District V Divergent

Welkom in District V genaamd Divergent. Hier vind je de aardse mensen.

Ik deed nog een laatste poging mijn shirt in mijn broek te stoppen en keek toen in de spiegel. 'Ik ben er klaar voor.' Sprak ik mijn spiegelbeeld toe. Het was een leugen, ik was er helemaal niet klaar voor..

ik liep binnen en moest lachen om het gezicht van Peeta die een beetje stond te stuntelen met zijn shirt
"je ziet er goed uit" zei ik en liep naar hem toe.
het was de waarheid. ik liet een glimlach mijn mond verlaten.
ik besloot maar te gaan zitten en wachtte oop zijn antwoord

Ik was erg verbaasd Katniss te zien in mijn slaapkamer. En zéker op de dag van de boete. Zou ze honger hebben, zou ze brood willen? Dat mag ze dan toch best vragen! Ik keek haar nog steeds verbaasd aan. "Bedankt! Maar, moet jij je niet aankleden voor de boete? Het begint zo."

Vandaag zijn de spelen. Dan worden er van elk district 2 personen uit alle districten gekozen. Een jongen en een meisje. Het zou mijn eerste jaar zijn dat ik gekozen word. Ik wil helemaal nog niet gekozen worden. Ik ben bang om gekozen te worden, maar als je gekozen wordt moet je gaan en zie je hoogstwaarschijnlijk je familie nooit meer terug. Het hele district gaat toe kijken hoe je vermoord wordt. Maar stel dat ik gekozen word, dan moet ik wel en talent hebben. Mijn zus Katniss kan heel goed boogschieten, maar ik, ik.. ik weet het niet. Ik heb al die jaren mijn moeder geholpen met kruiden en geneesmiddelen. Dit is niet echt een wapen, maar verstand heb ik er wel een beetje van. Ik wil eigenlijk ook niemand doden...

De speakers kondigden aan dat het tijd was. Tijd voor de boete. Vandaag zouden er twee jongeren uit ons district gekozen worden om onder de ogen van het hele volk van Panem dood te gaan. Ik liep naar buiten. Zenuwachtig schoten mijn ogen alle kanten in. Ik zag verschillende jongens en meisjes die ik van school kende, allemaal even zenuwachtig als ikzelf. En niet voor niets!

"je hebt gelijk Peeta. ik zie je straks" zeg ik en hol snel naar huis en kleed me om.
ik zie dat Prim ook klaar is en aan haar gezicht zie ik dat ze bang is
"hey, luister. je wordt niet gekozen oke, het gebeurd niet" zeg ik en geef haar een knufel
aan de speakers te horen moeten we opschieten
ik pak haar hand en loop met haar naar het plein waar ik allemaal bekende zie.
ergens hoop ik dat ze Prim echt niet trekken, want anders weet ik niet wat ik moet doen

Zenuwachtig lopen Katniss en ik naar het plein. De speakers staan best hard. Ze klinken dreigend. Er zijn een hoop soldaten om ons heen. Zij zorgen ervoor dat niemand weg kan lopen. Al zou ik dat graag willen. Ik zou mezelf verstoppen, dat niemand mij dan ook kan vinden. Maar dat gaat niet. Ik blij dan ook naast Katniss lopen. Katniss zei dat ik niet gekozen zou worden, maar toch ben ik nog steeds bang dat dat toch gaat gebeuren. Ik probeer zo ver dat gaat zelfverzekerd, met rechte rug te lopen. Zodat het niet opvalt hoe bang ik ben dat ik gekozen word. Katniss geeft zachte kneepjes in mijn hand. Ze probeert mij zo gerust te stellen. Maar echt rustig word ik er niet van. Hoe dichter ik bij het plein kom,hoe sneller mijn hart begint te kloppen. Ik kijk angstig om mij heen. Op het podium staat een gek geklede vrouw, genaamd Effie Prul (Effie Trinket). Ze tikt 2x op de microfoon, om te testen of die het doet. Dan klinkt haar stem: Welkom, welkom, welkom.

ik stond tussen de mensen en ik begon ook zenuwachtig te worden.
ik kende Prim goed en mijn ouders waren bevriend met de moeder van Katniss en Prim
ik gaf een knipoog aan Prim en richtte me weer op het podium
Effie bleef maar praten en mijn handen had ik nu maar in mijn short verstopt
de bak met namen kwam nu het podium op en ik hoopte dat niemand van mijn vrienden gekozen zou worden

