Prive Verhaallijn ~ Hogwarts Squad (Thanks aan Ariana! ^^)

Hee!

In dit topic gaan wij dus verder met ons verhaallijn om de andere niet tot last te zijn.

Mocht iemand bij het verhaallijn willen, moet dit wel eerst overlegt worden

Na de lessen heb ik even in de Common Room gezeten, maar ik vond dat ik er wel bij zo snel mogelijk bij moest zijn. Ik ben tenslotte aanvoerster en al is Ginny een goede plaatsvervanger, wat voor aanvoerster zou ik zijn als ik niet op kom dagen? Dus ik heb mezelf uit die stoel gehesen, toen ik me wat beter voelde en ben op weg gegaan naar buiten.
Als ik daar aan kom, hoor ik wat commotie. Blijkbaar zijn wij niet de enigen op het veld. Slytherin. 'Hé, wat moet dat hier?!' schreeuw ik. Ik voel me nog steeds niet helemaal oké, maar dat laat ik niet blijken. Niemand lijkt me ook te horen...
Ik loop wat dichterbij en zie dat Ginny en Zed Skylar in gesprek zijn. En niet een erg vriendschappelijk gesprek. Ik kom naast haar staan. 'Ginny, wat is er aan de hand?'

De grijns op mijn gezicht was eerst nog kalm, niet dreigend. Zelfs niet dat klein beetje kwaadaardig. Maar nu krulden mijn mondhoeken zich zodanig omhoog dat ik me er van bewust was dat het er steeds dreigender begon uit te zien.
"Hij heeft je vast niet de reden verteld."
Ze deed haar best om te laten blijken dat het haar niets doet. Dat wat de reden ook is het haar niets kan schelen. Maar het is dat klein sprankje hoop in haar ogen dat ik het misschien zal vertellen haar de das om doet.
En ik vertel het haar met veel plezier. Zo zou ik Sev alleen nog maar woester krijgen en na een tijd zal hij breken.
Spijt hebben.
"Hij kiest zien zus boven jou. Als je iets voor hem zou hebben betekend had hij die keus niet gemaakt. En weet je waarom dat net zo grappig is?"
Een grote stap zet ik voorwaarts. Ze is klein waardoor ik haast dertig centimer boven haar uit toren.
"Zijn zus geeft zelfs niets om hem."
Nu wist ze het.
Of ze het nu wou of niet. Ze wist hoe Sev is. En ze wist dat ze nog minder belangrijk was dan een persoon die niets om haar broer geeft.
"Goed."
Ik draai me om naar mijn groep.
"We trainen met deze sukkels."

Ik kijk om als ik Lucy hoor schreeuwen en zie aan komen lopen. Ik keer me naar haar toe. ''We hebben blijkbaar een dubbele reservering. En deze rotzak wil het veld niet verlaten zodat wij kunnen trainen''. Ik kijk Zed vuil aan. Als hij het zo wilt gaan spelen, kan ik het ook. Weasleys staan niet alleen bekend om het rood haar, of de grappen en grollen. Maar ook dat ze achter de dingen aan gaan die ze heeel graag willen hebben. Zed vertelde zijn verhaal over Severide en zijn zus. Het doet me wat. Maar ik mag het hoe dan ook niet laten merken. Het kan me niks schelen wat de andere zeiden. Ik sprak nog voordat Lucy iets kon zeggen. ''Deal, dan maken we er een wedstrijd van. Jouwn nieuwe. Tegen onze nieuwe. Kom maar op!''

Ik was woedend. Hoe durfde Zed Ginny zo te benaderen en Sev belachelijk te maken? Ik stormde op Zed af en gaf hem een harde duw.
'We gaan niet trainen voordat we dit karweitje opgelost hebben,' snauwde ik. 'Jij denkt dat je heel wat bent, of niet? In godsnaam! Je bent de grootste idioot die hier rondloopt!'
En toch, om de een of andere reden, werd ik door hem aangetrokken. Het was zo raar, maar ik wilde deze confrontatie aangaan en ik wilde me tegen zijn arrogantie verzetten. Woest keek ik hem aan en ik trok mijn toverstok.
'Jullie gaan nu weg en anders ben je echt de klos,' zei ik en ik wees mijn toverstok op het gezicht van Zed.
'Waag het eens, Snape!' zei Zed met een schuine glimlach en hij trok ook zijn staf. 'Expelliarmus!'
'Protego!' riep ik terug, maar Zed ontweek de terugkaatsing.
'Sectumsempra!'
Die zag ik niet aankomen. Ik schreeuwde van de pijn en viel achterover. Het bloed stroomde uit mijn borstkas en ik trilde. Het werd zwart.

