, luisterend naar wat de jongen te zeggen had. Ik zag hoe hij zijn shirt omhoog tilde en een wond liet zien. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Dat zag er niet goed uit.
"Laat je me nog binnen of hoe zit dat?" hoorde ik hem op arrogante toon zeggen tegen Alec. Iets in mij werd woest, hoe durfde hij zo tegen Alexander te praten?
"Wat is er aan de hand?" bracht ik uit, en ik liep op het stel af. Ik zag aan de spieren in Alec's nek dat hij verstrakte. Hij draaide zich niet om. Toen ik naast hem stond, verstrakte hij nog meer. Ik deed mijn best om hem niet aan te kijken. Het voelde vreemd maar toch vertrouwd om dichtbij hem te staan. Zo dichtbij was ik niet meer geweest sinds het uit was. De ogen van de faerie waren meedogenloos en leeg.
"Ik ben aangevallen," sprak hij. "Ik vraag om hulp. Alsjeblieft," smeekte hij nu. "Laat me binnen."
"Ga terug naar binnen, Magnus," zei Alec, voordat ik kon antwoorden op de jongen. "Dit is een Shadowhunters zaak."
"Alsof ik me daar nog nooit in heb bevonden," snauwde ik terug. "Hoe vaak ik wel niet gemengd ben geraakt in zo'n 'zaak'. Hoe vaak jij me wel niet hebt gesmeekt."
Het bleef een tijdje stil en de spanning was om te snijden. Uiteindelijk durfde ik hem aan te kijken, zijdelings, niet direct. "Laat hem binnen en breng hem naar Hodge."
Nu kijk Alec mij ook aan. Alleen was hij niet zo bang om het te doen als ik was. "Dat is mijn keuze." Alexander draaide zich weer om naar de faerie, die nog steeds ongemakkelijk voor de deur stond te wachten. "Kom maar binnen."
Heel even dacht ik een grijns te zien op het gezicht van de jongen, maar die verdween weer zo vlug als hij gekomen was. Hij stapte langs me af en gunde mij niet eens een dankbare blik. Downworlders zaten dan misschien wel in het zelfde schuitje, maar dat betekende niet dat ze altijd even goed met elkaar overweg kunnen. Aan het einde van de hal bleef hij wachten en draaide zich om naar Alexander, die nog steeds stond waar hij stond.
"Wat ga je doen?" bracht Alec zacht uit, zijn stem stierf weg.
"Wat spullen ophalen," gaf ik toe. Ik draaide mijn gezicht van hem weg en rechtte mijn rug. "Boeken. Niets om je zorgen over te maken."
"Dat doe ik ook niet."
"Dat weet ik." Zonder nog één keer om te kijken liep ik weg uit het instituut. Mijn kloppend hart negerend. Waarom klopte het nog? Waarom kon het niet gewoon stilstaan? Waarom moest ik me zo verdomd rot voelen over alles wat met deze schaduwjager te maken had?
Achter me hoorde ik de deur van het instituut dichtvallen. Iets in mij zei dat die dichte deur symbolisch stond voor het einde van onze relatie.

Met een zucht liep ik naar de ingang van het instituut. Alec was nu al een tijdje beneden sinds de bel was gegaan, en hij was nog steeds niet naar boven gekomen. Het jagen had geen effect gehad op zijn humeur, wat Jace ook zei, en ik was bezorgd. Bang dat hij nooit over Magnus heen zou komen. Zodra ik om de hoek kwam bleef ik staan.
"Rowan? Wat doe jij nou weer hier?"
De faerie stond met zijn rug naar mij toe, kijkend naar iets wat bij de deur gebeurde, maar draaide zich om toen ik zijn naam zei. Hij was het, zonder twijfel. De faerie jongen die ik in de club had gezien.
"Isabelle?" Hij deed aanstalten om naar me toe te lopen, maar ik negeerde hem compleet toen ik zag wat er bij de deur aan de hand was. Alec stond nog bij de deur, heel dicht naast Magnus. Toen liep Magnus de deur uit en Alec keek hem na totdat de deur dichtviel.
"Alec?" vroeg ik een beetje angstig. "Gaat..."
Achter mij hoorde ik een kreun en ik zag Rowan wankelen en tegen de muur aan vallen. Met grote ogen keek ik van Alec naar Rowan. Samen snelden we naar hem toe en sloegen zijn armen om onze schouders.
"Hij is aangevallen en vroeg om hulp, Iz. Ik moest hem wel binnenlaten."
In de ziekenzaal legden we hem op een bed. Het meisje America keek geschrokken toe. Alec stroopte het tuniek op en siste. Een grote wond aan de zijkant van zijn ribbenkast was opengegaan en bloed stroomde langs zijn lichaam.
"Izzy, haal Hodge." En met dat rende ik de zaal uit.