Ik kijk op mijn horloge en glip dan snel tussen de menigte uit. Over 5 minuten zou ze bij het hek staan. Het meisje dat ik had leren kennen een paar weken geleden, het meisje waarmee ik weg zou rennen. Ik kijk gespannen om me heen of niemand me ziet. Gelukkig is iedereen bij de boete. Eenmaal bij het hek zie ik het rood harige meisje staan. Ik glip snel onder het hek door. We keken elkaar even oog in oog aan. ''America is het toch?''. ik zie het meisje knikken. ''Kom laten we gaan, anders hebben we straks nog problemen''. En zo liepen we samen het bos in, richting de wijde wereld om onze avonturen gezamelijk te gaan beleven

Na uren in het bos rennen komen we eindelijk bij een dorpje aan. Veel mensen lopen er rond. Ik kijk Katniss aan en haal mijn schouders op. Waarom ook niet? Samen lopen we het dorp in.
*Katniss en America naar Club Chimaera*

Ik keek even snel naar Peeta.
Ik had het gevoel dat hij gekozen zou worden.
Soms haatte ik het dat Snow en arridant onze districten samen hadden gevoegd maar het had ook positieve kanten.
" Primroos Everdeen" hoorde ik Effie zeggen. Ik schrok en twee tellen later hoorde ik mijn naam
Ik liep naar Prim en pakte haar hand.
Ik keek haar bang aan

Tris wenkte me, ik zag de schrik in haar ogen. "Primrose Everdeen" riep de stem van Effie Prul opgetogen. "NEE!" riep ik. Mijn ogen volgden haar terwijl ze naar het podium liep. Mijn hand vloog naar mijn haar en nu gierden de zenuwen pas echt door mijn lijf. Een paar tellen later werd ook Tris genoemd. Kan het nog erger? "En nu de jongens, Peeta Mellark!" Riep Effies opgetogen stem. Ja, ja het kan echt erger! Mijn ogen gleden angstig door de menigte terwijl ik mijn tranen inslikte en naar het podium beende waar Tris en Primrose ook al stonden. Katniss was nergens te bekennen.

ik zag de ingeslikte tranen in de ogen van Peeta toen hij naar het podium beende.
ik kneep in de hand van Prim die ik vast had.
ik was doods bang, wat ik normaal nooit was.
het liefst zou ik weg willen rennen maar ik stond aan de grond genageld.
nu zou ik Peeta een knuffel willen geven maar dat moest maar even wachten
als het aan mij lag zou ik vechten om ons drieën veilig te houden. daar had ik veel voor over.
ik bleef hem aankijken. soms waren onze blikken genoeg om te weten wat de ander dacht of voelde

Ik keek naar de andere twee meiden op het podium. De kleinste een jaar of 14, de ander zo'n 17 jaar. Ikzelf was ook 17. In mijn gedachten vormden zich allerlei scenario's. Een ding was zeker. We moesten kosten wat het kost elkaar zien te beschermen. Met z'n drieën konden we misschien ons district eindelijk eens aan de overwinning helpen. Want ja, vier personen per district, en 12 districten in totaal. Je kón met zn allen weer thuiskomen, mits het je lukte te overleven.. Effie prul sloot af met haar o zo bekende zin. We werden door de vredesbewakers naar het stadhuis gebracht. Een groot, luxe gebouw met gordijnen van fluweel en ander moois. Dingen die wij, de bewoners van district 12, ons niet konder veroorloven. Dat zou altijd zo blijven, mits we heelhuids terugkeerden van de 73e hongerspelen, dan kregen we een leven lang roem en al net zoveel geld en goud. Ik keek door de raam en merkte dat ik stiekem de hoop al had opgegeven..

ik werd mee genomen net als Peeta en de rest.
ik kreeg het benauwd van al die vredesbewakers om ij heen en die aan me zaten.
ik werd in een kamer gezet en ergens hoopte dat ik met Peeta kon praten of met Prim.
gewoon even met z'n tweetjes over dit alles.
dat alles goed zou komen en dat ik er alles aan zou doen om ons drieën veilig thuis te krijgen.
op een of andere manier voelde ik me goed bij Peeta, gewoon mezelf.
ik was allang blij dat ik zulke goede vrienden had als hem en Prim

Het was een zware dag geweest vandaag. Na 4 uur door de tijd te hebben gereisd was ik eindelijk klaar voor vandaag. Mr George had erop gestaan dat ik rust zou nemen. Die had ik ook nodig. Sinds Gwen had ontdekt dat ik haar voor de gek had gehouden, haar had voorgelogen om haar verliefd op me te laten maken, had ze me genegeerd.
Pff, het deed zeer. Wat moest ik nu doen, wat moest ik zeggen?
Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn haar en sloot mijn ogen. Het blik van Gwen schoot over mijn netvlies als een zachte aanraking.
Verdomme, ik was zo dom geweest. Ik miste haar.
Ik pakte het eerste beste vervoer naar Londen om daar mijn verdriet maar even weg te drinken.