Tegen de Slytherins spelen? Dat wordt óf heel interessant, want Slytherin en Gryffindor zijn altijd wel erg aan elkaar gewaagd, óf het wordt één grote slachtpartij. Slytherins kunnen gemeen spelen. Maar Gryffindors hebben nou eenmaal meer talent, denk ik in mezelf.
Maar dan gebeurt alles heel snel. Ariana schreeuwt boos tegen Zed en voor ik het weet vuren ze vloeken en spreuken op elkaar af. 'Sectumsempra!' Dat is alles wat ervoor nodig is om Ariana kronkelend van de pijn op de grond te hebben liggen.
'Ariana!' Ginny rent er meteen op af. En in alle commotie vuur ik nog gauw een 'Expelliarmus' op Zed af, voordat hij nog meer schade kan aanrichten. Sectumsempra... Wie doet dat nu? Vervolgens kniel ik bij Ariana op de grond en schreeuw naar omstanders. 'Haal Anderling! En mevrouw Pleister!'

Met slepende passen dwong ik mezelf om vooruit te stappen. Deze ochtend had ik mijn mantel die ik gisteren aan Ginny had gegeven, terug gevonden op het bed met een papiertje aan vast gebonden. Ik had voorzichtig aan het zwarte stuk stof geroken en de geur van bloemen en vrouwenparfum doordrong mijn neusgaten. Wat een heerlijk geur had ze. Het papiertje met haar fijne geschreven handschrift had ik diep in mijn broekzak verborgen. Het prikte in mijn hand toen ik het veld op liep. De zon scheen zacht op mijn gezicht en de leden die al op het veld aanwezig waren, waren slecht shimmen op het veld. Elke stap die ik nam toverde de shimmen zich tot menselijk gedaantes, en die menselijke gedaantes kregen een gezicht.
Ik had verwacht dat Ginny aanwezig zijn maar zodra de arrogante gezicht van Zed in mijn gezichtsveld kwam, bruisde de woede in me op. Ik verstevigde mijn handgreep rond het papiertje en ademde zacht in en uit.
"Ik zie dat de ballenrapers ook aanwezig zijn," ik knipoogde snel naar Zed. Ginny durfde ik nu niet aan te kijken. Niet waar hij bij staat.

Terwijl Lucy en ik bij Ariana op de grond zitten en het bloed proberen te stelpen zie ik Severide het veld op komen lopen. Ook dat nog. Volgens mij heeft hij nog niet in de gaten wat er allemaal is gebeurd. ''Waar blijven Anderling en Madame Pleister!?'' Schreeuw ik om me heen. Bijna iedereen stond verstijfd. Alleen Zed die was met iets bezig, en Severide was zo te zien bezig tegen Zed. In de verte zie ik schaduwen aan komen rennen. ik verwacht dat het de professor en Madame Pleister zijn. ''Schiet op astublieft, schiet op!'' Roep ik hun kant op

Ik reageerde snel toen Ariana op de grond viel. Ik rende naar haar toe en tilde haar hoofd een beetje omhoog. Ze was buiten bewustzijn en ik probeerde met wat toverspreuken het bloed te verminderen. Geschrokken kwam de rest van de Quidditch spelers bij ons staan. Lucy en Ginny probeerden te helpen, maar het enige wat we nu konden doen, was wachten tot iemand kwam helpen.
'Ariana,' fluisterde ik. 'Word wakker.'
Ik voelde niets voor haar, maar ze was een goede vriendin.
Al snel kwamen de leraren naar ons toegelopen en Ariana werd meegenomen door Pomfrey en McGonagall met een brancard. Woedend stapte ik op Zed af.
'Je bent een idioot! En wij gaan nu trainen. Mensen, kom!'
Ik gaf Zed een harde duw en liep met het team het veld op, maar de Slytherins kwamen ons achterna.
'Oké, wedstrijdje!' riep ik. 'We zullen zien wie hier de sterkste is!'
We hadden Ariana dan wel niet, maar we zouden nog altijd kunnen winnen. Daar gingen we voor.