Grace Blackthorne schreef:

Ik sta met lichtelijk opgetrokken wenkbrauwen van verbazing, misschien zelfs schrik te kijken naar de poort. Er loopt een dikke, donkere, bijna zwarte vloeistof uit. James is er net vandoor gegaan om Will te halen en ik weet gewoon even niet wat ik moet doen. We zijn net terug in New York en er zijn nu alweer problemen , zuchtend kam ik door mijn haar met mijn handen. Er gaan momenten voorbij en de vloeistof blijft stromen, steeds sneller. Ik sta op het punt te schreeuwen om hulp, waar blijft James nou? Het liefst zou ik gewoon weg gaan samen met James, een huisje voor onszelf zoeken in London waar we woonden. Maar Will moest James zo nodig mee hebben en nu zit ik hier ook. Ik neem nog een stap naar achteren zodat de vloeistof niet op mijn schoenen kan komen en bots tegen een boekenkast aan, god damn it. "Jamie..." zeg roep ik, ik laat een klein beetje paniek door dringen in mijn stem hopend dat hij dichtbij genoeg is om het te horen. Ik gebruik mijn stem nooit op deze manier bij James maar nu is de nood hoog genoeg. Voetstappen komen dichterbij en ik haal opgelucht adem als ik James binnen zie komen.

"Jamie!"
Grace' stem klinkt door de deuren, en tot mijn verbazing hoor ik haar paniek.
Verschrikt kijk ik naar Will en samen rennen we naar de deuren van de bibliotheek en gooien ze open. Met haar rug tegen de boekenkast, kijkt Grace ons in paniek aan. Een donkere teerachtige vloeistof verspreidt zich over de vloer en lijkt zich te bijten in de meubels.
"Grace!" Ik ren de trap af maar Will houdt me tegen.
"Kijk!" hij wijst naar de tafel midden in de bibliotheek. Die is in ijsblauwe vlammen opgegaan. Grace klimt prompt de kast in, boeken uit de weg schuivend om beter grip te hebben. Met dat de boeken de grond raken, vliegen die ook in brand.
"Hoe moeten we dit stoppen?" schreeuw ik naar Will. Grace is nu bovenop de kast geklommen en hijst zich nu aan de balustrade omhoog op de volgende verdieping van de boeken. Ik ren terug omhoog en help haar met behulp van mijn broer naar beneden. Meteen grijp ik haar beet en neem haar in mijn armen. Met mijn hoofd begraven in haar haar zeg ik geruststellende woorden, ookal weet ik dat ze die niet nodig heeft: Grace heeft nooit gerustgesteld moeten worden. Langzaam duwt ze zich van mij af.
"Laten we hier weggaan." Haar zelfverzekerdheid is teruggekomen in haar stem.
"Dat lijkt me een goed plan," zegt Will en met een hand op onze beide ruggen duwt hij ons naar de deur. "We moeten de anderen waarschuwen."