Ik keek de kamer rond en nam alles wat ik zag in me op. Op dat moment ging de deur open. Een moment later stond mijn vader in de deuropening. Hij had iets in zijn hand. "Alsjeblieft, jongen." Bracht hij moeizaam uit. Het was een stuk brood, een van de beste die we in de bakkerij verkochten. Verbaasd nam ik het brood aan. "Moet je dit niet verkopen?" Vroeg ik terwijl ik het brood van alle kanten bekeek. "Och jongen! Doe alsjeblieft je best, ik bedoel, meer dan dat kun je niet doen, maar probeer het op zijn minst!" Mijn vaders schouders schokten en dikke tranen rolden over zijn gezicht. Ik omhelsde hem. Het was rot dat mijn eigen vader niet eens verwachtte dat ik zou winnen, maar het gaf me ergens ook weer goede moed. Ik moest gewoon veilig thuiskomen, al was het alleen voor tris, prim en pa.

ik stond er een tijdje en op een gegeven moment ging de deur open.
mijn moeder stond daar en ik rende op haar af
ze knuffelde me, ondanks dat het eigenlijk niet mocht.
"win alsjeblieft" zei ze zacht en drukte een mes in mijn handen.
ik kende het als een van mijn broers.
mijn moeder probeerde posetief te blijven en ik moest dat ook maar doen.
ik knikte en dacht aan Peeta en Prim. samen zouden we winnen.
hoe dan ook
na een paar minuten werden we in een trein gezet.
op weg maar het capitol.
ik keek rond in de hoop bekende tegen te komen of te zien

Gideon de Villiers schreef:

Het was een zware dag geweest vandaag. Na 4 uur door de tijd te hebben gereisd was ik eindelijk klaar voor vandaag. Mr George had erop gestaan dat ik rust zou nemen. Die had ik ook nodig. Sinds Gwen had ontdekt dat ik haar voor de gek had gehouden, haar had voorgelogen om haar verliefd op me te laten maken, had ze me genegeerd.
Pff, het deed zeer. Wat moest ik nu doen, wat moest ik zeggen?
Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn haar en sloot mijn ogen. Het blik van Gwen schoot over mijn netvlies als een zachte aanraking.
Verdomme, ik was zo dom geweest. Ik miste haar.
Ik pakte het eerste beste vervoer naar Londen om daar mijn verdriet maar even weg te drinken.

Het duurde niet lang of ik was thuis, op bed liggend en snikkend over Gideons vuile verraad. Leslie had me geprobeerd op te vrolijken maar ze had het opgegeven toen ze doorhad wat voor een klootzak Gideon in weekelijkheid was en dat ik ontroostbaar was. Daarna probeerde ze me te laten focussen op wat nou volgens haar belangrijk was: het mysterie. Ze was best tevreden met wat ze uit me kreeg, wat verstaanbaar was dan. Ik had nauwelijks kunnen ademhalen van het huilen terwijl ik vertelde wat de klootzak oud- oud- oudoom van de klootzak had verteld: een meisjeshart was makkelijk voor de gek te houden.
Het was al laat en een doordeweekse dag. Mijn moeders hoofd stak om de hoek en vroeg of ik niet onderhands beter kon slapen.
"M-maar het is h-h-hopeloos mama!"
En terwijl mijn moeder aan de ene kant en Leslie aan de andere kant me probeerde te troosten, spraken we af dat Leslie die nacht bij ons zou slapen.
Terwijl mijn moeder zelf een pot citroenthee ging zetten (een familie geneesmiddeltje dat altijd helpt, wanneer dan ook) hoorde ik meneer Bernhard, onze butler, naar de deur lopen om Leslie binnen te laten. We vielen elkaar in de armen.
"Oh Les!" En daar kwam de waterval weer.
"Oh Gwennie stil toch!"
"Hij zei ja, hij zei ja... Hij heeft echt gespeeld alsof! Ik zweer je dat ik mijn hart hoorde breken!" Ik huilde nog harder. Het was een wpnder dat de rest van het huis ondertussen niet wakker was geworden.
Leslie trok zich van mij los.
"Daar heb ik trouwens een theorie voor! Een hart kan niet gebroken worden, want het is van een taaiere, niet-breekbare stof als... als... marsepein!"
"Nou dan heeft hij er een enorme hap uitgenomen." Mopperde ik, maar Leslie's tactiek werkte: een flauwe grijns stond op mijn lippen.