"Laat die training maar zitten."
Bracht ik nors uit. Het kon me nu nog maar zeer weinig schelen wie het veld had en wie niet. Daarbij hadden we beiden gereserveerd tot het avondeten dat binnen een minuut of vijf op tafel zal staan. Daar neem ik zelfs de moeite niet voor.
Oké, ik was dit keer misschien te ver gegaan. Maar had ik er spijt van? Neen. Het enige wat me misschien wel wat dwars zat was dat het Ariana was. Snape's dochter en dat kon me in de problemen brengen. Het was een slecht besluit geweest. Maar wie zegt dat geweld niet werkt? Soms is dat alles wat je nodig hebt om het tot hun door te laten dringen dat ze beter hun mond konden houden.
Het is niet zo zeer dat het een probleem voor me is, maar nu heb ik zowel Wyatt als Sev voor me.
Ik zucht. Ik had er even genoeg van. Ik had even geen zin meer om nog meer woorden aan hun vuil te maken maar ze zouden niet zo snel af te scheppen zijn als ik hoop.
"Misschien kun je beter met je vuurtoren praten, ballenjongen."
Het is duidelijk dat ik het tegen Sev heb op dit moment.
"Het moet vast heel kwetsend zijn om te weten dat een zus die niet om je geeft belangrijker voor je is."
Dat waren de laatste woorden die ik op dit moment kon uitspreken. Wyatt negeer io compleet. Tegen hem had ik namelijk helemaal niets te zeggen.
Nog één ding was er wat ik kon doen om het bloed van Sev onder de nagels vandaan te halen.
Het was niets dat ik in het oor van Camille fluister, maar door onze gezichten die ik zo dicht bij elkaar bracht leek het wel zo.
"Veel plezier met jullie training."
Ik moest nu snel maken dat ik weg kwam voor er ook maar een leerkracht zou aankomen.
Een laatste blik werp ik nog op de blonde meid. Als zei zich nog veel ging bemoeien neem ik haar de volgende keer wel te grazen.

Ariana was met een brancard van het veld afgebracht. En wyatt ging Zed te lijf. gaat weer lekker hier. Op een moment hoor ik iets wat mijn aandacht trekt. ''Misschien kun je beter met je vuurtoren praten, ballenjongen''. Vuurtoren.. Daar bedoelde Zed mij mee, dat wist ik wel zeker. Ik wist wat Zed mij verteld had over Severide, maar wie zegt dat het allemaal waar is.. Ik had zo medelijde met Severide. Hij zal voorlopig het pispaaltje blijven van Zed.. En ik kan er niks aan doen, dan alleen maar toekijken. Hatelijk is dat.

Met slepende passen dwong ik mezelf om vooruit te stappen. Deze ochtend had ik mijn mantel die ik gisteren aan Ginny had gegeven, terug gevonden op het bed met een papiertje aan vast gebonden. Ik had voorzichtig aan het zwarte stuk stof geroken en de geur van bloemen en vrouwenparfum doordrong mijn neusgaten. Wat een heerlijk geur had ze. Het papiertje met haar fijne geschreven handschrift had ik diep in mijn broekzak verborgen. Het prikte in mijn hand toen ik het veld op liep. De zon scheen zacht op mijn gezicht en de leden die al op het veld aanwezig waren, waren slecht shimmen op het veld. Elke stap die ik nam toverde de shimmen zich tot menselijk gedaantes, en die menselijke gedaantes kregen een gezicht.
Ik had verwacht dat Ginny aanwezig zijn maar zodra de arrogante gezicht van Zed in mijn gezichtsveld kwam, bruisde de woede in me op. Ik verstevigde mijn handgreep rond het papiertje en ademde zacht in en uit.
"Ik zie dat de ballenrapers ook aanwezig zijn," ik knipoogde snel naar Zed. Dan pas zie ik wat er echt gebeurd was. Een meisje met bruine haren had kreunend op de grond gelegen terwijl ze stevig haar ogen dicht geknepen hield. Pijnlijke kreten gleden over haar lippen en de andere meiden schreeuwde om professor Anderling en mevrouw Pleister, smekend om het meisje tijdig te helpen.
Een slanke figuur kwam van achter Zed tevoorschijn, grinnikte om elke kreun die het verwonde meisje liet. Mijn ademhaling versnelde bij het weerzien van haar gezicht. Nog steeds, in al die tijd dat verstreken was, had ze hetzelfde uiterlijk als toen. De kuiltjes in haar wangen was het heen wat haar zo prachtig maakte terwijl ze haar witte tanden ontblootte.
Wat had ik haar gemist. De leegte die ik elke dag met me mee droeg was vanwege haar. De gedachten waarmee ze me achterliet was als een mes in mijn rug en nu stond ze hier. Lachend om de miserie van een ander.
"Misschien kun je beter met je vuurtoren praten, ballenjongen." zei Zed gemeen zoals altijd. Ik durfde niet naar Ginny om te kijken. Vooral niet als hij hier recht voor mijn neus stond. "Het moet vast heel kwetsend zijn om te weten dat een zus die niet om je geeft belangrijker voor je is."
Ik hief moedig mijn hoofd naar omhoog, nauwlettend om wat hij zonet probeerde te bereiken. Kwetsen natuurlijk, daarvoor was hij geboren. Maar het feit dat Camille, mijn tweelingzus, Zed belangrijk vond, had ik me allang bij neergelegd. Of mijn zus wat om me gaf, interesseerde me heel veel. Alleen was ik nu te woedend hoe het hij allemaal gedaan had. Hoe hij mijn kleine meisje van me afgenomen had.
Hij boog zijn gezicht naar haar toe en fluisterde zachte dingen in haar oor. Ik zoog mijn longen vol, klaar om hem een klap in zijn gezicht te verkopen maar toen draaide hij zich terug om.
"Veel plezier met jullie training." En maakte zich snel uit de voeten.
"Jij bent een lafaard Skylark. Of kan je het niet aan tegen meisjes en mij? Nee, waarschijnlijk niet. Je bent gewend om mijn zus alles te laten doen. Je kent het wel meisje gebruiken als jou slaafje."
Ik vouwde mijn handen in elkaar en lachte luid. Kom maar op, Zed Skylark. Ik wacht...