Isabelle Sophia Lightwood schreef:

Met een zucht liep ik naar de ingang van het instituut. Alec was nu al een tijdje beneden sinds de bel was gegaan, en hij was nog steeds niet naar boven gekomen. Het jagen had geen effect gehad op zijn humeur, wat Jace ook zei, en ik was bezorgd. Bang dat hij nooit over Magnus heen zou komen. Zodra ik om de hoek kwam bleef ik staan.
"Rowan? Wat doe jij nou weer hier?"
De faerie stond met zijn rug naar mij toe, kijkend naar iets wat bij de deur gebeurde, maar draaide zich om toen ik zijn naam zei. Hij was het, zonder twijfel. De faerie jongen die ik in de club had gezien.
"Isabelle?" Hij deed aanstalten om naar me toe te lopen, maar ik negeerde hem compleet toen ik zag wat er bij de deur aan de hand was. Alec stond nog bij de deur, heel dicht naast Magnus. Toen liep Magnus de deur uit en Alec keek hem na totdat de deur dichtviel.
"Alec?" vroeg ik een beetje angstig. "Gaat..."
Achter mij hoorde ik een kreun en ik zag Rowan wankelen en tegen de muur aan vallen. Met grote ogen keek ik van Alec naar Rowan. Samen snelden we naar hem toe en sloegen zijn armen om onze schouders.
"Hij is aangevallen en vroeg om hulp, Iz. Ik moest hem wel binnenlaten."
In de ziekenzaal legden we hem op een bed. Het meisje America keek geschrokken toe. Alec stroopte het tuniek op en siste. Een grote wond aan de zijkant van zijn ribbenkast was opengegaan en bloed stroomde langs zijn lichaam.
"Izzy, haal Hodge." En met dat rende ik de zaal uit.

Ze kent hem. Natuurlijk kent ze hem. Natuurlijk kent Izzy een fae en natuurlijk moet Magnus ook zijn steentje bijdragen in dit alles. Deze dag kwam op het lijstje "momenten dat ik het haat een schaduwjager te zijn".
"Wat is er gebeurd?" vraag ik dan aan Rowan, terwijl ik een wanhopige poging deed het bloeden te laten stoppen. Hij gaf niet direct antwoord, maar ik zag zijn kaak verstrakken. Ik wijdde het aan de pijn. Zo'n wond kon nooit fijn aanvoelen. Maar ik moest weten wie of wat het had veroorzaakt, zodat ik tenminste wist wat we eraan konden doen.
"Rowan," zei ik, want dat was blijkbaar zijn naam. "Je moet me vertellen wat er is gebeurd, anders kunnen we je niet goed helpen." Ik gooide het handjevol verband dat ik vast had aan de kant, want het droop bijna van het bloed. Bij de Engel. Hij kon ook niet een béétje gewond raken. Nee, hij moest zichzelf meteen zo slecht verdedigen dat hij er bijna aan zou leeglopen. Want waarom niet. Waarom niet? Ik kreeg trouwens nog steeds geen antwoord van de faerie, dus ik kwam geen stap verder. Waarschijnlijk stond hij op het punt knock-out te gaan.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en drukte harder tegen de wond. Hij was serieus aan het doodbloeden hier en ik had geen idee wat ik eraan kon doen. Ik wist niet genoeg van medicijnen bij faeries om deze jongen te helpen. "IZZY." riep ik, hopend dat mijn stem het tot waar dan ook zou redden. Ze moest opschieten.
Ik vloekte binnensmonds en haalde een bloederige hand door mijn haar. De ademhaling van de elf ging sneller dan normaal en zijn ogen waren gesloten.
"Rowan, ik vraag het nog één keer. Wie of wat heeft je aangevallen? Wat is er gebeurd?"
"Alec!" Izzy kwam terug de ziekenhuisvleugel ingerend, met Hodge achter haar aan gehobbeld. "Laat die arme jongen met rust! Je ziet toch dat hij in shock is! We zoeken later wel uit wat er gebeurd is, Hodge kan hem ook wel helpen zonder die informatie."
"Maar, Izzy..." Ze wierp me een ijskoude blik toe en ik hield mijn mond. Izzy nam mijn spelletje zorg-dat-de-elf-niet-doodbloed van me over en ik besloot meteen dat ik niet wilde blijven. Dit was niet de juiste plek voor mij op dit moment.
Maar zodra de deur van de ziekenzaal achter me dichtviel, hoorde ik zijn stem weer. Voelde hem vlak naast me staan. En, god, ik voelde de eenzaamheid die bezit van me had genomen toen hij weer vertrok. Magnus, lieve Magnus. Magnus die ik niet in mijn leven kon hebben op dit moment, dezelfde Magnus als die ik niet kon of wilde missen.