Gwendolyn Shepherd schreef:

Gideon de Villiers schreef:

Het was een zware dag geweest vandaag. Na 4 uur door de tijd te hebben gereisd was ik eindelijk klaar voor vandaag. Mr George had erop gestaan dat ik rust zou nemen. Die had ik ook nodig. Sinds Gwen had ontdekt dat ik haar voor de gek had gehouden, haar had voorgelogen om haar verliefd op me te laten maken, had ze me genegeerd.
Pff, het deed zeer. Wat moest ik nu doen, wat moest ik zeggen?
Gefrustreerd haalde ik mijn hand door mijn haar en sloot mijn ogen. Het blik van Gwen schoot over mijn netvlies als een zachte aanraking.
Verdomme, ik was zo dom geweest. Ik miste haar.
Ik pakte het eerste beste vervoer naar Londen om daar mijn verdriet maar even weg te drinken.

Het duurde niet lang of ik was thuis, op bed liggend en snikkend over Gideons vuile verraad. Leslie had me geprobeerd op te vrolijken maar ze had het opgegeven toen ze doorhad wat voor een klootzak Gideon in weekelijkheid was en dat ik ontroostbaar was. Daarna probeerde ze me te laten focussen op wat nou volgens haar belangrijk was: het mysterie. Ze was best tevreden met wat ze uit me kreeg, wat verstaanbaar was dan. Ik had nauwelijks kunnen ademhalen van het huilen terwijl ik vertelde wat de klootzak oud- oud- oudoom van de klootzak had verteld: een meisjeshart was makkelijk voor de gek te houden.
Het was al laat en een doordeweekse dag. Mijn moeders hoofd stak om de hoek en vroeg of ik niet onderhands beter kon slapen.
"M-maar het is h-h-hopeloos mama!"
En terwijl mijn moeder aan de ene kant en Leslie aan de andere kant me probeerde te troosten, spraken we af dat Leslie die nacht bij ons zou slapen.
Terwijl mijn moeder zelf een pot citroenthee ging zetten (een familie geneesmiddeltje dat altijd helpt, wanneer dan ook) hoorde ik meneer Bernhard, onze butler, naar de deur lopen om Leslie binnen te laten. We vielen elkaar in de armen.
"Oh Les!" En daar kwam de waterval weer.
"Oh Gwennie stil toch!"
"Hij zei ja, hij zei ja... Hij heeft echt gespeeld alsof! Ik zweer je dat ik mijn hart hoorde breken!" Ik huilde nog harder. Het was een wpnder dat de rest van het huis ondertussen niet wakker was geworden.
Leslie trok zich van mij los.
"Daar heb ik trouwens een theorie voor! Een hart kan niet gebroken worden, want het is van een taaiere, niet-breekbare stof als... als... marsepein!"
"Nou dan heeft hij er een enorme hap uitgenomen." Mopperde ik, maar Leslie's tactiek werkte: een flauwe grijns stond op mijn lippen.