Ik zie hoe Severide tegen Zed op gaat.. Deed hij dit maar eerder. Maar je kan wel zien dat zijn zus belangrijk voor hem is. Ik kijk op mijn horloge. Het is etenstijd.. Geen tijd meer om de try-outs te gaan voortzetten. Ik kijk nog heel even hoe Severide daar staat en richt me dan tot Lucy. ''Luce.. Het is bijna etenstijd. Ik denk dat we de try-outs maar moeten verzetten.. Want we hebben eigenlijk geen tijd meer'' Ik kijk haar aan. We balen hier beide van denk ik.. Slytherin op het veld.. Ariana die naar de ziekenboeg moet.. en de try-outs die nu niet door konden gaan.. lekker weer. En daarbij kwam voor mij erbij dat ik eigenlijk tussen Zed en Severide in stond. Perfect. ''Misschien kunnen we morgen de try-outs doen. maar we moeten nu echt richting de eetzaal anders krijgen we ene probleem''

Ik houd zowel mijn adem als mijn pas in. Ik draai me nog niet om en overloop eerst de opties die ik heb.
Me omdraaien en op hem in gaan. Dat is waarschijnlijk wat hij wilt. Wat hij van me verwacht en dan geef ik toe aan zijn wil. Of ik kan gewoon verder lopen, ik kan het negeren en naar de grote zaal lopen waar nu vast de geur van vers gebraden kippenboutjes hangt. Maar dat ging tegen mijn principes in.
Ik weet dat ik zal toegeven, hoe hard ik het ook niet wil. Ik kan het niet gewoon zo laten en leven met het gedacht dat ik me gewoon heb laten doen. Dat ik niet op hem ben in gegaan. Dat mijn vuist niet op dat 'mooie' gezichtje van hem is beland.
Mijn handen ballen zich tot vuisten met een gekraak van vingers dat bijna pijnlijk klinkt. Ze zijn zo stevig samen gevouwen dat mijn nagels halve maantjes in mijn handpalm achter laat.
Langzaam draai ik me om en doe mijn best om mijn gezicht in de plooi te houden wanneer ik zijn arrogante, zelfvoldane uitdrukking zie.
Mijn woorden die ik altijd klaar had waren zoek en ik moet snel met iets afkomen voor hij de volgende stoot al kan uitdelen terwijl ik nog bezig ben met het zoeken van een verdediging.
"Als jij een betere broer geweest was dan was dit niet nodig geweest, Wolfswater."
Blijkbaar is Camille toch nog steeds zijn zwakke punt.
Hoe hard hij het ook probeerd tegen te gaan, de pijn in zijn ogen bij het horen van haar naam, het zien van zijn gezicht is weerkaatst in mijn blikveld. En ik voel de spanning snijden. Woede die langst beide kanten al zo lang opgesloten zit dat het op het punt staat los te barsten en een hoop puin achter te laten.
Ik probeer mijn zelfbeheersing zo goed mogelijk onder controle te houden maar het gaat zo moeizaam dat zelfs de grond onder me lijkt te trillen. Mijn hele lichaam reageerd op zijn woorden.
Op zijn verschijning alleen al.
"Wil je soms een herhaling van gisteren, mooie jongen?"
Ik probeer mijn stem in bedwang te houden. Er niet voor te zorgen dat hij zich te goed kan doen aan plezier dat hij me heeft waar hij me hebben wilt. Maar het mislukt. Zelfs de trilling lijkt wel op kilometers afstand nog hoorbaar en ik zet een dreigende stap naar voor.
Het is niet vergelijkbaar als kat en muis. Maar we zijn eerder twee vijandige leeuwen die vechten voor hun koningkrijk.

Dit is allemaal zo uit de hand gelopen! Ik had er vanaf het begin bij moeten zijn, dat is het gewoon. Ik had dit kunnen voorkomen. Ik had dit netjes, professioneel op kunnen lossen met Skylar. Of niet? Ariana is weggevoerd en de try-outs gaan niet door. Wat een geweldige dag was dit. Ik zucht. 'Ja, je hebt gelijk Ginny.'
Maar dan staan Severide en die arrogante Zed weer tegenover elkaar. Zed deelt een rake klap uit. O nee, niet weer hè!
'Skylar!,' schreeuw ik. 'Nu is het genoeg! Als je nu niet wegloopt...' Ik weet het niet, maar ik kijk hem wel dreigend aan.

Mijn mondhoeken krulden tot een grijns naar omhoog wanneer Zed een stap naar me toe nam. De hele nacht had ik de slaap niet kunnen vaten om wat er gebeurd was gisteravond en urenlang had ik terug gedacht aan de dingen die we vroeger altijd samen deden. Als ik lachte, moest hij ook lachen. Als ik kotste, kotste hij al huilend met me. We leefde voor elkaar als broeders en nu stond hij hier slecht voor me, als een vijand. Zonder gevoelens. Zonder emoties.
Maar er was één ding dat me altijd ging bij blijven. Het geheim dat nooit geweten mocht worden. Ik weet nog goed, hoe hij me toen aan mijn nekvel nam, dreigend en schreeuwend om hem er nooit meer helpen aan te herinneren dat hij me zo ernstig iets gevraagd had. Ik moest beloven op het hoofd van, toen nog mijn vredelievende zus, om het in de doofpot te steken en naar de diepte van mijn hart te sturen. Iets wat zijn ego ging aantasten op deze school. Wat kon een nacht aan herinneringen zoveel dingen veranderen.
Normaal had ik voorgenomen om dit te gebruiken wanneer het tijd was om hem terug te nemen. Maar Zed had zijn eigen ruiten ingegooid door een meisje pijn te doen en Ginny uit te schelden.
"Weet je Skylark? Gisteren had je me behoorlijk gekwetst. Ik durf zelf toe te geven dat ik de voorbije nacht heel veel aan ons gedacht heb. Maar dat is het heen wat mij menselijk maakt en dat zijn emoties. Ik herrinerde me gisteren plots dat er op een dag eens op school aankwam en als ik me niet vergis was het mijn eerste dag op een nieuwe school want een maand er voor kreeg ik te horen dat Mam en pap dood waren," In mijn ooghoeken zag ik Camille opkijken en met een nauwlettende oog naar ons toe keek. Ja, ze wist waarover ik het had, want die dag was ze erbij. Langzaam nam ik enkele stappen achteruit om de afstand te vergroten.
"En opweg naar de schoolpoort zag ik een jongen die kreunend op de grond lag. Rond hem stonden er vijf oudere jongeren... bezig met hem in elkaar te slaan. Iedereen keek toe en er was niemand... helemaal niemand die wat deed. Ik noem mezelf geen held maar als ik mijn boekentas niet had gegooid naar die kerels, hadden ze hem doodgetrapt." Ik slikte. Keek hem aan.
"En weet je waarom ze hem zo pestte?" Vragend bleef ik wachten op zijn antwoord maar de stilte was enkel hoorbaar. " Omdat hij niet rijk was en alles tweedehands moest aankopen. En dan nog maar zwijgen over zijn vader. Dus, jij gaat Ginny op de vingers tikken vanwege haar levensstijl?"
Ik nam nog een stap achteruit en dan nog één. "En moet ik dan aan iedereen zeggen dat die jongen..."
"Severide!"