Toen ik in de plaatselijke pub in Londen terecht was gekomen, kreeg ik een sms van Charlotte. Ze vroeg waar ik was en of ze langs mocht komen. Van mijn part wel. Charlotte was als een zus voor mij. Eerst was het plan op haar bedoeld en ze was al verliefd op me geworden. Toch lag mijn hart bij Gwen en ik snapte nog steeds niet van mezelf dat ik niet eerlijk was geweest, zelfs niet nadat ik had toegegeven dat het allemaal slechts spel was.
"Niet teveel drinken," zei Charlotte, toen ze even later naast me zat en een glas water met prik voor zichzelf had besteld. "Gwen is je verdriet niet waard. Ze is gewoon zo wanhopig, dat weet je toch inmiddels wel. Neem een voorbeeld aan mij. Ik werd ook niet wanhopig toen ik ontdekte dat ik niet de Robijn was."
Ik snufte en staarde in mijn glas, die nog halfvol was. "Gwen... is kwetsbaar en ik heb daar gebruik van gemaakt." Ik hikte en graaide mijn telefoon van de tafel, zoekend naar Gwens nummer.
"Wat ga je doen?" vroeg Charlotte, wenkbrauwen opgetrokken. "Je gaat haar toch niet bellen?"
"Je mag langskomen, Charlotte," reageerde ik, mijn ogen op mijn scherm gehouden, "maar ga me niet vertellen wat ik moet doen. Dat mag je tegen Raphael doen." Ik toetste Gwens nummer in, half dronken. Maar hij sprong meteen op de voicemail. Nou ja, beter iets dan niets. "Met mij..." begon ik zacht. Wat wilde ik eigenlijk zeggen? Jezus, ik en mijn stomme hoofd. Verdomme.
"He, Gwennie!" vulde Charlotte aan. Vlug draaide ik de telefoon van haar weg en vloekte inwendig. Nu zal Gwen al helemaal denken dat ik haar opjaag. "Oh, Gwen, jammer dat je er niet bij bent," riep Charlotte nu richting het apparaat. Ze sloeg een arm om me heen en haar hand gleed over mijn borstkas. Ik huiverde. Toen merkte ik pas voor de eerste keer dat ik Charlotte eigenlijk helemaal niet mocht.
"Je bent een kreng dat je dit doet, weet je dat, Charlotte?"
"Je kent me toch," grijsde ze. Langzaam boog ze naar me toe, haar hartvormige lippen richting de mijne. Zo dichtbij dat ik haar adem op mijn huid kon voelen. "Jouw kreng. Wij zijn één, Gideon." Merkbaar voelde ik haar vingers onder mijn shirt glijden. Dit werd me teveel. Maar ik kon niet meer helder denken door de dronken toestand. Toen drukte ik de lijn weg en draaide me weg van Charlotte.
"Ik ga naar huis. Je hoeft me niet te volgen. Je bent erger dan Gwen, Charlotte. Jij bent de wanhopige hier."

Het was niet moeilijk om te doen alsof ik ziek was. Toen ik voor 7 uur wakker werd uit een droomloze slaap, overviel mijn slaapgebrek me al. Rechtop zittend kwamen alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen weer terug en voordat ik er iets aan kon doen rolden de tranen al vanuit mijn ooghoeken.
"Oh nee! Toch niet alweer!" klonk de raspende stem van Xemerius, de waterspuwergeest die mij al een week volgde. "Die jongen is je tranen niet waard."
"M-maar, hij heeft me gebruikt! En ik..."
"Ughhh," kreunde hij. "Hier komt hetzelfde verhaal van gisteren weer. Meid. Kop op. Neem een douche, laat zien wat hij allemaal mist als je vanmiddag weer een of andere blunder begaat in het verleden."
Hij kreeg me maar niet aan het lachen, en toen hij het weer opgaf en door het dak wegvloog, besloot ik lang te douchen. Eenmaal aangekleed keek ik pas echt in de spiegel. Het was rampzalig. Alsof ik een gebleekte chipszak was, die op de grond was gegooid, overreden bij alles wat kan voortbewegen. Er was geen redden aan. Over mijn wangen zaten rode vlekken om maar niet over mijn uitgehuilde ogen en mega-wallen te beginnen. Ik pakte mams concealer en probeerde het te verbergen, maar het maakte maar weinig verschil. Iedereen met een beetje gezond verstand kon zien dat ik niet goed was.
Xemerius was ondertussen weer binnengekomen. "Mooi, geen tuinsproeiers. En nu hop hop. Hoe eerder je vanavond thuis bent, des te eerder kun je weer naar je opa toe."
Ik keek hem aan. "Je bent briljant!"
"Vertel me iets wat ik niet weet. En nu die lach op je gezicht houden. Dan zal ik mijn mond houden over het bal dit weekend... Oh nee!"
Het bal! Waar ik en ... jeweetwel weer naar die verschrikkelijke graaf moeten gaan. En als een goede 18e eeuwse dame gedragen, niet met open mond lachen. Ik keek Xemerius hulpeloos aan. "Maar.. Dat kan toch niet! Ik ben nog niet klaar! Meneer Giord... pardon Giordano zou me nooit laten gaan!"
"Nou, je past inderdaad nog niet echt in het plaatje van de 18e eeuw."
Met Xemerius die naast mij een peptalk stond af te ratelen, liep ik naar beneden.
Ik had zo geen zin in vandaag.