Ik hoor de jongens tegen elkaar kibbelen. Het gaat echt van het een naar het ander. Maar dan hoor ik wat Severide zegt. Het geheim tussen hem en Zed. Zed was dus niet rijk.. hij was net zoals mij. Gelijk zo als mij.. En dan durft hij mij zo uit te schelden!? Ik hield mijn mond, maar van binnen schold ik hem kapot. Gelukkig neemt Severide het een soort van voor me op. Ik hoop dat hij hierdoor geen problemen mee gaat krijgen. Want anders is dat alles wat er gisteravond gebeurde nog lang niet afgelopen

De aderen in mijn slaap kloppen dreigend. Woedend kwam nog niet in de buurt om uit te leggen wat er nu door me heen ging. Hij had iets naar boven laten komen wat ik een zeer lange tijd geleden achter me had gelaten. Wat we beloofd hadden diep weg te stoppen, uit te doven. Ik bijt op de binnenkant van mijn wangen tot ik bloed begin te proeven. En ik wil het niet alleen proeven maar ook zien. Ik wil zijn bloed zien stromen, het gras waar hij op staat rood zien kleuren. Ik wil hem weg van het hier en nu.
Hij wist dat er zoveel meer achter zat. Dat ik me naar boven heb gewerkt omdat ik het verdiende. Hij wist dat ik het alleen maar had mee gemaakt omdat mijn ouders besloten dood te gaan. En hij wist dat dit mijn zwakke plek is. Die hij nu tegen me gebruikt.
Mijn handen willen naar mijn toverstaf grijpen, maar die ligt nog een eindje verder in het gras en ik had geen ander keus dan te gebruiken wat ik had.
Mijn vuisten.
Ik voelde door de woede mijn spieren strak trekken, mijn armen die zich opspannen en zoals in elk moment dat ik kwaad word, word het zwart voor mijn ogen. Het enige wat ik nu nog in mijn vizier heb is mijn doelwit en ik beeld me in hoe hij er staat als een angstig konijn dat net een paar koplampen heeft zien naderen, te laat om nog weg te springen.
Ik heb geen besef meer van hoe of wat. Van het hier en nu en ik laat me lijden door de woede die hij heeft opgehaald. De slapende leeuw die hij heeft wakker gemaakt en ik voel vervolgens alleen nog maar het gras onder me, een lichaam onder me en een pijnlijk gekraak wanneer mijn vuist met volle kracht terecht komt op zijn neus.

De woede. De angst. Het overtrof me. Hoe durfde hij zo'n gevoelig onderwerp aan te snijden...
Alle sympathie die ik nog voor mijn broertje had, verdween.
'Hoe durf je,' siste ik terwijl de tranen in mijn ogen stonden.
Alles wat Zed gedaan had, was niets in vergelijking met wat Severide deed. Severide pakte Zed op het allerzwakste punt waar je hem hebben kon krijgen. Dat zou net zo erg zijn als Zed ons zou pakken om het feit dat we weeskinderen zijn. Ik was een Slytherin in hart en nieren, maar zelfs dit ging me te ver.
'Je hebt mijn laatste respect voor jou verloren,' zei ik zacht tegen Severide wanneer Zed hem een gebroken neus sloeg. 'Ik geef je gelijk, Zed. Schop hem dood, als je het mij vraagt.'
Zed was een jongen die laag begonnen was, maar hij was steeds hoger geklommen en nu stond hij bovenaan. Klassenoudste. Misschien ging dat niet helemaal lekker soms, maar het was wel gebeurd. Dat was iets wat ik altijd bewonderd had. Hoe laag je ook begon, je kon altijd stijgen. Zed was daar een voorbeeld. Misschien was dat wel de reden van die one-night stand? Was me mijn bewondering voor hem me pas opgevallen toen ik dronken was?

Het laatste wat ik me realiseerde was Zed die op me afsprong, gevolgd door een harde vuistslag in mijn gezicht. Ik hoorde hoe het botje in mijn neus kraakte en al snel voelde ik het bloed uit mijn neus lopen.
Mijn handen grepen naar mijn neus terwijl ik bloed probeerde te stelpen maar het bleef maar lopen.
De adrenaline waar mijn lichaam de laatste vierentwintig uren op geleefd had nam af en maakte plaats voor de pijn in mijn neus, die in zijn opmars was begonnen.
Een kreun loste uit mijn keel als ik voelde hoe het bloed maar bleef stromen.
"Je hebt het verdiend, Zed. Het is één, één. Je moest me kennen Zed. Je moest me kennen..." Ik wende mijn blik af naar Camille die boos had staan schreeuwen naar me. Ze had gedreigd dat ze vergoed met me klaar was, maar ze had het mis. Ik was haar al kwijt van zodra Zed haar rond zijn vinger draaide en even later het bed meedeelde.
Ik grinnikte, trok een pijnlijk gezicht wanneer mijn neus tegen trok.
"Kleine prinses, ik had je respect al niet meer toen je van ons wegging. Dus zeg geen dingen die je niet meent, want ik geloof het allemaal niet meer. En nu ik je hier zo zie, realiseer ik me dat toen ik mijn kleine zusje verloor, haar dan ook echt verloren heb." Ik slikte terwijl er fijne zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd parelde. Mijn gezichtsveld begon hevig te draaien en het concentreren werd steeds moeilijker.

Severide Wolfswater schreef:

Het laatste wat ik me realiseerde was Zed die op me afsprong, gevolgd door een harde vuistslag in mijn gezicht. Ik hoorde hoe het botje in mijn neus kraakte en al snel voelde ik het bloed uit mijn neus lopen.
Mijn handen grepen naar mijn neus terwijl ik bloed probeerde te stelpen maar het bleef maar lopen.
De adrenaline waar mijn lichaam de laatste vierentwintig uren op geleefd had nam af en maakte plaats voor de pijn in mijn neus, die in zijn opmars was begonnen.
Een kreun loste uit mijn keel als ik voelde hoe het bloed maar bleef stromen.
"Je hebt het verdiend, Zed. Het is één, één. Je moest me kennen Zed. Je moest me kennen..." Ik wende mijn blik af naar Camille die boos had staan schreeuwen naar me. Ze had gedreigd dat ze vergoed met me klaar was, maar ze had het mis. Ik was haar al kwijt van zodra Zed haar rond zijn vinger draaide en even later het bed meedeelde.
Ik grinnikte, trok een pijnlijk gezicht wanneer mijn neus tegen trok.
"Kleine prinses, ik had je respect al niet meer toen je van ons wegging. Dus zeg geen dingen die je niet meent, want ik geloof het allemaal niet meer. En nu ik je hier zo zie, realiseer ik me dat toen ik mijn kleine zusje verloor, haar dan ook echt verloren heb." Ik slikte terwijl er fijne zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd parelde. Mijn gezichtsveld begon hevig te draaien en het concentreren werd steeds moeilijker.

Ik zie hoe Zed Severide op zijn neus slaat. Van schrik verstijf ik en hou ik me adem in. Ik wist niet wat ik moet doen. Moet ik hem helpen, met de keus dat Zed er dus achter komt. Of moet ik niks doen.. Niks doen kan ik niet, maar mijn lichaam is nog steeds verstijfd. Ik hoor Camille tegen Sev tekeer gaat.. Wat hij ook gedaan heeft dat verdiend hij niet. Eindelijk schiet ik op uit mijn eigen gedachtes. Ik hoef niet na te denken of ik ren naar Severide toe. Het kan me niet schelen of Zed erachter zou komen.. Voor me hoor ik gemompel. Maardat maakt me niks uit. Ik keer me tot Severide. ''Sev, gaat het?'' door mijn lengte kom ik helaas niet bij zijn hoofd, zelfs niet als ik op mijn tenen sta. Maar ik probeer hem wel te ondersteunen waar ik kan. ''Jullie zijn te ver gegaan'' sis ik naar Zed en Camille. Ze geven er niks om maar toch. Ik richt me weer tot Severide. ''Als je niet nog meer klappen wilt ontvangen, is het misschien beter als je/we zo gaat.'' zeg ik bezorgd tegen hem

OCC: Ik heb jullie verhaallijn een beetje gelezen en ik vond het erg leuk. Is het misschien mogelijk dat ik bij jullie mee mag schrijven?

Helena Sullivan schreef:

OCC: Ik heb jullie verhaallijn een beetje gelezen en ik vond het erg leuk. Is het misschien mogelijk dat ik bij jullie mee mag schrijven?

Ja, lijk me leuk.

OOC: Je bent welkom!

Haar overbezorgdheid was iets wat Ginny enorm kwetsbaar maakte. Ze was heel lief meisje dat haar hart op de juiste plek had en niet verdiende om hier in verzuild te geraken. Sinds de gebeurtenis met Camille had ik altijd een zwakte met me meegedragen, verborgen achter een zwart masker van rouw. Rouw omdat ik diep van binnen Zed en Camille vreselijk hard miste. De band die we samen deelde was niet zomaar een band maar een echt familieband. We zouden voor elkaar door het vuur gesprongen zijn, om elkaar gelachen maar voornamelijk om elkaar gevochten. En nu was het omgekeerd. In plaats dat we om elkaar vochten, vochten we vijandig tegen elkaar, gedreven door woede en afgunst. Dingen die we vroeger amper kende. Maar nu, in zwarte tijden, waar ik op dit moment in vast zat, waren personen die om me gaven als een kleur punt in de tijd. Ik kon ofwel kiezen om aan het ene lichtpuntje op te trekken in mijn leven maar dan wist ik dat het niet eerlijk zou zijn of ik koos voor de donkere tijden, die ik mezelf moest doorstaan.
Ik greep Ginny's armen vast en dwong om naar me toe te kijken. Haar gezicht was slechts als een wazig vlek voor mijn ogen, maar door haar koele adem wist ik dat ze naar me keek.
Onbewust verstevigde ik mijn greep, wat absoluut niet de bedoeling was maar de pijn werd onverbijtelijk en het bloed liep maar zijn gang. Het donkere gat dat zich langzaam om me heen had gebonden, zette zijn opmars naar me in. Een kreun gleed opnieuw over mijn lippen maar ik moest en zal het doen. Voor ik de duisternis invloog.
"Ginny, je bent veel te lief voor me dan wat ik ooit verdiende. Je gedreven en spontane hart zal je hoelanger je bij mij in de buurt bent, steed meer baas over je spelen. Je gezond verstand zal hieronder lijden en kiezen voor wat je hart wilt, maar dit kan niet en dat mag niet gebeuren." Ik hapte naar adem terwijl ik tegen de duisternis smeekte om me nog heel even tijd te geven. "Ik hield me vast aan je goedheid en de feiten dat je om me gaf en dat weet je ook, dat vast houden aan iets moois ook vaak gepaard gaat met misbruik. En dat wil ik niet. Ik wil je dit niet aandoen." Want dat was hoe ik, Severide Wolfswater, in elkaar zat. Getraumatisseerd door mijn jeugd en verleden, zou ik tot de dood nooit misbruik maken van iets wat dat niet verdiend had. Ze is een vrolijk meid, dat genoeg kansen in het leven zou krijgen en ik zou enkel maar als een blok aan haar been zijn, achtervolgd door talloze vijanden die enorme problemen met zich meedroeg. Ik verzwakte mijn greep en liet uiteindelijk mijn handen van armen los. Versuft vielen ze naast me lichaam. De zwartekracht trok mij bijna helemaal omlaag en de duisternis begon ongeduldig te worden.
"Zodra ik neer ga, moet je me beloven dat je me afsluit uit jou geest. Zo is er nooit een kans dat ik je hart kom, want dit kan en wil ik je niet aandoen. Haat me alsjeblieft niet, voor mijn daden van toen en nu. Maar beschouw me als iemand die jou beschermd voor het vreselijke gebeuren dat mij nog te wachten staat. Haat me alsjeblieft niet..." Het kwam slechts nog maar als een fluistering over mijn lippen en de duisternis greep meteen in. "Ga, Ginny. Maar.. haat me... niet."
Het laatste wat ik nog zag was de duisternis die me volledig opgeslorpt had en me stevig vast hield in macht.
Ik kon enkel de paniek in de verte rondom me heen horen. Schreeuwend, dreigend, fluisterend, alles door elkaar. Mijn hoofd bonkte. Hou allemaal jullie mond! hoorde ik mezelf schreeuwen maar mijn lippen, bedekt met bloed, bleven stil op elkaar liggen.
Plots in de duisternis voelde ik mezelf heel licht worden en leek de zwartekracht te verliezen. Maar toen begreep ik het maar al te goed... ze droegen me weg naar de zieke zaal... dat was fijn... want nu kon in eindelijk slapen....